Γράφει η Κατερίνα Παρρά
Διαφωνώ κάθετα με το ληγμένο από χρόνια προσδιορισμό των πολιτικών δυνάμεων διανυσματικού τύπου, αριστεράς- δεξιάς.
Εξού και σιχαίνομαι τα περί κεντροαριστεράς. Τη θεωρώ βαθιά συμπλεγματική και κάλπικη.
Τη θεωρώ φούσκα που συντηρείται τεχνηέντως από αυτούς που δεν μπορούν να βρουν τη θέση τους στη νέα εποχή, όπως την ορίζουν το παγκόσμιο οικονομικό παιχνίδι και (σε συνδυασμό με) το πρόβλημα της Ευρώπης.
Οι συμμαχίες που πρέπει να γίνουν, για να έχουν νόημα και απήχηση, πρέπει να γίνουν πάνω σε μια σειρά από ακανθώδη και πιεστικά ζητήματα:
– την αλλαγή του πολιτικού μας συστήματος
– την εδραίωση μιας σοβαρής δημόσιας διοίκησης με διάφανους και αξιοκρατικούς μηχανισμούς στελέχωσης και ελέγχου
– την εκπόνηση ενός παραγωγικού μοντέλου απ’ το μηδέν.
Τον πρώτο καιρό διαβάζαμε, ακούγαμε και γράφαμε περί της ανάγκης δημιουργίας ενός φιλοευρωπαϊκού μεταρρυθμιστικού ρεύματος. Αυτόν που έστρεψε όλη αυτήν τη συζήτηση στη δημιουργία της “νέας κεντροαριστεράς”, όποιος κι αν είναι, έχω κάθε λόγο να μην τον εμπιστεύομαι.
