Γράφει ο Καραϊσκος Λεωνίδας*
Υπάρχει μια μελαγχολία στην επιστροφή των διακοπών, όποιων διακοπών. Δεν είναι μόνο
οι υποχρεώσεις που ακολουθούν. Είναι το μέτρημα των καλοκαιριών που πέρασαν, είναι οι
μέρες της ανεμελιάς που τρέχουν πιο γρήγορα και από τον σπουδαιότερο σπρίντερ όλων
των εποχών.
Ειδικά με τα καλοκαίρια, μετράς τα χρόνια εντονότερα και από τη γενέθλια ημέρα σου. Κι
όσο μεγαλώνεις, θέλεις να πατήσεις το pause στο χρόνο. Σε αυτό τον πειρασμό όλοι μας
μπαίνουμε από νωρίς. Οι πιο πλούσιοι άνθρωποι του κόσμου θα έδιναν όλα τα υπάρχοντά
τους για ένα καλοκαίρι ακόμα ή έστω μια ημέρα ζωής ακόμα.
Πώς βάζεις φρένο στον πανδαμάτορα χρόνο ή πώς τον κερδίζεις κιόλας στον άτυπο αυτό
αγώνα; Πώς τα καλοκαίρια και οι χειμώνες θα αποκτήσουν βαριά χρονική αξία;
Μερικοί τα καταφέρνουν ήδη καλά με το χρόνο τους:
Δεν ξεχνούν να κοιμηθούν, να γυμναστούν και να φάνε με μέτρο και ποιότητα. Ξέρουν ότι
το σώμα είναι το παντοτινό σπίτι τους. Η καλύτερη αντιγήρανση είναι αυτή. Προληπτικά,
κερδίζουν πολύτιμο χρόνο από γιατρούς και νοσοκομεία.
Όσες δεκαετίες κι αν έχουν βάλει στη πλάτη, είναι έτοιμοι να πουν «ποτέ δεν είναι αργά»
και εξελίσσονται διαρκώς. Βρίσκουν από το πουθενά τον έξτρα χρόνο – που οι άλλοι δεν
βρίσκουν – για να διαβάσουν, να ακούσουν, να μάθουν.
Ανταλλάσσουν τον χρόνο των social media με χρόνο πραγματικών ανθρώπινων επαφών.
Είναι σε παρέα και κλείνουν ή δεν τσεκάρουν διαρκώς το κινητό τους. Κερδίζουν
ανεκτίμητο χρόνο με τους φίλους.
Δεν γνωρίζουν τι σημαίνει κουτσομπολιό και κακόβουλη κριτική. Κοιτούν τη δουλειά τους.Όσο δύσκολα παρεξηγούνται, τόσο εύκολα το ξεπερνούν όταν τους συμβεί. Κερδίζουν
χρόνο αρνούμενοι να τον σπαταλήσουν σε κακίες και μεμψιμοιρίες.
Όταν διαφωνούν ή φιλονικούν κάνουν γρήγορα βήμα επαναπροσέγγισης, δεν το κρατάνε
αιώνια, ούτε καν μια ημέρα. Είναι μεγάλη ιστορία αυτό. Ξεκολλούν τα μικρά «αγκαθάκια»
που τους ενοχλούν, γρήγορα, πριν αυτά γίνουν μεγάλα, δύσκολα, ανυπέρβλητα εμπόδια.
Κερδίζουν κι έτσι χρόνο.
Στις ουρές των τραπεζών και στα μεγάλα μποτιλιαρίσματα του δρόμου είναι αυτοί που, αντί
να βρίζουν τη τύχη τους, βρίσκουν χρόνο να ασκήσουν τη τέχνη της παρατήρησης. Καμία
στιγμή δεν είναι για πέταμα.
Επενδύουν όσο χρόνο χρειάζεται για μεγάλες αλλαγές, βγαίνοντας συχνά από τη ζώνη
άνεσης που προσφέρει κάθε παρελθοντικό κεκτημένο τους. Αλλάζουν επάγγελμα,
αλλάζουν σπουδές, σύντροφο, μαθαίνουν νέα πράγματα σ’ άλλους τομείς. Σκοπός των
αλλαγών είναι να χαίρονται πλέον αυτό που κάνουν, να χαίρονται το χρόνο τους. Γι αυτό
και αλλάζουν, όταν συνειδητοποιήσουν ότι ήρθε η ώρα των αλλαγών.
Δίνουν αξία στο τώρα. Απογειώνουν το τωρινό δευτερόλεπτο, ως κορυφαίο δώρο ζωής. Με
τη δύναμη του τώρα, όπως λέει ο τίτλος του διάσημου βιβλίου του Τόλε Έκχαρτ,
μεγεθύνουν το δευτερόλεπτο που ζουν και απολαμβάνουν. Ένα σπουδαίο τωρινό
δευτερόλεπτο είναι ολόχρυσο.
Ακόμα και αν δεν είναι οργανωτικοί τύποι, σχεδιάζουν την επόμενη ημέρα ως μια μοναδική
ημέρα της ζωής τους. Τη δένουν αρμονικά με την προηγούμενη και αυτή με τη μεθεπόμενη,
πάλι μοναδική. Έτσι, έχουν τον πλήρη έλεγχο, όχι μόνο του χρόνου αλλά και όλου του παζλ
της ζωής τους.
Δαπανούν για το μέλλον τους ένα μικρό χρόνο μέσα στην ημέρα τους ψάχνοντας το μέλλον.
Αυτός είναι ένας κουμπαράς χρόνου, που θα ανοίξει την κατάλληλη ώρα για να βρουν μέσα
τους δικούς τους θησαυρούς.
Δίνουν παράδειγμα με το παράδειγμά τους και δεν σπαταλούν άλλο χρόνο να το πουν με
λόγια, που συχνά σκορπιούνται στο αέρα.
Μα μπορεί έτσι να μπει φρένο στο χρόνο; Γίνεται, γιατί όπως σοφά έλεγε ένα καλοκαιρινό
βραδάκι ο φίλος μου ο Δημήτρης, άσε το χρόνο να κάνει τη δουλειά του κι εσύ κάνε τη δική
σου δουλειά. Και η δική σου η δουλειά, να συμπληρώσω, είναι να κάνεις σημαντικά
πράγματα.
Δεν μπορείς ούτε καν να ασχοληθείς μαζί του, δεν προλαβαίνεις.
*Κινησιοπαιδαγωγός
