Γράφει η Αγγελική Μπίτη, διεθνολόγος
Περιουσιακά στοιχεία αμύθητης αξίας, παλάτια, καταθέσεις στο εξωτερικό, χρυσά πιστόλια και τεράστια ποσά που υπεξαιρέθηκαν στην αραβική χερσόνησο την στιγμή που ο λαός βρισκόταν σε κατάσταση φτώχειας και μιζέριας. Γνωστοί – άγνωστοι ο Χόσνι Μουμπάρακ, ηγέτης της Αιγύπτου, o Μουαμάρ Καντάφι στην Λιβύη, Ο Μπέν Αλί στην Τυνησία, μερικοί εκ των «δυναστών» στην Βόρεια Αφρική που έκλεψαν τα χρήματα και την ελευθερία των λαών τους.
Δύο χρόνια μετά την Αραβική Άνοιξη, το πηγαίο αυτό επαναστατικό κίνημα διαδηλώσεων για εκσυγχρονισμό στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, τα περιουσιακά στοιχεία που έχουν καταγράψει και «παγώσει» οι ξένες κυβερνήσεις είναι ισχνά σε σχέση με το μέγεθος του πλούτου των ηγετών των καθεστώτων. Σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα μόλις το 1 δις δολάρια των περιουσιών των διεφθαρμένων ηγετών έχει παγώσει και εξʼ αυτών τα τρία τέταρτα στην Ελβετία και ακόμα μερικά ακίνητα του Καντάφι στο Λονδίνο και οι καταθέσεις του Μπεν Αλί στο Λίβανο.
Οι αμύθητες περιουσίες αγγίζουν τα όρια της αλαζονείας, καθώς οι συγκεκριμένοι ηγέτες ζούσαν σαν άλλοι βασιλιάδες. Χαρακτηριστικά ο Μπεν Αλί, το πρώτο πιόνι που χάθηκε σε αυτήν τη παρτίδα, είχε περιουσία περίπου 3 δις δολάρια. Ο Χόσνι Μουμπάρακ, ο επί δεκαετίες στυγνός δικτάτορας της Αιγύπτου, φαίνεται να είχε 70 δις δολάρια μαζί με τη σύζυγο του. Ακόμα και ο Μουαμάρ Καντάφι δεν πήγαινε πίσω, καθώς φημολογείται ότι είχε τάξει 25 τόνους χρυσού σε όποιον τον φυγαδεύσει με ασφάλεια από τη χώρα.
Η Αραβική Άνοιξη ήταν μια αυθόρμητη εξέγερση και κατακραυγή για την διαφθορά των καθεστώτων, τον αθέμιτο πλουτισμό από την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών που ανήκουν στον λαό και τον προκλητικό τρόπο ζωής των ηγετών την ώρα που οι λαοί τους ζούσαν στην εξαθλίωση. Βέβαια, οι ελπίδες των εξεγερμένων για μια πιο δίκαιη κατανομή των πηγών πλούτου και για μια εξυγίανση των οικονομικών των εν λόγω κρατών απεδείχθησαν φρούδες, καθώς οι χαμένοι θησαυροί παραμένουν στα αζήτητα.
Ποιος άραγε είναι ό λόγος που πολλές χώρες στη διεθνή σκηνή δεν συνεργάζονται στην ανταλλαγή των τραπεζικών δεδομένων; Είναι μια τακτική προστασίας πληροφοριών ή μήπως απροθυμία να έρθουν στην επιφάνεια πως αποκτήθηκαν και πως διατηρήθηκαν τα συγκεκριμένα χρήματα; Η συνθήκη του ΟΗΕ κατά της Διαφθορά είναι ένα διεθνές νομικό έγγραφο το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την εξυγίανση των συγκεκριμένων υποθέσεων, αλλά από ότι φαίνεται η πολιτική βούληση είναι μηδαμινή αν όχι ανύπαρκτη, για να σκαλίσουν τέτοια ζητήματα διεθνούς αιχμής.
