Η φασαρία σχετικά με την ψήφο των μεταναστών είναι φασαρία για το λάθος ζήτημα. Κατά την προσφιλή τακτική όσων αρέσκονται στις αρλούμπες, τίθεται ως μείζον ζήτημα το αν θα ψηφίσουν ή όχι οι νόμιμοι μετανάστες, την ίδια στιγμή που η χώρα δεν έχει μια ξεκάθαρη διαδικασία για το πώς ένας μετανάστης ή ένα παιδί μετανάστη αποκτά την ελληνική ιθαγένεια, μαζί με όλα τα δικαιώματα αλλά και όλες τις υποχρεώσεις του Έλληνα πολίτη.
Έχω ζήσει σαν μετανάστης στις ΗΠΑ κι έχω βιώσει όλη τη διαδικασία της πολιτογράφησης. Χρειάστηκε να περιμένω σε ατέλειωτες ουρές στο Σικάγο, χάνοντας πολλές φορές την υπομονή μου. Ωστόσο υπήρχε ένα ξεκάθαρο και σαφές πλαίσιο και μια διαδικασία αξιολόγησης. Όποιος ικανοποιούσε τους όρους και τις προϋποθέσεις αυτού του πλαισίου γινόταν Αμερικανός πολίτης. Έτσι έγινα κι εγώ.
Στη χώρα μας αντίθετα, το ζήτημα της μετανάστευσης αφέθηκε στην τύχη. Η απουσία μεταναστευτικής πολιτικής και κυρίως η απουσία ξεκάθαρων κριτηρίων που πρέπει να πληρούνται για να αποκτήσει ένας μετανάστης ή ένα παιδί μετανάστη την ελληνική ιθαγένεια, οδήγησε σε ένα χάος που κατά τον συνήθη τρόπο έδινε τα περιθώρια για οικονομικές και πολιτικές συναλλαγές. Δημιουργήθηκε μια μεγάλη πελατεία για «άρμεγμα» από πολιτικούς και δημόσιους λειτουργούς όλων των επιπέδων. Σύμπτωμα κι αυτό των δομικών παθογενειών ενός κράτους – νταβατζή, που λειτουργεί για «τα καλά και συμφέροντα» προς τον εαυτό του και όχι προς την κοινωνία.
Το να πάμε λοιπόν στο ζήτημα της ψήφου των μεταναστών όταν δεν έχουμε λύσει ακόμη το πώς οι άνθρωποι αυτοί θα είναι πρώτα Έλληνες πολίτες είναι πολιτικός φαρισαϊσμός, τον οποίο επιδεικνύει για άλλη μια φορά το πολιτικό σύστημα. Η ιδιότητα του Έλληνα πολίτη είναι προϋπόθεση για να βρεθεί πίσω από το παραβάν και να ρίξει το ψηφοδέλτιο που θα επιλέξει στην κάλπη με την αίσθηση ότι ανήκει σε ένα σύνολο και η επιλογή του πρέπει να γίνει με το αίσθημα ευθύνης έναντι αυτού του συνόλου. Αλλιώς με ποια ευθύνη και με ποια κριτήρια θα ψηφίσει κάποιος στον οποίο δεν έχεις αναγνωρίσει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του Έλληνα πολίτη;
Χθες βράδυ είχε μια εξαιρετική εκπομπή στον ALPHA η Σοφία Παπαϊωάννου, η οποία σε νέο περιβάλλον και με αυτόνομη παρουσία πλέον, αναδεικνύεται ίσως στην καλύτερη Ελληνίδα δημοσιογράφο. Αφιέρωσε λοιπόν την εκπομπή της στο γεγονός πως η Ελλάδα εξακολουθεί να «τρώει» τα παιδιά της. Και το κάνει είτε επειδή έχουν μαύρο χρώμα, είτε επειδή έχουν κίτρινο, είτε επειδή προσεύχονται σε έναν Θεό που τον αποκαλούν με ένα διαφορετικό όνομα. Και είναι παιδιά της Ελλάδας γιατί τα περισσότερα γεννήθηκαν εδώ, δεν γνωρίζουν άλλη χώρα, πήγαν στο ελληνικό σχολείο, μιλούν και σκέφτονται ελληνικά αλλά όταν πάνε να δώσουν πανελλαδικές εξετάσεις ανακαλύπτουν με έκπληξη πως αυτή η χώρα δεν τα αναγνωρίζει σαν παιδιά της και δεν τους δίνει τα δικαιώματα που πρέπει να έχει κάθε ενήλικος πολίτης. Νιώθουν λοιπόν ξαφνικά απάτριδες.
Αυτά όλα θα αποδειχθούν τα κλινικά συμπτώματα του ιστορικού τέλους του ελληνισμού, αν δεν βρούμε τον νόμιμο και διαφανή τρόπο να αναγνωρίζονται ως Έλληνες πολίτες, όλοι όσοι νιώθουν και σκέφτονται ως Έλληνες. Ας αρχίσουμε λοιπόν από εκεί κι ας αφήσουν ορισμένοι τις κορώνες της ευαισθησίας διότι αυτοί είναι οι αληθινοί ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί για το χάος της μετανάστευσης στη χώρα. Κι ας συνειδητοποιήσουν όλοι πως ειδικά αυτές τις κρίσιμες στιγμές για την Ελλάδα και ενόψει κρίσιμων εθνικών επιλογών είναι άλλο το «Ψηφίζω γιατί είμαι νόμιμος μετανάστης» και είναι άλλο το «Ψηφίζω γιατί είμαι Έλληνας». Και ο νοών νοείτο….
ΥΓ: Ε, τώρα όταν σου χαλάνε τα σχέδια επί χάρτου να είσαι επικεφαλής ευρωψηφοδελτίου και να φαντασιώνεσαι νέο κεφάλαιο καριέρας στον άξονα «Στρασβούργο – Βρυξέλλες – Βερολίνο», δεν είναι λογικό να μιλάς για «εκλογική παράγκα»; Λογικό είναι. Εθνικό, όμως, είναι;
