Γράφει ο Τάσος Μπανιώρας / ampanior@gmail.com
Τοπικές εκλογές ενόψει, υποψήφιοι Δήμαρχοι και σύμβουλοι θα προσπαθήσουν να μας πείσουν για τα οράματα που έχει ο καθένας για την περιοχή στην οποία εκλέγονται. Κάποιοι θα μείνουν στη στείρα αντιπολίτευση, κάποιοι θεωρούν εαυτούς τόσο καλούς όπου δε δέχονται μύγα στο σπαθί τους ενώ κάποιοι προσπαθούν, ελπίζω, να προτείνουν ρεαλιστικές προτάσεις και λύσεις σε προβλήματα απλά και καθημερινά, ως επί το πλείστον.
Είναι γεγονός πως στην εποχή του Μνημονίου τα οικονομικά των Δήμων υπέστησαν σοβαρές απώλειες. Οι πιο πονηροί βέβαια υποστηρίζουν πως όσο ήταν Δήμαρχοι μπορεί να μην έκαναν έργα αλλά νοικοκύρεψαν τα οικονομικά των Δήμων. Ουσιαστικά απλά ακολούθησαν ότι τους έλεγε η κυβέρνηση και οι νόμοι δικαιολογώντας έτσι την έλλειψη(;) πραγματικής βούλησης για δημιουργία και βελτίωση του τρόπου ζωής.
Προσωπικά, και δεδομένης της κατάστασης, δεν προσδοκώ θαύματα. Περιμένω όμως απλές κινήσεις, οι οποίες δεν κοστίζουν πολύ αλλά βελτιώνουν την εικόνα της πόλης. Προβλήματα όπως η μετεγκατάσταση της ΔΕΘ, το κυκλοφοριακό στο σύνολό του και η απασχόληση είναι όντως μεγάλα και δυσεπίλυτα. Βέβαια, αν κάποιος δεν μπορεί ή δεν έχει κάτι ουσιαστικό και συγκεκριμένο να πει επί αυτών των θεμάτων καλύτερα να μην είναι καθόλου υποψήφιος.
Από εκεί και πέρα θα ήθελα να μοιραστώ μερικά απλά πραγματάκια τα οποία όμως αλλάζουν την εικόνα της πόλης. Πόσο δύσκολο είναι άραγε να ανακαινισθούν ή να αναπαλαιωθούν εγκαταλελειμμένα κτίρια, τα περισσότερα εκ των οποίων νεοκλασσικά. Είτε με έργα σύμπραξης ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, είτε με χρηματοδοτήσεις από ευρωπαϊκά κονδύλια θεωρώ πως είναι υλοποιήσιμο να δεχθεί ο εκάστοτε δήμος προτάσεις από μηχανικούς και επιχειρήσεις για την ανακαίνιση και κατόπιν την εκμετάλλευση τέτοιων κτιρίων. Εκμετάλλευση η οποία μπορεί να αποφέρει κέρδη στο δήμο ή να δώσει λύση σε προβλήματα στέγασης υπηρεσιών.
Εγκαταλελειμένο κτίριο στην οδό Μητροπόλεως.
Κάτι παρόμοιο μπορεί να γίνει σε δρόμους εμπορικούς, πολυσύχναστους του κέντρου οι οποίοι έχουν αφεθεί στην μοίρα τους, όπως η Βασιλέως Ηρακλείου. Πόσο δύσκολο είναι αυτός ο δρόμος να βαφτεί, να βελτιωθεί και να αναδειχθεί ώστε να μη θυμίζει παραγκούπολη. Ενώ παράλληλα θα έδινε μία ανανεωμένη πνοή στην παραδοσιακή τοπική αγορά του κέντρου που ούτως ή άλλως πλήττεται από το παρεμπόριο και την κρίση.
Όψη της Βασιλέως Ηρακλείου
Ένα άλλο πρόβλημα το οποίο εδώ και χρόνια αποτελεί ανοιχτή πληγή για μεγάλη μερίδα επαγγελματιών σε όλη σχεδόν την πόλη είναι τα έργα του μετρό. Εφόσον αυτά καθυστερούν και για όσο διάστημα χρειαστεί μέχρι την περάτωση του έργου δεν πρέπει να σκεφθεί κάποιος τους επαγγελματίες; Είναι άραγε τόσο δύσκολο μπροστά από τις λαμαρίνες σε κεντρικές οδούς να τοποθετηθούν διαφημιστικά (καλαίσθητα και συμμετρικά) των μαγαζιών τα οποία δυστυχώς κρύβονται πίσω από αυτές τις λαμαρίνες;
Κυκλοφοριακό. Μεγάλη κουβέντα γίνεται εσχάτως για την ανάπλαση της Πλατείας Ελευθερίας και το τι μέλλει γενέσθαι με το παρκινγκ της περιοχής. Μέχρι να βρεθεί λύση όμως συμβαίνει κάτι άλλο καθημερινά. Η ουρά των οχημάτων που περιμένουν για την είσοδο στο παρκινγκ φτάνει από την Ίωνος Δραγούμη μέχρι την Τσιμισκή με αποτέλεσμα να κλείνει ολόκληρη η οδός και εξαιτίας των λεωφορείων να δημιουργείται ένα μίνι κομφούζιο. Μία παρέμβαση όμως ώστε η είσοδος του παρκινγκ να μετατοπιστεί μερικά μέτρα δίχως να ζημιώνεται ο ιδιώτης ο οποίος πληρώνει την ενοικίαση του χώρου αλλά λύνοντας το χάος που δημιουργείται σε ώρες αιχμής είναι τόσο δύσκολη;
Φαντάζομαι όλα τα παραπάνω είναι πολύ δύσκολο να υλοποιηθούν. Μπορούμε να μαλώνουμε Περιφέρεια με το Δήμο, Δήμος με την κυβέρνηση, να ανταλλάσσουμε ρηματικές ανακοινώσεις για τις αρχαιότητες στο μετρό αλλά δεν μπορούμε να βρούμε λύσεις όπως οι παραπάνω. Επειδή όμως αυτά τα θέματα είναι αστεία μπορούμε τώρα να ασχοληθούμε με το πόσο βλάχοι είναι Θεσσαλονικείς (η μία μεριά) και πόσα σκουλαρίκια φοράει ο κυρ Γιάννης (η άλλη μεριά).
