Από τον Καθηγητή Πολιτικής Φιλοσοφίας, Περικλή Βαλλιάνο
Παρακολούθησα το ιδρυτικό συνέδριο του Ποταμιού ανελλιπώς και τις τρεις μέρες. Συμμετείχα στις εργασίες της επιτροπής για την δικαιοσύνη με μια πολύ σύντομη παρέμβαση. Δεν έβαλα υποψηφιότητα για συμμετοχή στα όργανα που εξελέγησαν, γιατί θεωρώ ότι θα είμαι περισσότερο χρήσιμος προσφέροντας την όποια βοήθεια μου ζητηθεί ως απλός εθελοντής κατά περίπτωση –αν φυσικά κρίνει το κόμμα ότι χρειάζεται κάτι από μένα.
Το συνέδριο ήταν μια πρωτόγνωρη για τα πολιτικά μας πράγματα και ελπιδοφόρα εμπειρία. Συναντήθηκαν άνθρωποι με ελεύθερη γνώμη την οποία εξέφρασαν χωρίς περιορισμό. Μια καινούργια πολιτική οντότητα συγκροτήθηκε από τα κάτω. Έπνεε ένας αέρας προσφοράς και ανιδιοτέλειας που πρέπει να φουσκώσει μεγάλα πανιά. Το επίτευγμα αυτό φυσικά δεν θα είχε πραγματοποιηθεί αν δεν είχε αναλάβει την πρωτοβουλία του ο Σταύρος Θεοδωράκης. Έτσι μια υπόκωφη βοή απελπισίας της κοινωνίας μας βρήκε την διέξοδό της χάρη στην τόλμη ενός προσώπου που έδειξε ότι διαθέτει όχι μόνο το επικοινωνιακό χάρισμα, αλλά και μια ενστικτώδη επίγνωση των κρίσιμων καθηκόντων της στιγμής για μια χώρα που δυστυχώς πνέει τα λοίσθια –αν δεν πάρουν το πάνω χέρι οι δημιουργικές της δυνάμεις που σήμερα στραγγαλίζονται από ένα άθλιο κομματικό κατεστημένο.
Για να καρποφορήσει όμως μακροπρόθεσμα το εγχείρημα οφείλει η νεοεκλεγείσα ηγεσία να παραγάγει τολμηρή και συγκεκριμένη πολιτική πρόταση που θα συντρίβει τα κρατικίστικα θέσφατα που μας κατέστρεψαν. Και να την προβάλλει προς τα έξω με πρόσωπα που διαθέτουν κύρος και βαρύτητα και ξεχωρίζουν απόλυτα από τους κομματικούς αγύρτες που μονοπωλούν τον δημόσιο χώρο. Προϋπόθεση για όλα αυτά είναι να τηρηθεί απαρέγκλιτα η αξιοκρατία μέσα στον ίδιο τον κομματικό οργανισμό. Καλώς ελέχθη από συνέδρους ότι τα λόγια από μόνα τους πλέον δεν έχουν αντίκρισμα, και ότι πείθεις μόνο με το παράδειγμά σου.
Ακούω διάφορα ειρωνικά σχόλια για τους τίτλους «επικεφαλής» και «εθελοντές». Από ανθρώπους μάλιστα που προέρχονται από τον μεταρρυθμιστικό χώρο (κεντροαριστερά κτλ.). Κάποιοι απ’ αυτούς, ευτυχώς όχι όλοι, έφτασαν στο σημείο να δουν στο συνέδριο την αναβίωση (άκουσον, άκουσον!) του βαθέος Πασόκ της δεκαετίας του ‘80. Μόνο κάποια παθολογική εμπάθεια δικαιολογεί τέτοιους χαρακτηρισμούς, που προέρχονται από πλήρη άγνοια των όσων ειπώθηκαν κατά το τριήμερο και της ταυτότητας των συμμετασχόντων. Δεν θα είχαν σημασία, αν δεν φανέρωναν την παραδοσιακή παθογένεια ενός τμήματος του πολιτικού μας προσωπικού και της αδυναμίας τους να ακούσουν και να καταλάβουν τους άλλους, με τους οποίους συμμερίζονται υποτίθεται κοινές έγνοιες.
Το συνέδριο δεν ήταν το τέλος, αλλά μια αρχή. Τίποτα δεν είναι προδιαγεγραμμένο. Νομίζω ένα μεγάλο εμπόδιο που πρέπει να υπερβούμε είναι ο κακός εαυτός ημών των ιδίων. Ήταν αναπόφευκτο μέχρι τώρα, αλλά και δημιουργικό!, να γίνουν λάθη απ’ όλους. Όμως οι στενοχώριες που προκάλεσαν ανήκουν στο παρελθόν, και όποιος φυλάει μέσα του κάποιους από εκείνους τους θυμούς μόνο βλάβη θα κάνει. Ένα πλειοψηφικό κομμάτι του λαού μας, ασχέτως του τι ψήφισε, βλέπει το Ποτάμι με συμπάθεια και προσδοκά σπουδαία πράγματα απ’ αυτό. Πρόκειται για μέγα κεφάλαιο, που θα αξιοποιηθεί μονάχα αν δεν ξεπέσουμε σε διαγκωνισμούς, μνησικακίες και προσωπικούς τακτικισμούς. Η τεράστια πλειοψηφία των εθελοντών και της ηγεσίας που ψήφισαν δεν θέλουν φυσικά κάτι τέτοιο. Εύχομαι σε όλους καλή δουλειά, γιατί από την επιτυχία της προσπάθειάς τους εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό αν το τσακισμένο καράβι της χώρας θα φτάσει σε κάποιο λιμάνι.
