Στην Ελλάδα ο τρόπος με τον οποίο γίνονται κάποιες δουλειές θυμίζει το ανέκδοτο με το πόσοι χρειάζονται για να βιδώσουν μια λάμπα. Η αυτονόητη απάντηση, δηλαδή ένας, δεν ισχύει ποτέ. Διότι άλλος θα βιδώσει, άλλος θα φέρει τη σκάλα, άλλος μπορεί να την κρατάει την ώρα που θα ανέβει αυτός που θα τη βιδώσει, άλλος θα πατήσει τον διακόπτη για να δει εάν ανάβει.
Από αυτή την άποψη είναι πολύ χαρακτηριστική η περίπτωση των συνεργείων διαφόρων οργανισμών. Έχετε δει πόσοι δουλεύουν για παράδειγμα για την αποκατάσταση μιας διαρροής της ΕΥΔΑΠ; Ένας! Από πάνω του όμως στέκονται 5-6 «συνάδελφοι» με φραπέδες στα χέρια, οι οποίοι στον εσωτερικό «καταμερισμό της εργασίας» έχουν αναλάβει διάφορους ρόλους. Άλλοι να λένε ιστορίες την ώρα που ο άλλος σκάβει, άλλοι να κάνουν δημόσιες σχέσεις με τη γειτονιά και πάει λέγοντας.
Παρ’ όλα αυτά, αν πιστεύετε πως στον ιδιωτικό τομέα και μάλιστα σε μεγάλες επιχειρήσεις, υπάρχει η στοιχειώδης κοινή λογική στην οργάνωση της εργασίας, μάλλον θα πρέπει να το ξανασκεφτείτε. Σας μεταφέρω τα πραγματικά περιστατικά και αξιολογείστε τα.
Πριν από μερικές μέρες μπαίνω στο κατάστημα «ΓΕΡΜΑΝΟΣ» στο Κολωνάκι, για να αγοράσω ένα φορτιστή για το κινητό μου. Στον ισόγειο χώρο υποδοχής του καταστήματος βρίσκονται πέντε – έξι κοπέλες. Λέω τι θέλω και μου απαντούν: «Περάστε κάτω στους τεχνικούς μας». Εύκολα μπορείτε να φανταστείτε την έκπληξή μου. «Ρε κορίτσια να εδώ είναι ο φορτιστής που θέλω. Ξεκρεμάστε τον από την προθήκη να τον πάρω να φύγω». Τίποτα αυτές. «Όχι θα πάτε πρώτα στο τεχνικό μας τμήμα».
Η αρχική έκπληξη έχει αρχίσει σιγά σιγά να μετασχηματίζεται σε θυμό. Ο ισόγειος χώρος υποδοχής δεν έχει άλλους πελάτες. Στο υπόγειο όμως που κατεβαίνω για να συναντήσω τους τεχνικούς διαπιστώνω πως υπάρχει μια ουρά 12 – 15 πελατών που περιμένουν υπομονετικά να κάνουν τη δουλειά τους οι δύο μόνον υπάλληλοι που βρίσκονται εκεί, οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι από το να κάνουν service σε κινητά μέχρι να …. διαλέγουν φορτιστές!
Έφυγα βρίζοντας όπως καταλαβαίνετε, διότι αρνούμαι να συμβιβάζομαι με τον παραλογισμό όπου τον συναντώ. Μια απλή αγορά που κανονικά ήταν υπόθεση τριών λεπτών γίνεται ολόκληρη διαδικασία χωρίς κανένα απολύτως πρακτικό νόημα. Με τις κυρίες να σουλατσάρουν χαρωπά κι ανέμελα, τους φουκαράδες τους τεχνικούς να μην μπορούν να πάρουν ανάσα και τους πελάτες να στέκονται στην ουρά τιμωρημένοι.
Αν είναι αυτό «πελατοκεντρική αντίληψη», τότε καλά θα κάνουν οι υπεύθυνοι του «Γερμανού» να ανοίξουν κάνα λεξικό γιατί μάλλον έχουν χαθεί στη μετάφραση. Διαφορετικά θα πρέπει να τους το δώσουμε εμείς να το καταλάβουν. Αλλά εδώ ανοίγει μια μεγάλη συζήτηση για το κατά πόσο υπάρχει καταναλωτική συνείδηση σε αυτή τη χώρα και για το πώς θα μπορούσε να επιβάλλει τη συμμόρφωση με μια εξαιρετικά απλή αλήθεια: Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο!
