Τα τελευταία είκοσι χρόνια όταν εμφανίζονταν αναλυτές, δημοσιογράφοι και άνθρωποι από διάφορους κλάδους που είχαν τα κότσια να κριτικάρουν το σαθρό οικοδόμημα που ακούει στο όνομα Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτόματα χαρακτηρίζονταν από το σύστημα των Βρυξελλών και τα κρατικοδίαιτα συστήματα των χωρών μελών, το λιγότερο ως πράκτορες των Αμερικάνων.
Σήμερα για πρώτη φορά το σύνολο του πλανήτη έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται πόσο δίκιο είχαν.
Σε μια στιγμή που ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ήπειρος έχει γονατίσει στην κυριολεξία από τη δεινή οικονομική κρίση και ειδικότερα η Ελλάδα βρίσκεται στο βάραθρο της απόλυτης διάλυσης στο «Πριγκιπάτο των Βρυξελλών», επικρατεί μια κατάσταση την οποία περιγράφει με γλαφυρό τρόπο η λαϊκή ρήση, «τρείς λαλούν και δυο χορεύουν».
Θα είναι λάθος να πει κανείς με ελαφρά την καρδιά ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα και κατ’επέκταση η ελληνική κοινωνία είναι άμοιρη ευθυνών για το σημερινό χάλι της χώρας.
Παρόλα αυτά μετά από τα αλλεπάλληλα μνημόνια της εξαθλίωσης τα οποία έχουν οδηγήσει την πλατιά πλειοψηφία (γιατί να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας- λαμόγια με λίπος υπάρχουν ακόμη) της ελληνικής κοινωνίας πέρα από την απόγνωση, ξεπερνάει τα όρια της οι νάνοι σε επίπεδο ηγεσίας ηγέτες της ΕΕ να μην μπορούν να λάβουν απόφαση για την εκταμίευση μιας δόσης που στην ουσία θα δοθεί για να καταβροχθίσουν αυτοί περισσότερα τοκοχρεολύσια.
Σαν μην έφτανε ήρθε και η Σύνοδος Κορυφής για να αποδείξει περίτρανα το πόσο λίγοι και πλέον επικίνδυνοι είναι οι «ηγέτες» του αστείου που ακούει στο όνομα Ευρωπαϊκή Ένωση. Ούτε στον προϋπολογισμό της ΕΕ δεν μπόρεσαν τελικά να συμφωνήσουν.
Αλήθεια μήπως ήρθε η ώρα να μαζευτούν στα κεντρικά σαλόνια του «Πριγκιπάτου της Απελπισίας» και να συμφωνήσουν επιτέλους στο αυτονόητο; Δηλαδή στο να βάλλουν λουκέτο στην αστεία ΕΕ της ασχετοσύνης.
Μόνο έτσι θα σωθεί η ταλαίπωρη Γηραιά Ήπειρος και θα σταματήσουν οι λαοί της Ευρώπης να πληρώνουν τους προκλητικά υπέρογκους μισθούς και προνόμια των άσχετων στελεχών των Βρυξελλών, οι οποίοι το μόνο που είναι ικανοί να προσφέρουν είναι έλλειψη φαντασίας, ανικανότητα λήψης αποφάσεων και παραγωγής λύσεων σε στιγμές κρίσης, και βέβαια εξαθλίωση των λαών της Ευρώπης.
Κλείστε το για να σωθούμε παιδιά!
