To 2008, ο τότε υπουργός Οικονομικών κ. Αλογοσκούφης, παρόλο που διατράνωνε τη βεβαιότητά του ότι η κρίση δεν αγγίζει την Ελλάδα, υπέγραψε το πρώτο “πακέτο” ενίσχυσης των τραπεζών, ύψους 28 δισ. ευρώ: 5 δισ. ευρώ για αγορά από το Δημόσιο προνομιούχων μετοχών των τραπεζών, 8 δισ. ευρώ παροχή εγγυήσεων προς τις τράπεζες μέσω του Οργανισμού Διαχερίρισης Δημόσιου Χρέους (ΟΔΔΗΧ) για παροχή δανείων προς μικρομεσαίες επιχειρήσεις και άλλα 15 δισ. ευρώ εγγυήσεων του ελληνικού Δημοσίου προς τις τράπεζες για κάλυψη ομολογιακών δανείων και δάνεια προς επιχειρήσεις.
Στη συνέχεια:
– Το 2010 είχαμε ενίσχυση των τραπεζών με νέες εγγυήσεις του Δημοσίου, ύψους 40 δισ. ευρώ. Ταυτόχρονα, άρχισε η κάλυψη του κεφαλαίου του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), με τα πρώτα 10 δισ. ευρώ. Σύνολο ενισχύσεων για το 2010: 50 δισ. ευρώ.
– Το 2011 είχαμε άλλα 30 δισ. ευρώ εγγυήσεων του Δημοσίου προς τις τράπεζες αλλά και 60 δισ. ευρώ εγγυήσεων του ελληνικού Δημοσίου προς την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ) για παροχή ρευστότητας προς τις τράπεζες. Σύνολο ενισχύσεων για το 2011: 90 δισ. ευρώ.
– Το 2012 είχαμε τη δεύτερη δόση κάλυψης του κεφαλαίου του ΤΧΣ, ύψους 40 δισ. ευρώ (έτσι συμπληρώθηκε το “πακέτο” για την ανακεφαλαίωση των τραπεζών, συννολικού ύψους 50 δισ. ευρώ) αλλά και άλλα 30 δισ. ευρώ εγγυήσεων του Δημοσίου προς την ΤτΕ για παροχή ρευστότητας προς τις τράπεζες. Σύνολο ενισχύσεων για το 2012: 70 δισ. ευρώ.
Έτσι, το σύνολο των πάσης μορφής άμεσων ενισχύσεων προς τις τράπεζες από το 2008 μέχρι και σήμερα ανέρχεται στο ιλιγγιώδες ποσό των 238 δισ. ευρώ!
Όταν το ΑΕΠ το 2013 εκτιμάται σε κάτι περισσότερο από 280 δισ. ευρώ, ούτε λίγο ούτε πολύ οι ενισχύσεις αυτές αντιστοιχούν στο 85% του σημερινού ΑΕΠ! Και με λίγα λόγια, στα χρόνια της κρπίσης δουλέψαμε και εξακολουθούμε να δουλεύουμε, βασικά για να σώσουμε τις τράπεζες και βεβαίως να αποπληρώσουμε τους τοκογλύφους!
Ποιο είναι όμως το αποτέλεσμα αυτού του πακτωλού ενισχύσεων; Οι υποσχέσεις για θωράκιση των καταθέσεων και αποκατάσταση της δυνατότητας των τραπεζών για χρηματοδότηση της οικονομίας διαψεύδονται παταγωδώς.
Οι καταθέσεις κινδυνεύουν από την υπερφορολόγηση και τις διαδικασίες αναγκαστικής είσπραξης δημοσίων εσόδων από το ίδιο το Δημόσιο, ενώ επικρέμαται και η απειλή για “κούρεμά” τους α λα Κύπρος στην πολύ πιθανή περίπτωση που οι τράπεζες χρειαστούν νέα κεφαλαιακή ενίσχυση – για να μη μιλήσουμε για τα σενάρια δέσμευσης τμήματός τους στο παλίσιο της νέας αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους.
Όσο για τη χρηματοδότηση της οικονομίας, η πιστωτική επέκταση (ο δανεισμός νοικοκυριών και επιχειρήσεων από τις τράπεζες) είναι σταθερά αρνητική για όλο το 2013 και προβλέπεται να παραμείνει αρνητική. Που σημαίνει ότι όσο “σώζονται”, οι τράπεζες διαθέτουν όλο και λιγότερα για τη χρηματοδότηση της οικονομίας. Γι’ αυτό και αναζητούνται άλλοι τρόποι χρηματοδότησης της οικονομίας – μια έμμεση παραδοχή ότι οι τράπεζες είναι επιδοτούμενα “ζόμπι”.
238 δισ. ευρώ ενισχύσεων “στο όνομά μας”, δηλαδή με επιβάρυνση όλων ημών, για να είμαστε όμηροι των τραπεζών…
