Γράφει η Ελπίδα Ζαραδούκα
Και ενώ χιλιάδες πολίτες έχουν καταδικαστεί σε φυλάκιση για δολοφονίες, εγκλήματα, βιασμούς, κλέψιμο κινητών τηλεφώνων (ναι το έχουμε κάνει και αυτό ως Ελλάδα), θεωρώντας έτσι η πολιτεία πως έλαβαν την τιμωρία που τους αξίζει, η ίδια (η πολιτεία) κρατά ήσυχη τη συνείδησή της καθώς θεωρεί πως μερίμνησε για τον εγκλεισμό αυτών των νόσων της πόλεως στις φυλακές και πως επιτέλεσε το χρέος της προς το κοινωνικό σύνολο. Την ίδια στιγμή στις ίδιες τις φυλακές επιτελούνται τα μεγαλύτερα κακουργήματα. Και από την αθώα Ελλάδα μας και από τα διάφορα συμφέροντα που εξυπηρετούν τους γνωστούς καλοθελητές που φαλκιδεύουν για πολλοστή φορά, ακούραστα την ελληνική κοινωνία.
Σε συνέντευξη που παραχώρησε χθες ο Σάββας Ξηρός στον Σπύρο Χαριτάτο, κατήγγειλε δημόσια τις χειρότερες συνθήκες που έχουν επικρατήσει ποτέ σε φυλακές, συνθήκες κράτησης καταδικασμένων που αναβιώνουν μόνο σε τριτοκοσμικές χώρες της Ανατολής.
Η ψώρα, η φυματίωση, ο HIV, το σκληρό και απροκάλυπτο εμπόριο ναρκωτικών είναι κύριοι πρωταγωνιστές σε ένα κακώς στημένο κουκλοθέατρο. Κοινοί χώροι αποχέτευσης, η απομόνωση παρέα με άλλους δύο κρατούμενους, και οι οροθετικοί στις φυλακές του Κορυδαλλού άνω των 110.
Για νοσοκομείο φυλακών; Ούτε λόγος. Ακόμα και ένας βαρυποινίτης έχει δικαίωμα στην υγεία και στην ζωή. Ένα αναρρωτήριο και όχι νοσοκομείο (όπως έχει χαρακτηρισθεί άλλωστε και από το Ευρωπαϊκό δικαστήριο), με δύο μόνιμους γιατρούς κι ένα απαρχαιωμένο ακτινογραφικό, αρκούν και περισσεύουν σύμφωνα με τις βλέψεις της κοινωνίας για τους ανθρώπους αυτούς. Άνθρωποι, που μερικοί εξ αυτών βαριά άρρωστοι, δεν μπορούν καν να λάβουν την φαρμακευτική τους αγωγή. Φτάνουν να οδηγούνται λίγο καιρό έπειτα στον Θάλαμο 9 ή αλλιώς στον Θάλαμο των μελλοθανάτων. Δίχως αμφιβολία.
Το πιο τρομακτικό όμως δεν είναι αυτό. Είναι η κράτηση της φυλακής “ζωντανής” μέσο της πρέζας. Οι κρατούμενοι δρομολογούνται να γίνουν χρήστες από την στιγμή της καταδίκης τους. Πως; Όταν ο κρατούμενος παθαίνει τις πρώτες κρίσεις άγχους και πανικού, διανύοντας τα πρώτα βράδια του στη φυλακή, τον στέλνουν στο νοσοκομείο-αναρρωτήριο. Εκεί ο γιατρός του χορηγεί πέντε, δέκα χάπια την ημέρα με την ψευδή υπόσχεση πως θα τον βοηθήσουν. Σε μια εβδομάδα, είναι χρήστης. Σε ένα μήνα δεν διαφέρει σε τίποτα από τους χρήστες στην πλατεία Ομονοίας. Περιμένουν καρτερικά, σαν τα κοράκια στο παραμύθι της Χιονάτης, να πεθάνουν. Ώστε να τους κακολογήσουν στην οικογένεια τους, αν έχει απομείνει κάποια και απλά να είναι άλλος ένας κατάδικος που πέρασε από εκεί.
Μα δεν ασχολείται κανείς. Και αν αύριο εγώ, εσύ, οι γονείς σου, οι φίλοι ή οι γνωστοί σου βρεθούμε εκεί; Απλά για ένα πρόστιμο που δεν πληρώσαμε για παράδειγμα; (έχει γίνει, και εξακολουθεί να γίνεται κατά κόρον). Τότε τι θα γίνει; Ποια η ευθύνη μας απέναντι στον εαυτό μας αρχικά, και έπειτα σε εκείνους;
