Γράφει η Έφη Ασημακοπούλου, M.Sc στην Ιστορία και Φιλοσοφία Επιστημών και Τεχνολογίας
Η φωτογραφία αυτή κυκλοφορεί ευρέως στο διαδίκτυο και είναι μια αληθινή γροθιά στο στομάχι. Κανείς δεν μπορεί να ισχυρίζεται πως δεν είδε, δεν άκουσε, δεν ξέρει, δεν κατάλαβε. Ένα μικρό κοριτσάκι στο Σουδάν λιμοκτονεί κι ένας γύπας περιμένει από πίσω για να το κατασπαράξει, όταν πλέον θα έχει πεθάνει. Η φωτογραφία τραβήχτηκε το 1993, ο φωτογράφος πήρε Πούλιτζερ αλλά η κατάσταση στον πλανήτη επιδεινώνεται.
Έχουμε μεταλλαχθεί σε συναισθηματικά καθάρματα. Μπαινοβγαίνουμε σε ξενοδοχεία, ρεστοράν και αεροπλάνα και μας φταίνε όλα. Μιλάμε για την αξία της «στιγμής» μόνο και μόνο για να μη φορτωθούμε καμιά ευθύνη, ούτε της ίδιας της ζωής μας. Ο «άλλος» είναι πάντα ένας ξένος και αδιαφορούμε παντελώς για την τύχη του. Αν είναι χρήσιμος τον κρατάμε, αν δεν μας αποφέρει ….. «καλύτερα να μας αδειάσει τη γωνιά».
Ο δυτικός πολιτισμός έχει σκουριάσει. Το βλέπουμε παντού και από μια ειρωνεία της ιστορίας, το είδαμε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο στις δικές μας «Σκουριές». Το κράτος πέταξε το προσωπείο του εγγυητή ελευθεριών και δημοκρατικής συμβίωσης και ανέλαβε ως «μακρύ χέρι» μιας συγκεκριμένης εταιρείας να εξισώσει τη βία και τη θηριωδία της Χ.Α. (δολοφονικές επιθέσεις κατά των μεταναστών, κοινωνικών χώρων κ.α.) με τον αγώνα των τοπικών κοινωνιών για προστασία της φυσικής κληρονομιάς τους και της αξιοπρέπειάς τους.
«Σκουριές» όμως υπάρχουν παντού. Από τον Καναδά μέχρι την Κίνα και από τον Αμαζόνιο μέχρι την υποσαχάρια Αφρική. Και υπάρχουν γιατί στον παγκόσμιο καταναλωτικό χάρτη κυριαρχεί το ακραία περιττό ( και ακραία ακριβό) σε βάρος των απλών και αυθεντικών ανθρώπινων αναγκών.
Θα έπρεπε να τα ξανασκεφτούμε όλα από την αρχή. Και να τα σκεφτούμε, αν όχι αγαπώντας όλον τον κόσμο όπως θα έπρεπε να κάνουμε είτε ως καλοί χριστιανοί, είτε ως συνεπείς ουμανιστές, είτε και τα δυο, ας το κάνουμε τουλάχιστον αγαπώντας τα παιδιά ως στοιχειωδώς καλοί άνθρωποι. Για να τους δώσουμε έναν καλύτερο και όχι έναν χειρότερο κόσμο από αυτόν που βρήκαμε εμείς από τις προηγούμενες γενιές. Στα παιδιά δεν έχουμε να καταλογίσουμε τίποτα και αξίζουν πάντα την αγάπη μας.
Αν αγαπήσουμε αληθινά τα παιδιά, θα αγαπήσουμε και το μέλλον!
