Πριν από είκοσι χρόνια, παρακολουθούσα από την Ουάσινγκτον τότε, τα συλλαλητήρια στη Θεσσαλονίκη, με το ένα εκατομμύριο στόματα να δηλώνουν το αυτονόητο: Η Μακεδονία ήταν, είναι και θα είναι ελληνική.
Μετά από είκοσι χρόνια, το θέμα είναι κάπου στα «αζήτητα» της τρέχουσας ειδησεογραφικής ατζέντας. Ίσως γιατί κανείς πλέον δεν μπορεί να βγάλει ένα εκατομμύριο κόσμο στο δρόμο. Ίσως γιατί επαναπαυτήκαμε πως ελέγχουμε την κατάσταση με μερικές επενδύσεις. Όλα όμως πρέπει να επιβεβαιώνονται στην πράξη, αλλιώς τα αυτονόητα καταλήγουν ζητούμενα.
Τις τελευταίες ημέρες, η αγορά συζητάει τις κινήσεις που κάνουν τα ΕΛΠΕ προκειμένου να εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητας της επένδυσης τους στα Σκόπια. Μαθαίνω λοιπόν πως τον επόμενο μήνα θα τεθεί και πάλι σε λειτουργία ο αγωγός πετρελαίου που συνδέει τις εγκαταστάσεις των ΕΛ-ΠΕ στη Θεσσαλονίκη με το διυλιστήριο ΟΚΤΑ που επίσης ανήκει στον όμιλο και βρίσκεται στα Σκόπια.
Ο αγωγός δεν θα μεταφέρει πλέον αργό πετρέλαιο, αλλά έτοιμα πετρελαϊκά προϊόντα όπως ντίζελ, στην ΠΓΔΜ. Με το νέο σχεδιασμό που προβλέπει τη μετατροπή του αγωγού και τη μεταφορά τελικών πετρελαϊκών προϊόντων στην αγορά της π.ΓΔΜ θα μειωθεί το κόστος, έναντι της μεταφοράς των συγκεκριμένων προϊόντων οδικώς ή σιδηροδρομικώς στα Σκόπια από τη Θεσσαλονίκη.
Η διοίκηση του Ομίλου βεβαιώνει πως «δεν θα υπάρξουν απολύσεις στο προσωπικό του διυλιστηρίου» και πως θα επανέλθει η κερδοφορία και θα εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα της επιχείρησης.
Όλα αυτά θα μπορούσε να τα «διαβάσει» κανείς και σαν ένα εταιρικό δελτίο τύπου του Ομίλου. Όμως η ουσία είναι πίσω από τις «γραμμές». Βρίσκεται στο γεγονός ότι η πίεση που δέχονται οι ελληνικές επενδύσεις στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης να τα μαζέψουν και να φύγουν, αρχίζουν να βρίσκουν «αντιστάσεις». Διότι ο καθένας αντιλαμβάνεται τη γεωστρατηγική αξία του να υπάρχουν επενδύσεις στα Σκόπια και μάλιστα από κολοσσούς όπως τα ΕΛΠΕ.
Θέλω να θεωρώ την επιλογή των ΕΛΠΕ να παλέψουν για να κρατήσουν τη θέση τους, ως έμπρακτη απόδειξη «πατριωτικού επιχειρείν». Και είμαι σίγουρος πως το έκαναν αυτοβούλως, όπως συμβαίνει πάντα με τα μεγάλης κλίμακας εγχειρήματα. Διότι προφανώς από κανέναν Στουρνάρα και κανέναν Χατζηδάκη δεν πήραν τα ΕΛΠΕ τέτοια εντολή. Το κάνουν γιατί ξέρουν πως πρέπει να το κάνουν, ακόμη κι αν μεταφράζεται σε κόστος. Όμως δεν είναι όλα σε αυτή τη ζωή «έσοδα – έξοδα» και υπάρχουν αξίες υπέρτερες που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη στην επιχειρηματική στρατηγική.
Είναι θετικό λοιπόν για τον Όμιλο των ΕΛΠΕ να κατανοεί – έστω και με την καθυστέρηση που είναι αποδεκτή σε οργανισμούς τέτοιου μεγέθους – πως στα σημερινά δεδομένα όταν μιλάμε για «εταιρική κοινωνική ευθύνη» δεν μπορούμε να εννοούμε τα ψευτοπρογράμματα που σχεδιάζουν για τις πολυεθνικές οι διαφημιστικές εταιρείες. Δηλαδή, πολλή «αλληλεγγύη» στα λόγια και 10 λεπτά επάνω η τιμή του βουτύρου στο ράφι. Τυχαίο το παράδειγμα.
Η κοινωνία σήμερα βλέπει και αξιολογεί αληθινές προσπάθειες, με αληθινό περιεχόμενο. Κι όπως τα ΕΛΠΕ κατάλαβαν τελικά, πως το να μοιράζεις κάμποσο δωρεάν πετρέλαιο δεν είναι το σημαντικότερο που μπορείς να κάνεις για την πατρίδα, θα πρέπει να αρχίσουν να το κατανοούν σιγά – σιγά και άλλοι «μεγάλοι παίχτες» που «νανουρίζονται» ακόμη με το success story του Στουρνάρα.
ΥΓ:Θα ήταν σημαντικό το θέμα να κλείσει με μια δήλωση του ίδιου του Σπύρου Λάτση για να πιστοποιήσει τη διατήρηση της στρατηγικής παρουσίας στα Σκόπια ως έκφραση πατριωτικού επιχειρείν. Ο καπεταν – Γιάννης, στη θέση του, θα το έκανε…
