Οι κάλπες των ευρωεκλογών και των Περιφερειών θα φέρουν πολιτική αναμπουμπούλα. Αυτό πρέπει να είναι κανείς είτε τυφλός, είτε ένοικος του Μαξίμου για να μην το καταλαβαίνει. Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος δεν είναι ούτε τυφλός, ούτε ένοικος του Μαξίμου. Βλέπει αυτό που έρχεται και όπως μαθαίνω κάνει… positioning.
Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος είναι ο κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος της «διπλωματίας» στην πολιτική. Όπερ σημαίνει πως δεν θα έβγαινε ποτέ στο «αντάρτικο» καθ’ οιονδήποτε τρόπο, αφήστε δε που έχοντας καεί με τον «χυλό» του ΚΕΠ (το θυμάστε;) τώρα φυσάει και το «γιαούρτι». Όπως όμως θα έχετε παρατηρήσει είναι «εξαφανισμένος». Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι για τον Δημήτρη Αβραμόπουλο να επιβάλλει στον εαυτό του την εγκράτεια της «εξαφάνισης»; Σας πληροφορώ αφάνταστα.
Όμως οι πληροφορίες λένε πως ο Αβραμόπουλος εδώ και καιρό έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως τη «χρυσή εφεδρεία» του αστικού κόσμου μπροστά στον κίνδυνο να έχουμε μια κυβέρνηση στην οποία θα είναι Υπουργός Δημόσιας Τάξης ο Διαμαντόπουλος του ΣΥΡΙΖΑ κι ο Ξηρός θα καλεί σε ανοιχτή δεξίωση στο Μέγαρο Μουσικής, του μακαρίτη του Λαμπράκη.
Ο αστικός πόλος που απαιτείται να συμμαχήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ για να μην γίνει η Ελλάδα Βολιβία, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει. Οι ΑΝΕΛ και οι λοιπές κεντροδεξιές παραφυάδες είναι θνησιγενή σχήματα χωρίς μέλλον. Και η ΝΔ υπό τον Σαμαρά, απόλυτα προσδεμένη στο γερμανικό άρμα.
Η αναμπουμπούλα λοιπόν μετά τις κάλπες θα οδηγήσει σε εξελίξεις. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, το πως θα μοιάζει η επόμενη μέρα στη Συγγρού αν η Νέα Δημοκρατία στην ευρωκάλπη δείξει πως φλερτάρει πλέον με τα ποσοστά που διέλυσαν το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2012.
Εκ των πραγμάτων θα τεθεί ζήτημα ανασύνθεσης και ανασύνταξης της κεντροδεξιάς και σε αυτή την κατεύθυνση ο Αβραμόπουλος βλέπει πως μπορεί να έχει μια «δεύτερη ευκαιρία». Για αυτό βλέπει «κόσμο», για αυτό έχει βάλει τον Καλογερόπουλο να κάνει «στρατολόγηση» σε όλο το φάσμα των «ορφανών» κεντροδεξιών ( καραμανλικοί, ντορικοί), για αυτό δεν λέει κακή κουβέντα για τον ΣΥΡΙΖΑ αφήνοντας ανοιχτή την πόρτα σε μια «εθνική συνεννόηση» και πάνω απ’ όλα αφήνει να εννοηθεί πως είναι το «καλό χαρτί» της άλλης πλευράς του Ατλαντικού.
Για αυτό το τελευταίο, μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως δεν είναι καθόλου έτσι. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με το αν θα πάει ο Αβραμόπουλος ή ο Βενιζέλος στην παρέλαση της Νέας Υόρκης για την 25η Μαρτίου. Μπορεί το ελληνικό πολιτικό σύστημα να νοσταλγεί τις «μεγάλες στιγμές» του παρελθόντος και να διαγκωνίζεται για μια θέση κάτω από την αστερόεσσα, όμως παρελάσεις στις ΗΠΑ έχουν απομείνει να κάνουν μόνον οι gay, οι Πορτορικάνοι και οι Έλληνες. Το σχετικό event έχει μηδαμινή πολιτική σημασία.
Οι ΗΠΑ δεν ενδιαφέρονται για την Ελλάδα αυτή τη στιγμή τόσο ώστε να δώσουν σε οποιονδήποτε την «ευλογία» τους. Και δεν ενδιαφέρονται γιατί η Ελλάδα είναι ανύπαρκτη στην Ουάσινγκτον. Οι διπλωμάτες της είναι σαν τον Αβραμόπουλο. Μόνον χαμόγελα και άγνοια της αμερικανικής πραγματικότητας. Νοοτροπία δημοσίων σχέσεων και υπερβολική ενασχόληση με τον μικρόκοσμο της ομογένειας.
Ας κάνει όσα σχέδια επί χάρτου λοιπόν επιθυμεί ο Μήτσος. Ας χαίρεται με την αναμπουμπούλα που έρχεται. Όσο οι ΗΠΑ δεν βλέπουν καθαρές επιλογές και αξιόπιστους συνομιλητές, οι Γερμανοί θα έχουν το «πάνω χέρι». Είναι βλέπετε κάποιες ιστορικές στιγμές που πρέπει να κοπούν «γόρδιοι δεσμοί» και δεν χωράει «διπλωματία».
ΥΓ: Σε αντίθεση με το Μέγαρο Μαξίμου που έκανε «μούτρα», όταν το Συμβούλιο της Επικρατείας δικαίωσε το αίτημα για μισθολογική αποκατάσταση των στρατιωτικών και «έκαψε» έτσι το «δωράκι» που ήθελε να δώσει προεκλογικά ο ίδιος ο Σαμαράς, στους «επάνω» ορόφους του Πενταγώνου άνοιγαν σαμπάνιες και έκαναν πρόβες στους καθρέπτες. Έτσι είπαν οι «κακές γλώσσες». Δεν ήμουν μπροστά, γιατί δεν συχνάζω εκεί ….
