Γράφει ο Γιώργος Αργυρόπουλος,
ασκ. Δικηγόρος, ΜΔΕ Δημοσίου Δικαίου.
Ο πρ. Δήμαρχος Θεσσαλονίκης Βασίλης Παπαγεωργόπουλος κρίθηκε ένοχος και σε δεύτερο βαθμό για την υπόθεση της υπεξαίρεσης από τα ταμεία του κεντρικού δήμου. Του επεβλήθη ποινή κάθειρξης 12 ετών για απλή συνέργεια σε υπεξαίρεση στο Δήμο Θεσσαλονίκης από ισόβια κάθειρξη για άμεση συνέργεια σε υπεξαίρεση που ήταν η απόφαση του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου. Με την απόφαση αυτή μας δημιουργούνται ερωτήματα και επιφυλάξεις.
Αν η ποινή είναι στο κατάλληλο ύψος για την απαξία του εγκλήματος, με ποια στοιχεία και γιατί έγινε η μετατροπή του κατηγορητηρίου κλπ. Όμως το ζητούμενο στα οικονομικά εγκλήματα είναι η απόδοση των ‘κλεμμένων’ κι όχι απλά η στέρηση της προσωπικής ελευθερίας. Αυτό μπορεί να γίνει κατανοητό. Όταν έχουμε τόσο μεγάλα ποσά υπεξαίρεσης είναι λογική η απαίτηση να επιστραφούν ώστε να χρησιμοποιηθούν αλλού.
Τα εγκλήματα του λευκού κολάρου, άλλωστε, μπορούν να θεωρηθούν εξίσου σοβαρά με τα εγκλήματα κατά της ζωής καθώς έχουν άμεσο αντίκτυπο στις ζωές εκατοντάδων έως και εκατομμυρίων πολιτών οι οποίοι στερούνται τις κοινωνικές παροχές και το θετικό έργο του κράτους για την βελτίωση της ποιότητας ζωής και γι’ αυτό πρέπει να αντιμετωπίζονται αυστηρότερα και αποτελεσματικότερα.
Πρέπει να σκεφτούμε όμως και το εξής. Μη ζητάμε σάρκα σαν κοινωνία του θεάματος. Δε θα μας ωφελήσει πουθενά να μπουν μέσα 10 Άκηδες και 10 Παπαγεωργόπουλοι ακόμα, αν δεν αλλάξουμε ως κοινωνία και κυρίως αν δεν αλλάξουμε τους αντιπροσώπους μας. Εμείς, ως κοινωνία και πολίτες τους εκλέγαμε άλλωστε! Η φυλάκιση ενός δημοσίου προσώπου είναι μόνο η αρχή προς αυτήν την κατεύθυνση!
