Η εμπειρία λέει ότι τα μεγάλα σκάνδαλα ξεσπάνε πάνω στις μεγάλες καμπές που σηματοδοτούν την αλλαγή συγκυρίας, είτε σαν προδρομικά φαινόμενα αυτής της αλλαγής είτε σαν συνέπεια της δρομολόγησής της. Έτσι έγινε και στην Ελλάδα, παλιότερα με Κοσκωτά, πρόσφατα με τη Ζίμενς και εντελώς πρόσφατα με εξοπλιστικά και ΤΤ, έτσι έγινε με τον αμερικανικό ενεργειακό κολοσσό Enron λίγα χρόνια προν ξεσπάσει η παγκόσμια κρίση.
Διότι είναι στις μεγάλες καμπές που οι στοιχίσεις χαλαρώνουν, όπως και ο έλεγχος των εξελίξεων. Οπότε, απελευθερώνονται δυνάμεις ή απλώς λειτουργεί η “πανουργία της Ιστορίας”…
Φαίνεται λοιπόν πως στη νέα μεγάλη καμπή για την παγκόσμια οικονομία και την παγκόσμια οικονομική κρίση, αντιστοιχεί επίσης ένα μεγάλο σκάνδαλο… Και επειδή είμαστε συνηθισμένοι, δεν μιλάμε εδώ για ελληνικό σκάνδαλο αλλά για πραγματικά παγκόσμιο, που αν ξεσπάσει, μπορεί να επηρεάσει τις παγκόσμιες εξελίξεις. Αρκεί να πούμε ότι στο «εν δυνάμει σκάνδαλο» εμπλέκονται παγκόσμιοι τραπεζικοί κολοσσοί όπως οι UBS, Deutsche Bank, Barclays, RBS, Citigroup, JPMorgan, HSBC, Goldman Sachs!
Ποιο είναι το αντικείμενο του εν δυνάμει σκανδάλου; Η πιθανή συνεργασία traders όλων αυτών των κολοσσών για τη χειραγώγηση της αγοράς συναλλάγματος. Οι ρυθμιστικές αρχές των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας έχουν ήδη ξεκινήσει επίσημη έρευνα, ενώ ο Ευρωπαίος επίτροπος για θέματα ανταγωνισμού κ. Χοακίμ Αλμούνια δήλωσε πρόσφατα ότι η έρευνα της Κομισιόν βρίσκεται σε προκαταρκτικό στάδιο, αποφεύγοντας να δεσμευτεί αν θα προχωρήσει και σε επίσημη έρευνα. Μάλιστα, ο κ. Αλμούνια ανέφερε ότι η έρευνα της Κομισιόν επεκτείνεται πέρα από την αγορά συναλλάγματος και σε άλλα αντικείμενα, όπως η αγορά πετρελαίου και προϊόντων παράγωγων του πετρελαίου.
Καθένας δικαιούται να φανταστεί ότι αν αποδειχτεί πως έχει βάση αυτή η υπόθεση, αν δηλαδή όντως οι μεγάλοι παγκόσμιοι τραπεζικοί κολοσσοί, των ΗΠΑ και της Ευρώπης, χειραγωγούν την παγκόσμια αγορά συναλλάγματος, πετρελαίου -και άραγε είναι μόνο αυτό;- τότε μιλάμε για μια «αναμέτρηση κορυφής» ανάμεσα στην πολιτική και την οικονομική εξουσία και ελίτ.
Καθένας επίσης δικαιούται να αναρωτηθεί «γιατί τώρα;»… Η πρόσφατη προϊστορία έχει να επιδείξει τη -δίκαιη- ενοχοποίηση των μεγάλων επενδυτικών τραπεζών για το όργιο της κερδοσκοπίας που προηγήθηκε του ξεσπάσματος της παγκόσμιας κρίσης το 2008 και ευθύνεται γι’ αυτό – οι αμερικανικές αρχές, μάλιστα, επέβαλαν μεγάλα πρόστιμα σε αμερικανικές επενδυτικές τράπεζες. Ο έντονος προβληματισμός για το ρόλο των επενδυτικών τραπεζών, ωστόσο, δεν οδήγησε και σε μέτρα ουσιαστικού τους ελέγχου. Έτσι, 6 χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης οι επενδύσεις στα παράγωγα χρηματο-οικονομικά προϊόντα έχουν φτάσει στα προ της κρίσης επίπεδα.
Η FED κατάφερε να ελέγξει προσωρινά την κρίση με τη γιγάντια επιχείρηση «ποσοτικής χαλάρωσης», η οποία όμως είχε σαν παράπλευρη απώλεια ότι ξαναστήθηκε το «μεγάλο πάρτι» της κερδοσκοπίας, απειλώντας με νέα και αυτή τη φορά ακόμη πιο καταστροφική έκρηξη της κρίσης. Τώρα, λοιπόν, που η FED τερματίζει σταδιακά την πολιτική της «ποσοτικής χαλάρωσης» προκαλώντας σοβαρούς κλυδωνισμούς στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, οι μεγάλες επενδυτικές τράπεζες γίνονται ξανά υποψήφιοι «πυροκροτητές»…
Αξίζει λοιπόν να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της όλης υπόθεσης με προσοχή. Και ο χρόνος θα δείξει αν πρόκειται απλώς για προειδοποιητικές βολές των Αρχών ώστε να «μαζευτούν» οι παγκόσμιοι τραπεζικοί γίγαντες ή για σοβαρότερη προσπάθεια επιβολής της πολιτικής εξουσίας πάνω στην οικονομική, προ του φάσματος μιας νέας έκρηξης της κρίσης.
