Γράφει ο Ενεργός Πολίτης
Τ’ αποτελέσματα των ευρωεκλογών πέρα από την άνοδο της Χρυσής Αυγής και την μεγάλη αποχή, είχε να δώσει σε πολλούς και μια ακόμα έκπληξη: ένα κόμμα “άγνωστο” σε πολλούς με εύηχο τίτλο (“Κόμμα Ισότητας Ειρήνης και Ελευθερίας”) πήρε κοντά 42% στην Ροδόπη (και 26 χιλιάδες ψήφους) και 26% (και περίπου 15,5 χιλιάδες ψήφους) στην Ξάνθη. Το κόμμα αυτό βέβαια δεν είναι άλλο από το “DEB” – το οποίο δημιουργήθηκε από τους τουρκογενείς μουσουλμάνους της Θράκης, ενισχύθηκε οικονομικά από το τουρκικό προξενείο με σκοπό να δημιουργήσει “ζήτημα”, προωθώντας πλέον επίσημα τις θέσεις των αυτοαποκαλούμενων Τούρκων της Θράκης. Μπορεί το ποσοστά ν’ ακούγονται εντυπωσιακά, αλλά αν βάλει κανείς ότι περίπου 8 χιλιάδες ψηφοφόροι ήρθαν από την Τουρκία όπου διαμένουν μόνιμα ή για σπουδές για ψηφίσουν DEB και ότι η προώθηση του συνθήματος “ψήφος στο DEB” άγγιξε τα όρια της αθέμιτης προπαγάνδας και του καταναγκασμού στα μουσουλμανικά χωριά της Θράκης, τα αποτελέσματα δεν ήταν τόσο καλά όσο θα ήθελαν οι δημιουργοί αυτού του μειονοτικού κόμματος.
Η περίπτωση βέβαια του DEB δεν είναι καινούργια. Μειονοτικά κόμματα υπήρχαν και παλιότερα – η “Εμπιστοσύνη” και η “Αλληλεγγύη” υπήρχαν για χρόνια και εκμεταλλευόμενοι τα εκλογικά συστήματα εξέλεγαν βουλευτές (από ένα) μέχρι που μπήκε το όριο του 3% και το πράγμα κάπως “μαζεύτηκε”.
Μαζεύτηκε στη θεωρία – δεν είναι τυχαίο ότι από εκείνη τη στιγμή και πέρα το τουρκικό προξενείο προώθησε δικούς του ανθρώπους σε όλα τα μεγάλα κόμματα (πλην ΚΚΕ – το οποίο αποτελεί ειδική περίπτωση), ανεβοκατεβάζοντας βουλευτές ανάλογα με ποιος έκανε τα χατήρια του ή όχι. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μουσταφά Μουσταφά (πρώην βουλευτής του Συνασπισμού) έχασε πάνω από τα 2/3 των ψήφων του ανάμεσα στις 2 εκλογικές αναμετρήσεις του 1996 και του 2000, όταν δεν απάντησε στα “κελεύσματα” του προξενείου. Κλασσικότερο παράδειγμα “φυτεμένου” υποψηφίου ο Ιλχαν Ιλχαν, ο οποίος από την ΝΔ, πέρασε στο κόμμα της κυρίας Μπακογιάννη, δεν εκλέχθηκε και μετά μετακόμισε αμέσως στην ΔΗΜΑΡ (!!!) όπου απέτυχε να εκλεγεί κι εκεί λόγω εκλογικού συστήματος (για ν’ αποχωρήσει ΚΑΙ από την ΔΗΜΑΡ μετά τις εκλογές). Αν αυτό δεν ονομάζεται αριβισμός και κατευθυνόμενη ψήφος, δε γνωρίζουμε τι μπορεί να χαρακτηριστεί.
Αυτά σα γενική εξήγηση των πραγμάτων… Το γιατί τα πράγματα είναι έτσι στην Θράκη είναι εύκολο να το βρει κανείς – συνοψίζοντας έχουμε τα εξής:
α) το ελληνικό κράτος – δηλ. τα ελληνικά κόμματα – αδιαφορούν για την μειονότητα. Και όταν λέμε αδιαφορούν, δεν εννοούμε το ότι οι μουσουλμάνοι δεν “επιδοτούνται” ποικιλοτρόπως. Πλέον και κίνητρα για σπουδές υπάρχουν και οι συνθήκες στο στρατό και τις δημόσιες υπηρεσίες είναι πολύ καλές γι’ αυτούς, ενώ πλέον αντιμετωπίζονται ως ίσοι Έλληνες πολίτες. Εννοούμε ότι δεν υπάρχει φροντίδα για την παιδεία των μουσουλμανοπαίδων σε βαθμό που να φαίνεται ότι υπάρχει ένα κράτος που ενδιαφέρεται γι’ αυτούς. Επιτρέπουν στο προξενείο να “κάνει” κουμάντο, να διατηρεί “ψευτομουφτήδες”, να χαρίζει (κυριολεκτικά) χρήματα, χρηματοδοτώντας δορυφορικές κεραίες και βάζοντας πόδι σε οτιδήποτε γίνεται, ενισχύοντας την γκετοποίηση της μειονότητας: είναι χαρακτηριστικό π.χ. ότι μόνο ένας Έλληνας μουσουλμάνος έχει παίξει στην εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου (σε επίπεδο Ελπίδων). Και αυτό γιατί πολύ απλά οι μουσουλμάνοι “παίζουν” με είτε με μουσουλμάνους είτε με Τούρκους περνώντας τα σύνορα. Το δε αθλητικό σωματείο “ΓΣ Κομοτηνής” στο μπάσκετ (για χρόνια στην Α2) είχε ελάχιστους μουσουλμάνους στις μικρές της ομάδες. Όχι γιατί οι άνθρωποι δεν ήθελαν – απλά γιατί το προξενείο το απαγόρευε.
β) τα ελληνικά κόμματα κάνουν “το χατήρι” στο προξενείο. Έχοντας τη χαζοχαρούμενη λογική ότι “αν είναι στο μαντρί είναι ελεγχόμενοι”, και για να εκμαιεύσουν ψήφους, κατεβάζουν – στην κυριολεξία – όλα τα “φρούτα” που “εγκρίνει” το προξενείο. Από τους εκλεγέντες μουσουλμάνους βουλευτές της πρόσφατης Βουλής, μόνο ένας δε θεωρείται άμεσα ελεγχόμενος από το προξενείο και δεν έχει παραστεί σε εκδηλώσεις “τούρκικων” σωματείων (τα οποία παρεπιπτόντως δεν σταματούν στο να μιλούν για “τουρκική μειονότητα” αλλά προχωρούν και παραμέρα μιλώντας για ένωση). Αυτό λέει πολλά και το τελευταίο παράδειγμα των ευρωεκλογών όπου υποψήφιοι στις περιφερειακές εκλογές με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ / Ελιά υποστήριζαν ανοιχτά το DEB, τα λέει δυστυχώς όλα.
γ) Στην μειονότητα το ποσοστό των τουρκογενών είναι περίπου 50%. Το υπόλοιπο είναι Πομάκοι και ένα ποσοστό γύρω στο 15% είναι αθίγγανοι. Το ελληνικό κράτος παρά τις μεγαλοστομίες, ποτέ δεν έδωσε σημασία στα δύο μικρότερα κομμάτια της μειονότητας, υιοθετώντας την αχαρακτήριστα βλακώδη λογική του (εκλογικά παντελώς αποτυχημένου) υποψηφίου βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Χριστόπουλου ότι “η μειονότητα είναι ένα πράγμα”. Αποτέλεσμα; Οι μικροί μουσουλμάνοι μαθαίνουν ότι είναι “Τούρκοι” από το σχολείο ενώ αυτοί που αντιδρούν στο γενικευμένο χαμό, απομονώνονται. Προφανώς και αυτή η αντίληψη δεν είναι σωστή – μια απλή ιστορική ανάγνωση καθιστά τις απόψεις αυτές όχι μόνο εθνικά επικίνδυνες αλλά κυρίως ανιστόρητες. Περισσότερο ουσιαστικό ενδιαφέρον (για την προώθηση της γλώσσας και των ιδιαιτεροτήτων) θα έδινε λύσεις σε πολλά ζητήματα στην περιοχή.
Δεν είναι τυχαίο ότι επιτρέπεται στην Τουρκία να χρησιμοποιεί τον όρο “τουρκική μειονότητα” ενώ η μειονότητα (και βάση τη συνθήκη της Λωζάνης) είναι μουσουλμανική – αφού είναι θρησκευτική και μόνο.
Πάντως παρά τα συνεχιζόμενα λάθη από πλευράς κομμάτων και κράτους, τα πράγματα εκλογικά δεν μπορούν να “εκτροχιαστούν”. Το DEB έχει πιάσει “ταβάνι” και αυτό το κατάφερε έχοντας κάνει μια πρωτοφανή κινητοποίηση.
Ο κίνδυνος είναι αλλού. Ο έμμεσος “έλεγχος” μειονοτικών βουλευτών μετεξελίσσεται σε άμεση κομματική εκπροσώπηση. Ό,τι δηλαδή είχε επιχειρήσει πριν μερικά χρόνια το “Ουράνιο Τόξο” – σε μεγαλύτερη κλίμακα. Αν δεν αλλάξουν τα πράγματα ένα είναι το σίγουρο: οι πιέσεις προς την χώρα μας να “ενδώσει” σε γενικευμένες μειονοτικές απαιτήσεις θα γενικευτούν και δυστυχώς η παρούσα κατάσταση της χώρας δε μας πείθει ότι θα υπάρξουν οι κινήσεις για να μη βρεθούμε ως χώρα προ εκπλήξεως…
