Γράφει η Αναστασία Νικολούδη
Οι άνθρωποι είναι αλλοπρόσαλλοι. Πληγώνουν, υποτιμούν, προσβάλλουν τους ανθρώπους γύρω τους και νιώθουν καλύτερα. Μειώνουν ότι φθονούν και υπερασπίζονται με πάθος ότι θεωρούν ιδανικό χωρίς να σκέφτονται αν ο φθόνος ή το πάθος τους βλάπτει κάποιους άλλους.
Οι άνθρωποι είναι μπερδεμένοι. Έχουν τα πάντα και θέλουν και άλλα, δεν έχουν τίποτα και νιώθουν καλά. Ζητάνε, αλλά δε ξέρουν πως να δώσουν. Παίρνουν ,αλλά δε ξέρουν τι να κάνουν όσα πήραν. Χρήματα, συναισθήματα, τίτλους, κορμιά και λέξεις, θέσεις και ακίνητα.
Οι άνθρωποι είναι πολύπλοκοι. Μεγαλώνουν με προοπτικές μίας κτητικής και ανούσιας «συνθετότητας». Μεγαλώνουν για να ικανοποιήσουν απωθημένα γονέων, να ζήσουν παραπεταμένους έρωτες, να χωρέσουν σε κλειστές παρέες που δε νοιάζονται, να ντυθούν «καθωσπρέπει» και ας μην υπάρχουν ρούχα στο νουμερό τους, να πέσουν και να ξανασηκωθούν σακατεμένοι και να μην τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν για τις πληγές.
Οι άνθρωποι είναι αλαζόνες. Βγάζουν το σχολείο, ένα ακριβό κολλέγιο, δουλεύουν 3 μήνες, κάνουν 3-4 σχέσεις και νιώθουν θεοί. Κανείς δεν είναι καλύτερος και κανείς κατώτερος δεν είναι ορατός με την περιφερειακή τους όραση.
Οι άνθρωποι είναι παράξενοι. Βασανίζονται χωρίς λόγο. Βασανίζουν χωρίς λόγο. Μιλούν άσκοπα. Κοιτούν χωρίς να βλέπουν. Σκέφτονται με την καρδιά και αγαπούν με το μυαλό. Ή μήπως όχι; Δε ξέρω, οι άνθρωποι είναι απρόβλεπτοι.
Οι άνθρωποι είναι ατελείς. Ανολοκλήρωτοι. Έργα χωρίς υπογραφή, χωρίς κορνίζα. Τους λέιπουν κίνητρα και λογικά αντίβαρα στις συναισθηματικές τους παρορμήσεις. Φτιάχνουν κοινωνικές δομές που δε μπορούν να στηρίξουν, ρυθμίζουν κοινωνίες που δεν τους χωρούν, προσπαθούν να βοηθήσουν χωρίς να μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους, τρυπώνουν σε προβλήματα και ζωές ανθρώπων που δεν τους αφορούν, ορίζουν το κέντρο του κόσμου γύρω από το πρόσωπό τους και δίνουν υποσχέσεις που δε μπορούν να τηρήσουν. Λένε ψέμματα που τα πιστεύουν ακόμη και οι ίδιοι.
Και είναι τόσο παράξενο αυτό. Να είναι τόσο αλλοπρόσαλλοι, τόσο μπερδεμένοι μέσα στην αλαζονία τους που δεν αντιλαμβάνονται ότι απέχουν έτη φωτός από κάθε τι θεϊκό.
Χωρίς αυτογνωσία, χωρίς αγάπη, χωρίς αισιοδοξία και προσπάθειες αυτοβελτίωσης. Οι άνθρωποι είναι χαμένοι.
