Φιλοθέης της Αθηναίας, σήμερα. Αλλά η αγία μάλλον θα πρέπει να βάλει το χέρι της, προκειμένου στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές να αλλάξει λίγο η τύχη της Αθήνας. Το σημειώνω αυτό καθώς στις προηγούμενες εκλογές, ο μέχρι τότε άγνωστος, άχρωμος και άοσμος Καμίνης κατάφερε να «κλέψει» τη νίκη όχι μόνον εξαιτίας των «έργων και των ημερών» του Νικήτα Κακλαμάνη και του κ. Καρατζά, ο οποίος ήταν το «δεξί χέρι» του αλλά και εξαιτίας του γεγονότος πως η «αστική Αθήνα» που δεν μένει πλέον στην Αθήνα, συντάχθηκε με το μέρος του. Φιλοθέη και Ψυχικό είδαν στο πρόσωπο του Καμίνη τον ιδανικό εκφραστή της αντίληψης που έχουν για το τι πρέπει να κάνει ένας Δήμαρχος.
Στη Φιλοθέη και στο Ψυχικό ένας Δήμαρχος δεν πρέπει να κάνει απολύτως τίποτε. Όσο πιο κοντά στο «τίποτε» είναι, τόσο πιο δημοφιλής και επιτυχημένος εμφανίζεται. Είναι λογικό. Όταν περνάς καλά, δεν θέλεις να αλλάξει τίποτε. Όταν το μόνο που ζητάς είναι ησυχία σου, τότε πιστεύεις ακράδαντα πως η κυριότερη αιτία των προβλημάτων είναι οι λύσεις.
Η Αθήνα ωστόσο δεν είναι ούτε Φιλοθέη, ούτε Ψυχικό. Διότι αυτοί που κατοικούν στο «κέντρο» ούτε καλά περνάνε, ούτε την ησυχία τους έχουν. Παρ’ όλα αυτά, ο σημερινός Δήμαρχο, Γιώργος Καμίνης, επιλογή των «προοδευτικών δυνάμεων» του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, πέρασε τον χρόνο του στον δημαρχιακό θώκο χωρίς να επιτευχθεί η παραμικρή πρόοδος στην εικόνα και στη λειτουργία της Αθήνας. Ούτε μισή πλάκα πεζοδρομίου δεν άλλαξε. Άντε το πολύ πολύ να έχει αλλάξει κάνα δυο καμένες λάμπες του δημοτικού φωτισμού. Κι αν…
Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει πως μεσούσης της κρίσης και με δεδομένο πως «λεφτά δεν υπάρχουν», είναι ένα άθλος από μόνος του το γεγονός ότι ο Δήμος της Αθήνας είναι ακόμη ανοιχτός. Σωστό. Αλλά τότε δεν χρειάζεται να εκλέγουμε Δήμαρχο στην Αθήνα. Ας ανατεθεί το management σε μία μεγάλη λογιστική εταιρεία και είναι βέβαιο πως θα τα καταφέρει καλύτερα από τον Καμίνη.
Δήμαρχος σημαίνει έχω ένα όραμα για την πόλη μου. Δήμαρχος σημαίνει παίρνω πρωτοβουλίες κι αναλαμβάνω δράσεις για να ενισχύσω το brand της πόλης μου, ειδικά όταν συμβαίνει αυτή να είναι η Αθήνα και να χαίρει παγκόσμιας αναγνωρισιμότητας. Δήμαρχος σημαίνει θετική συμβολή στην ανάπτυξη και την ποιότητα ζωής που θα αποδίδει υψηλή προστιθέμενη αξία στην καθημερινότητα των πολιτών, των επισκεπτών, των επιχειρήσεων, κοκ. Είδατε μήπως τίποτε από όλα αυτά; Μηδέν εις το πηλίκον.
Ο Καμίνης είναι κατ’ εξοχήν παιδί του πολιτικού συστήματος, αν και μας τον σύστησαν – και καλά – ως μια «αντισυμβατική επιλογή». Κι επειδή ακριβώς είναι μέρος του «συστήματος» έκανε ό,τι έκανε κι αυτό. Βρήκε πολιτικό σωσίβιο στη Χρυσή Αυγή. Οπότε αντί να κάνει τη δουλειά του έκανε κι αυτός δηλώσεις. Αντί να κοιτάζει πως θα βάλει την Αθήνα σε μια πορεία ανάκαμψης της εικόνας της και αναβάθμισης της λειτουργικότητάς της ως πόλης, κοίταζε μόνον πως θα αντιπαρατεθεί με τους «Ναζί», προκειμένου να μας βεβαιώσει για τα δημοκρατικά του αισθήματα και την αγωνιστική του ετοιμότητα.
Σήμερα λοιπόν ο Καμίνης, αν και πλήρως αποτυχημένος σαν Δήμαρχος, προωθείται ως ο εκλεκτός των «συστημικών δυνάμεων», σε ένα ρόλο Batman που θα σώσει την Αθήνα από την επιβουλή των «δυνάμεων του σκότους», οι οποίες προσωποποιούνται στην υποψηφιότητα του Ηλία Κασιδιάρη. Κι άρχισαν οι δημοσκοπήσεις να βλέπουν προβάδισμα και πλεονέκτημα, το οποίο ο Καμίνης, υπό άλλες συνθήκες, δεν θα έβλεπε ούτε στα πιο τρελά του όνειρα.
Άλλωστε και οι υπόλοιποι συνυποψήφιοί του δεν έχουν βρει, τουλάχιστον μέχρι τώρα, μια πειστική στρατηγική αμφισβήτησης του… Batman. O μεν ΣΥΡΙΖΑ έβαλε υποψήφιο κάποιον που δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του – λες και το έκανε επίτηδες! – και στην πραγματικότητα καλεί τους Αθηναίους σε ένα μίνι δημοψήφισμα για το μνημόνιο. Ο Νικήτας Κακλαμάνης απλώς νοσταλγεί τις παλιές καλές μέρες στο Δημαρχείο. Το ίδιο και οι «κολλητοί» του σε κάποια media. Μένει ο Άρης Σπηλιωτόπουλος, ο οποίος καλείται να δώσει έναν μοναχικό αγώνα καθώς στην ηγεσία της ΝΔ δεν καίγεται καρφί για την υποψηφιότητά του. Μπορώ να σας βεβαιώσω πως θα κάνουν μεγαλύτερη χαρά με τον Καμίνη.
Ωστόσο, αυτός ο «μοναχικός αγώνας» του Άρη, ο οποίος βάλλεται πανταχόθεν αυτή τη στιγμή, μπορεί να είναι και το πλεονέκτημά του. Στο βαθμό βέβαια που καταφέρει ο ίδιος να πείσει πως έχει ωριμάσει πολιτικά και να δείξει πως έχει δυο τρεις καλές ιδέες για το πώς θα πρέπει να μοιάζει η Αθήνα, προκειμένου να κάνει redesign της εικόνας της έξω και να ξαναγαπηθεί από τους κατοίκους της μέσα. Μπορεί; Δεν το ξέρω. Ας βάλει και η Αγία Φιλοθέη το χέρι της.
ΥΓ1: Η Αθήνα δεν είναι Γκόθαμ Σίτι. Όσο «πουλιέται» κι «αγοράζεται» αυτό το παραμύθι του «συστήματος» και των εκπροσώπων του, θα βουλιάζουμε στην αδράνεια και την απραξία με άλλοθι τον «μπαμπούλα» της Χρυσή Αυγής. Οι εκλογές για την Αθήνα απαιτούν ατζέντα για την Αθήνα. Ο Κασιδιάρης μπορεί να είναι απειλή μόνο αν περάσει στο δεύτερο γύρο. Τότε – όπως είπε και η Λιάνα Κανέλη – «θα βρεθούμε όλοι στα χαρακώματα». Σωστό. Κι έτσι πρέπει να γίνει. Αλλά όχι να «βρεθούμε στα χαρακώματα» από τον πρώτο γύρο για να ξαναγίνει Δήμαρχος ο Καμίνης.
ΥΓ2: Ο «Δήμαρχος των Δημάρχων» Δημήτρης Αβραμόπουλος θα πάρει θέση; Θα δώσει «χρίσμα»; Είμαι πολύ περίεργος…
