Δεν πρόλαβα να γράψω τις πρώτες λέξεις όταν το τηλέφωνο χτύπησε ξανά. Αυτή τη φορά ο Γιούσεφ, ο εικονολήπτης από τη Γάζα. Με ενημερώνει πως θα έρθει αυτός να με πάρει από τα σύνορα γιατί ο οδηγός που δουλεύαμε μαζί σκοτώθηκε σε αεροπορική επιδρομή. Το όχημά του έφερε τα διακριτικά TV παρά ταύτα χτυπήθηκε.
Τελικά δεν ξέρω τι είναι τι είναι πιο δύσκολο σε ένα πόλεμο.
Να τον χαζεύεις ή να τον πολεμάς;
Να τον βλέπεις να αποτυπώνεται στο κορμί και τις ψυχές των ανθρώπων ή να του γυρνάς την πλάτη όσο είναι ακόμα νωρίς;
Να μετράς τις ώρες που τον βίωσες ή τις στιγμές που πάλεψες για να τον σταματήσεις;
Σημασία δεν έχει πως ξεκίνησε ένας πόλεμος. Ελάχιστα μετράει ποιός τον άρχισε και πως, όταν έχεις τη δυνατότητα να αλλάξεις τη ροή των πραγμάτων.
Σημασία στον πόλεμο έχει ποιός έχει το σθένος να τον σταματήσει. Αυτός είναι ο πραγματικός ηγέτης. Εκτός κι αν το ζητούμενο δεν είναι ασφάλεια των πολιτών σου αλλά η διαχρονική ανασφάλεια στην οποία έχεις επενδύσει.
