Γράφει η Ρένα Παυλάκη – Διακίδη*
Κάποιοι πιστεύουν ότι με την προφυλάκιση των Μιχαλολιάκου – Πατέλη – Παππά, σώθηκαν τα προσχήματα για την κυβέρνηση, ενώ κορυφώνεται η αντιπαράθεση και η σκόπιμη σύγχυση δια των τηλεοπτικών παραθύρων, αν η Δικαιοσύνη χειρίστηκε ορθά ή λάθος την υπόθεση.
Με το να αφήσει ελεύθερους τους μεν, να προφυλακίσει τους δε.
Αίφνης, όλοι έγιναν νομικοί.
Αρνούμαι να μπω σε αυτή τη λογική.
Ακόμη κι αν ήθελα, δεν είμαι νομικός για να το κάνω.
Έχω γράψει κατ’ επανάληψη ότι, το κεφάλαιο «Χρυσή Αυγή» είναι ζήτημα κατ’ εξοχήν πολιτικό, όσο κι αν η κυβέρνηση επιχειρεί τώρα να αποσείσει τις ευθύνες της, κρυπτόμενη πίσω από ανακριτές και εισαγγελείς.
Η πολιτική ουσία παραμένει, τώρα ακόμη πιο έντονη από πριν.
Κατά συνέπεια, δεν θα αποπειραθώ να απαντήσω αν καλώς ή κακώς αφέθησαν ελεύθεροι οι τρεις βουλευτές, ούτε αν καλώς ή προφυλακίστηκαν ο αρχηγός και ο υπαρχηγός της οψίμως ανακαλυφθείσας και χαρακτηρισθείσας «εγκληματικής οργάνωσης”
Δεν θα διακινδυνεύσω να πω αν η Δικαιοσύνη εκτελούσε κυβερνητικές εντολές όταν, βάσει του πορίσματος του αντιεισαγγελέα Βουρλιώτη, συλλαμβάνονταν οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Διότι η αντίληψή μου «σκοντάφτει» στο λογικοφανές «μα αν οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης εκτελούσαν εντολές, γιατί τους άφησα ελεύθερους;» την ώρα μάλιστα που ο πρωθυπουργός από τις ΗΠΑ πουλούσε την εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής. Αλλά και πάλι, δεν υπάρχει ειρμός σε όλο αυτό, με την προφυλάκιση των Μιχαλολιάκου – Πατέλη – Παππά. Εκτός κι αν δεχθούμε ότι διεπράχθη γκάφα ολκής, που ξάφνιασε και εξέθεσε τον πρωθυπουργό και έπρεπε πάση θυσία να διορθωθεί.
Κατά συνέπεια, δεν έχει κανένα νόημα, ούτε οδηγεί πουθενά όλη αυτή η συζήτηση, που – αποπροσανατολιστικά – επικεντρώνεται στο σκέλος της Δικαιοσύνης και αγνοεί προκλητικά και ύποπτα το πολιτικό πρόβλημα.
Επιπλέον, δεν επιθυμώ να συμμετάσχω στην απροκάλυπτη προσπάθεια επηρεασμού της Δικαιοσύνης. Προσπάθεια που έγινε δημόσια από κυβερνητικά στελέχη και τα γνωστά ΜΜΕ-λιβανιστήρια. Τόσο έντονη είναι η επίθεση-προσπάθεια επηρεασμού της Δικαιοσύνης που κινδυνεύει να μετατρέψει το Συνταγματικό τόξο σε αντισυνταγματική τορπίλη. Ούτε τα προσχήματα, για μία ακόμη φορά.
Αν έχει κάποια αξία η συζήτηση για τους χειρισμούς και τις ευθύνες της Δικαιοσύνης, αυτή έγκειται στην συνειδητοποίηση, για πολλοστή φορά, του πολιτικού ελλείμματος, της σαθρότητας του συστήματος, των θεσμών, της λειτουργίας του κράτους.
Το πολιτικό πρόβλημα όμως παραμένει, πιο έντονο από κάθε άλλη φορά, στο βαθμό που το αποκάλυψε χωρίς προσχήματα και περιστροφές ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς από τις ΗΠΑ. Όταν μίλησε για «συντριβή του εξτρεμισμού».
“Συντρίβουμε τον εξτρεμισμό, έχουμε σαν κυβέρνηση την πολιτική βούληση» είπε. Λίγο αργότερα, κατά τη διάρκεια απάντησης σε ερώτηση που του τέθηκε, διευκρίνισε πως εκτός από τη Χρυσή Αυγή πρέπει να αντιμετωπιστεί και το άλλο άκρο, η “ακραία αντιπολίτευση” (“extreme opposition”) που μιλάει για έξοδο από τo NATO, το ευρώ και την ΕΕ, “κάτι που θα ήταν πολύ επιζήμιο για τη μεγάλη υπόθεση”.
Να λοιπόν ποιος είναι ο μεγάλος «εθνικός στόχος»! Να για ποιο λόγο υπέθαλπαν τη Χρυσή Αυγή. Για να μπορούν να συντηρούν τη θεωρία των άκρων, του εξτρεμισμού. Σε απλή απόδοση: «Πας μη μνημονιακός, επικίνδυνος εξτρεμιστής. Συλλάβετέ τον, φυλακίστε τον»!
Στις δηλώσεις του πρωθυπουργού αντέδρασαν με ανακοινώσεις τους το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Σχέδιο Β. Και βέβαια ο Αλέξης Τσίπρας, που ξέρει ότι κανένα από τα παραπάνω κόμματα δεν συνιστά εκλογική απειλή για «τη μεγάλη υπόθεση» του Σαμαρά. Απειλή συνιστά ο ΣΥΡΙΖΑ.
Υπό αυτό το πρίσμα, επιβάλλεται μια δεύτερη ανάγνωση της απόφασης της δικαιοσύνης για τη μη προφυλάκιση των χρυσαυγιτών, έστω κι αν ακολούθησαν οι τρεις προφυλακίσεις, καθ’ υπαγόρευση ή μη, δίνοντας μια, αν μη τι άλλο, επίφαση αντικειμενικότητας στην κρίση τους. Όχι βέβαια ότι εισαγγελείς και ανακριτές θέλησαν με την απόφασή τους να «σαμποτάρουν» τη θεωρία του αριστερού εξτρεμισμού. Κάθε άλλο. Ωστόσο, οι δηλώσεις Σαμαρά, τη στιγμή που έγιναν, είναι μια παράμετρος που δεν μπορεί να αγνοηθεί, έστω κι αν οι περισσότεροι υπό την επήρεια του θυμικού τους, εκφράζουν την οργή τους για το «αίσχος» της δικαιοσύνης.
Ούτε είναι τυχαία η προσεκτική στάση του ΣΥΡΙΖΑ που απέφυγε οποιαδήποτε μικροπολιτική εκμετάλλευση του δικαστικού σκέλους της υπόθεσης. Παρέμεινε προσηλωμένος στην κριτική του σε πολιτικό επίπεδο, διότι δεν έχει καμία αμφιβολία για το πού οδηγούνται οι καταστάσεις στη χώρα, με άλλοθι τη Χρυσή Αυγή. Και για τί ακριβώς προλειαίνεται το έδαφος.
Σήμερα, με το κλίμα στη χώρα έντονα φορτισμένο από τα γεγονότα, με τον εθισμό της κοινωνίας στο “φαίνεσθαι”, οποιαδήποτε δεύτερη σκέψη, μπορεί πολύ εύκολα να μεταφράζεται από κάποιους σαν ανοχή απέναντι στο νεοναζισμό και αυτό να αποτελεί ταμπού για πολλούς. Ένα ταμπού που τους αποτρέπει από την αναζήτηση της αλήθειας και τους καθιστά επιρρεπείς στη δημαγωγία και τον λαϊκισμό κυβέρνησης και μιντιακού συστήματος. Όταν η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική από αυτή που επιχειρούν να διαμορφώσουν.
ΥΓ : Το είχε πει και ο Χίτλερ. «Απευθύνομαι στο συναίσθημα των πολλών και στη λογική των λίγων». Με δεδομένο τα ιστορικά γεγονότα και τα «επιτεύγματά» του, κάτι περισσότερο θα ήξερε για την ψυχολογία των μαζών…
* Η Ρένα Παυλάκη – Διακίδη είναι δημοσιογράφος
