Σήμερα το πρωί ήρθε ένα τηλεοπτικό συνεργείο στο γραφείο μου στο πλαίσιο ενός ευρωπαϊκού project για το διαδίκτυο και τους bloggers. Νέα παιδιά όλοι, με ρώτησαν πως βλέπω να εξελίσσονται τα πράγματα στην Ευρώπη και στην Ελλάδα.
Εξήγησα πως η Ε.Ε ξεκίνησε ως κοινωνία ισότιμων εθνών και σήμερα έχει μετατραπεί σε Ένωση δανειστών και δανειζόμενων.
Η σχέση της εταιρικής ισοτιμίας έχει υποκατασταθεί από την επιβολή μιας απάντησης για όλα: Λιτότητα. Η Ελλάδα σήμερα κινδυνεύει να μετατραπεί σε ένα απέραντο στρατόπεδο καταναγκαστικής ανεργίας. Το σύνολο του ευρωπαϊκού νότου είναι σε «σημείο βρασμού». Όποιος πιστεύει πως αυτή η κατάσταση μπορεί να παραμένει επί μακρόν διαχειρίσιμη, αυταπατάται.
Η ΕΕ δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι.
Για αυτό πιστεύω πως έχει έρθει η ώρα να ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για το ποια Ευρώπη πρέπει να φτιάξουμε, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να μιλάμε για Ε.Ε.
Αν δεν μπορούμε να πάμε μπροστά όλοι μαζί, τότε θα πρέπει ο καθένας να κοιτάξει τον εαυτό του. Ευρωπαίοι πρέπει να είμαστε με τις διαφορές μας και παρά τις διαφορές μας. Ή θα βρούμε τον τρόπο να είμαστε όλοι μαζί στην ίδια πλευρά κι αυτό σημαίνει μια δημοκρατική Ευρώπη, με θεσμούς και όργανα που θα έχουν τη δημοκρατική νομιμοποίηση των Ευρωπαίων πολιτών ή διαφορετικά, ο καθένας να τραβήξει το δρόμο του και να κοιτάξουμε πως θα περιφρουρήσουμε την εθνική μας αξιοπρέπεια. Να ξαναδούμε τον ρόλο του εθνικού κράτους και να αναζητήσουμε νέες ισορροπίες μεταξύ του κοινοτικού και του εθνικού δικαίου. Ένωση δεν μπορεί να σημαίνει καταπάτηση της διαφοράς και της ιδιαιτερότητας.
Οι ευρωεκλογές του προσεχούς Μαΐου δίνουν την πολιτική αφορμή να ανοίξει αυτή η πρώτη σοβαρή συζήτηση στην Ευρώπη, μετά από δεκαετίες. Προβλέπω μάλιστα πως αυτή η συζήτηση, ειδικά στην Ελλάδα, θα έχει ειδικό ενδιαφέρον. Κι αυτό γιατί στην Ελλάδα έχουμε νιώσει στο πετσί μας τη σκληρή πραγματικότητα και ξέρουμε πλέον πολύ καλά ότι η Ευρώπη της λιτότητας, δεν μπορεί να είναι και η Ευρώπη της ανάπτυξης. Ήρθε η ώρα να αλλάξουν πολλά.
ΥΓ: Ακόμα και Γερμανοί δημοσιογράφοι έρχονται στο γραφείο μου και μου δίνουν την ευκαιρία να πω ελεύθερα την άποψή μου. Στην Ελλάδα… τσιμουδιά!
