Ο Χουάν Ρότσα δεν είναι μάγος. Σίγουρα δεν έχει τις περγαμηνές, τις εμπειρίες και τα διπλώματα του προκατόχου του στον πάγκο του Παναθηναϊκού. Δεν είναι, επίσης, βέβαιο ότι το ξεκίνημα με τις δύο διαδοχικές νίκες στην επιστροφή του Αργεντίνου σημαίνει αυτομάτως ότι ο Παναθηναϊκός έλυσε τα αγωνιστικά του προβλήματα και ξεπέρασε την κρίση.
Ο τρόπος που έπαιξε το «τριφύλλι» στις αναμετρήσεις με τον ΠΑΟΚ και την Μάριμπορ αποτελεί το πιο ενθαρρυντικό στοιχείο στην προσπάθεια ανασυγκρότησης εντός των γραμμών του γηπέδου. Ο Παναθηναϊκός του Ρότσα είχε αυτοπεποίθηση, αμυντικό πλάνο, επιθετική στρατηγική, διάθεση για μπάλα και τύχη. Παρουσίασε μια διαφορετική ομάδα με τους ίδιους παίκτες.
Τα πονηρά μυαλά θα ρίξουν την ξαφνική μεταστροφή στους παίκτες. Τα παλιόπαιδα, που δεν άντεχαν άλλο τον Φερέιρα, δεν έπαιζαν μπάλα και τον «έφαγαν» τον Πορτογάλο. Δεν είναι…ακριβώς έτσι, διότι η πλειονότητα του πράσινου ρόστερ αποτελείται από ποδοσφαιριστές-επιλογές του Φερέιρα που δεν «εξυπηρετούνται» με την απομάκρυνσή του.
Η γνώση που έχει ο Ρότσα για τον Παναθηναϊκό, τριάντα χρόνια στην Παιανία, δεν μπορεί να συγκριθεί ετούτη την ώρα με οτιδήποτε μπορεί να προσφέρει στην ομάδα κάποιος καλύτερος προπονητής. Αυτό που επίσης ξέρει καλά είναι ότι ο ενθουσιασμός για την βελτίωση της ομάδας (που έκανε 18 τελικές προσπάθειες με την Μάριμπορ ενώ είχε κάνει συνολικά 20 στα προηγούμενα τέσσερα ματς του Γιουρόπα Λιγκ!) θα είναι ο χειρότερος εχθρός για τη συνέχεια αυτής της προσπάθειας…
