Για τα επόμενα χρόνια η ελληνική δικαιοσύνη έχει ένα βαρύ καθήκον και χρέος έναντι του θεσμικού ρόλου της και της αποστολής της. Να φωτίσει όλες τις πτυχές της λειτουργίας του ελληνικού τραπεζικού συστήματος για όλο το χρονικό διάστημα από την είσοδο της χώρας στο ευρώ μέχρι και σήμερα. Οφείλει να το κάνει για να επέλθει η κάθαρση στην τραγωδία που έχει συντελεστεί τα τελευταία τριάμισι χρόνια κι έχει επιφέρει την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας.
Η υπόθεση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου που ήρθε τις τελευταίες ημέρες στο προσκήνιο δυστυχώς επιβεβαιώνει πως η αναγκαία κάθαρση γίνεται με επιλεκτική εστίαση και μικροπολιτικούς σχεδιασμούς. Στην αγορά συζητιέται ευρέως πως το ζήτημα κινήθηκε σε μια προσπάθεια απόλυτης χειραγώγησης και ελέγχου της «καραμανλικής» πτέρυγας της ΝΔ η οποία ήταν «στα κάγκελα». Πρώτα ο Λιάπης και μετά ο Φιλιππίδης υπήρξαν σαφέστατα μηνύματα προς όποιους έμπαιναν τον τελευταίο καιρό σε «κακές σκέψεις» για τον Σαμαρά και τους ανθρώπους του Μαξίμου. «Κόλλησε» από κοντά και ο Κοντομηνάς για λόγους που έχουν να κάνουν με το παιχνίδι των media, όπως και ο Λαυρεντιάδης που τον έχουν κάνει σαν την «Κόκα Κόλα» και «πάει με όλα», προς τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού.
Τα ερωτήματα όμως είναι αναπόφευκτα. Αν όλες αυτές οι κακουργηματικές πράξεις που αποδίδονται σήμερα στη διοίκηση του Τ.Τ όπως και της Proton σε προηγούμενο χρόνο, ευσταθούν δικαστικά, τότε ποιες είναι οι ευθύνες της Τράπεζας της Ελλάδος και του εποπτικού της ρόλου; Είτε ήξεραν και συγκάλυπταν οπότε είναι συνένοχοι, είτε είχαν «μαύρα μεσάνυχτα» οπότε είναι παντελώς ανίκανοι. Πρέπει όμως να μας πουν τι από τα δυο συνέβη. Και να μας το πουν τώρα. Ειδικά ο κ. Προβόπουλος, η θητεία του οποίου λήγει μέσα στην άνοιξη.
Επιπλέον καθώς η μία υπόθεση έρχεται πίσω από την άλλη, οφείλει κανείς ως σκεπτόμενος πολίτης να αναρωτηθεί: Καλά όλα αυτά τα κακά συνέβησαν σε μια δυο τράπεζες μόνον; Όλες οι υπόλοιπες λειτουργούσαν με αγγέλους; Υπάρχουν πιστωτικά ιδρύματα που αντιμετωπίζονται με… ευλάβεια λες και είναι η «Αγία Τράπεζα» και ποιος είναι ο λόγος; Πως είναι δυνατόν να προχωρήσουν στο «άψε – σβήσε» οι ιδιωτικοποιήσεις των τραπεζών όταν με βάση τα όσα ήδη έχουμε πληροφορηθεί υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις τα ίδια να γίνονταν παντού και άρα να έχουν ζημιωθεί οι τράπεζες και άρα το ελληνικό δημόσιο που τις ανακεφαλαιοποίησε και άρα ο υπερφορολογούμενος πολίτης; Δεν θα έπρεπε να παραμείνουν στον έλεγχο του δημοσίου, μέχρι τουλάχιστον να χυθεί άπλετο φως οριζόντια και χωρίς εξαιρέσεις;
Επιπλέον έχει αξία να αναρωτηθεί κανείς γιατί δεν δίνονται πλέον άδειες για νέες τράπεζες; Είτε ελληνικές, είτε ξένες. Δεν θα ήταν καλό να υπάρξει πλουραλισμός και ανταγωνισμός; Ή μήπως το δικαίωμα να έχουν τράπεζες περιορίζεται αυστηρά σε «πέντε οικογένειες»;
Και εν πάση περιπτώσει είναι θλιβερό αυτά τα ερωτήματα να μένουν αναπάντητα στην κοινή γνώμη, όταν η παρούσα κυβέρνηση πήρε τη νομοθετική πρωτοβουλία να εξασφαλίσει το ακαταδίωκτο των τραπεζικών στελεχών που ενέκριναν τεράστια ποσά δανείων στα πολιτικά κόμματα. Δανεικά κι αγύριστα, βέβαια. Με δυο μέτρα και δυο σταθμά, σε όλες τις περιπτώσεις, δεν επέρχεται κάθαρση. Αντίθετα αυξάνεται κατακόρυφα ο κοινωνικός θυμός καθώς «βγάζει μάτι» όλο και περισσότερο, πως στην πραγματικότητα ουδόλως πρόκειται περί κάθαρσης αλλά για «ξεκαθάρισμα λογαριασμών», προκειμένου να διαμορφωθεί το πολιτικό και επιχειρηματικό τοπίο της «επόμενης μέρας», στα μέτρα της παρούσας κυβέρνησης και των Γερμανών φίλων της.
ΥΓ: Έχει ο καιρός γυρίσματα….
