Tο πρόσφατο άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη στο antinews για τη Γενιά του Πολυτεχνείου δείχνει πως αποφασίστηκε να βγει μπροστά ο «αρχιτέκτονας» της κυβερνητικής πολιτικής, στο επιτελείο του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος μέχρι σήμερα ήταν backstage. Για όσους παρακολουθούν τη διεθνή σκηνή, ο Λαζαρίδης είναι για τον Σαμαρά ότι είναι ο Axelrod για τον Obama. Από τη δική μου ανάγνωση προκύπτουν δύο βασικές διαπιστώσεις.
Πρώτη διαπίστωση είναι πως το Μαξίμου, προφανώς, συνειδητοποίησε πως δεν έχει κανέναν αυτή τη στιγμή για να είναι μπροστά και να δίνει την καθημερινή πολιτική μάχη αλλά και το πολιτικό στίγμα για το που πάνε τα πράγματα.
Βεβαίως περίμεναν πανηγυρισμούς μετά το χθεσινό Eurogroup κι έτσι ο Χρύσανθος βιάστηκε να βγει μπροστά. Στο Μαξίμου περίμεναν χρονοδιάγραμμα εκταμίευσης της δόσης και τελικά εισέπραξαν μια ακόμη παράταση της αβεβαιότητας που φέρνει την αγορά στα όριά της. Είναι η δεύτερη φορά που «παραμυθιάζεται» τόσο πολύ έλληνας πρωθυπουργός. Η πρώτη αφορούσε τον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος είχε πάει στις Κάννες με τη βεβαιότητα πως θα στηρίξουν οι Ευρωπαίοι την πρότασή του για δημοψήφισμα και τελικά αυτοί τον καθαίρεσαν επί τόπου.
Τώρα είμαι πολύ περίεργος να δω τη στάση του επί χρόνια διαμένοντος και εργαζόμενου στις ΗΠΑ Χρύσανθου Λαζαρίδη, στην πορεία των από δω και πέρα διαπραγματεύσεων με τους Γερμανούς, οι οποίοι όπως όλα δείχνουν άλλα είχαν τάξει στην ελληνική κυβέρνηση και άλλα κάνουν. Θα παραμείνει ο Σαμαράς στην ίδια «γερμανική» λογική ή θα αλλάξει στρατηγική διαπραγμάτευσης; Κι αν παραμείνει, τι θα λέει ο Χρύσανθος;
H δεύτερη διαπίστωση έχει να κάνει με το περιεχόμενο του άρθρου καθώς ένας πρώην αριστερός χτυπάει όλη τη μυθολογία της Μεταπολίτευσης που χτίστηκε γύρω από το Πολυτεχνείο. Στο Μαξίμου φαίνεται πως ήταν έτοιμοι για το ξεκίνημα της «Νέας Μεταπολίτευσης» με βάση τα όσα είχε πει πρόσφατα και ο Σαμαράς για την «αστική, λαϊκή, δημοκρατική Ελλάδα». Έτσι, το να είναι φαίνεται ένας πρώην αριστερός ως ο «εξ απορρήτων» του πρωθυπουργού, πιστεύουν πως μπορεί να πείσει για ένα εγχείρημα που θα απλώνεται σε όλο το πολιτικό φάσμα. Είναι το ίδιο λάθος που έκαναν ο Μάνος με τον Τζήμερο. Στην πολιτική το 1+1 δεν κάνει πάντα δύο. Μπορεί να κάνει και μηδέν.
O Λαζαρίδης είναι σημαντικό στέλεχος, άσχετα αν διαφωνεί ή συμφωνεί κανείς μαζί του. Μετά από χρόνια προσοχής μπορεί να καεί μέσα σε μια μέρα, μόνο και μόνο γιατί υπάρχει το «κόλλημα» με την «υπέρβαση» από την εποχή της ΠΟΛΑΝ. Δυο δεκαετίες μετά, μια τέτοια προσέγγιση είναι μάλλον αφελής και μακριά από την πραγματικότητα. Διότι όσο χειροτερεύει η οικονομική κατάσταση, τόσο πιο «ιδεολογική» θα γίνεται η πολιτική αντιπαράθεση και το «όλοι μαζί» δεν θα μοιάζει πάρα το «μεγάλο πλυντήριο» του πολιτικού συστήματος της Μεταπολίτευσης.
Σε κάθε περίπτωση ο Χρύσανθος, είναι on stage. Μένει να δούμε αν με το να είναι μπροστά, θα τα πάει καλύτερα σε σχέση με τον αθέατο ρόλο που είχε μέχρι σήμερα. Άλλωστε όταν τα κάνει «μούσκεμα» η πολιτική, αναλαμβάνει το «στέγνωμα» η επικοινωνία.
ΥΓ1: Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ πως ο Χρύσανθος Λαζαρίδης θα γίνει κυβερνητικός εκπρόσωπος. Ούτε αυτός μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις αυτής της θέσης αυτή την ώρα.
ΥΓ2: Αν το πράγμα στραβώσει με τη δόση, ο Χρύσανθος καλά θα έκανε να το ξανασκεφτεί αν πρέπει να βγει μπροστά και να «καεί». Το άρθρο του θαυμάσια θα μπορούσε να διαβαστεί απλά ως μια εξιλαστήρια εξομολόγηση του αριστερού παρελθόντος του.
