Γράφει ο Μηνάς Χολέβας
Λίγο πολύ, όλοι αυτές τις μέρες έχουμε ακούσει για την κατάσταση που επικρατεί στα δύο μεγαλύτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας και παρά την πρόσφατη «απομόνωση» της απεργίας στο ΕΚΠΑ, σε εξίσου κρίσιμη κατάσταση βρίσκεται και το ΕΜΠ. Στην κρισιμότερη όλων, οι φοιτητές, οι οποίοι μένουν κυριολεκτικά ξεκρέμαστοι μετά τις συνεχείς απεργίες.
Κακά τα ψέματα, το εξάμηνο έχει χαθεί και στα δύο ιδρύματα και οποιοσδήποτε λόγος γίνεται για διάσωσή του μόνο ως ψέμα ή πρωταπριλιάτικο αστείο θα μπορούσε να εκληφθεί. Για να προλάβω όσους σκεφθούν ότι μπορεί να υπάρξει κάποιου είδους «επιμήκυνση» του εξαμήνου, με μαθήματα μέσα στο καλοκαίρι, να πω ή μάλλον να γράψω ότι ναι, αποτελεί λύση, αλλά ας μη τρέφουμε φρούδες ελπίδες, λίγοι είναι οι καθηγητές εκείνοι που θα δεχτούν κάτι τέτοιο. Ή μήπως, σε περίπτωση που τους επιβληθεί να κάνουν μαθήματα, θα σκαρώσουν πάλι απεργίες των διοικητικών υπαλλήλων, για να είναι όλοι κερδισμένοι, μιας και οι μισθοί συνεχίζουν να καταβάλλονται, με ΜΟΝΟΥΣ ζημιωμένους τους ίδιους τους φοιτητές(;)
Προφανώς δε γνωρίζουν ή δεν αντιλαμβάνονται ότι οι φοιτητές και οι οικογένειές τους βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο. Ας μη βαυκαλιζόμαστε, δεν υπάρχει σε καμία περίπτωση τέτοια άγνοια, απλά οι φοιτητές είναι τα εξιλαστήρια θύματα ενός πολέμου «ισχυρών». Βέβαια και αυτοί έχουν μερίδιο ευθύνης.
Θα μπορούσαν κάλλιστα να συμπτυχτούν και να απαιτήσουν ανοιχτές σχολές. Δημιουργήθηκε μία σελίδα που συγκεντρώνει υπογραφές, με στόχο το άνοιγμα. Το διαδίκτυο έχει αναπτυχθεί ραγδαία, αλλά μία τέτοια επανάσταση δεν κερδίζεται εξ αποστάσεως. Χρειάζεται δυναμικό παρών των ίδιων των φοιτητών και υγιής λεκτική αντιπαράθεση με μερίδα των απεργών. Κατά την άποψή μου αν συμβεί μία τέτοια «μονομαχία», νικητές θα είναι φοιτητές. Υπάρχουν όμως και οι φοιτητές- Εφιάλτες, οι οποίοι στηρίζουν τους απεργούς. Αλήθεια, αυτοί και οι οικογένειές τους πώς τα βγάζουν πέρα; Ο αγώνας, αγώνας και η αντίδραση για την αντίδραση; Τόσο τυφλή εξακολουθεί να είναι η υποταγή σε κάποια κομματική ιδεολογία;
Εν μέσω όλων αυτών των εξελίξεων και ο πρύτανης του Καποδιστριακού πανεπιστημίου, ο οποίος παίζει κατά κάποιον τρόπο το θεατή στην παράσταση που σκηνοθετεί ο ίδιος. Μετά την υποκριτική στο Παρίσι, ξεκίνησε τη σκηνοθεσία του πανεπιστημίου, μόνο που κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει στο Παρίσι, το Βερολίνο, το Λονδίνο κ.ά, γιατί εκεί κάτι τέτοιοι σκηνοθέτες θεωρούνται παράνομοι. Μα είναι δυνατόν να διώκεται η τέχνη; Ντροπή(!) Τελευταίο του εγχείρημα η έκκληση προς τους διοικητικούς υπαλλήλους να ανοίξουν από τη Δευτέρα το πανεπιστήμιο. Θέλω να πιστεύω ότι ένας μέσος άνθρωπος κατανοεί πως αυτές οι ενέργειες αποτελούν την τελευταία σανίδα σωτηρίας του στη θέση την οποία κατέχει, παρά την όποια εύνοια του έδειξαν οι υπόλοιποι πρυτάνεις στις μέχρι τώρα συσκέψεις που είχαν. Μπορεί σίγουρα να το χρησιμοποιήσει και ως μέσο αθώωσής του στο δικαστήριο της Δευτέρας, αν δεν υπάρξει και άλλη αναβολή.
Ας συνειδητοποιήσουμε λοιπόν ότι όσα γίνονται στα Α.Ε.Ι, όπως έγραψα παραπάνω πλήττουν τους φοιτητές. Μόνο αν «ξεβαφτούν» όλοι οι πανεπιστημιακοί φορείς, θα αρχίσει η ανάκαμψη στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, στον οποίο πρέπει να αλλάξουν πολλά. Για όλα όμως υπάρχει κάποια αρχή. Υπάρχει και κάποια άλλη Αρχή, ότι η παιδεία δεν έχει πολιτικό χρώμα.
