Τα καταστήματα Primark είναι διάσημα στην Αγγλία και οικεία σχεδόν σε όλους τους Έλληνες που έχουν ταξιδέψει μια φορά εκεί. Πρόκειται για καταστήματα ρούχων με εξευτελιστικά χαμηλές τιμές σε πολλά είδη που όπως είναι λογικό απολαμβάνουν μεγάλης συμπάθειας ανάμεσα στο Αγγλικό και όχι μόνο καταναλωτικό κοινό.
Ωστόσο σοκ προκάλεσε η περίπτωση μιας πελάτισσας που βρήκε στο ταμπελάκι του φουστανιού των 10 λιρών που αγόρασε, ραμμένη με το χέρι, την εξής πρόταση: «Αναγκασμένοι να δουλεύουμε εξουθενωτικές ώρες». Η 25χρονη πελάτισσα το ανακάλυψε αναζητώντας τις οδηγίες πλυσίματος. Εκτός από τις ταμπέλες με τις διάφορες οδηγίες, υπήρχε ραμμένο πάνω στο φουστάνι το χαρτάκι με την έκκληση για βοήθεια. Σήμερα, πλέον η πελάτισσα δεν θέλει να φορέσει ποτέ το απόκτημά της που θα μπορούσε να είναι αποτέλεσμα εργασιακής εκμετάλλευσης.
Η εταιρία στην οποία ανήκουν τα καταστήματα Primark έχει κατηγορηθεί πολλές φορές από οργανώσεις ενάντια στην εκμετάλλευση εργαζομένων με ακόμη και βίαια περιστατικά να λαμβάνουν χώρα έξω από τις πόρτες τους.
Ένας νέος όρος έχει δημιουργηθεί για εταιρίες σαν και αυτή που στα ελληνικά σημαίνει «Καταστήματα ιδρώτα» (sweatshops) και πολλές καμπάνιες σε Αγγλία και ΗΠΑ προτείνουν στους καταναλωτές να τις αποφεύγουν. Πολλές φορές οι καμπάνιες αυτές γίνονται επιθετικές προσάπτοντας ηθικές ευθύνες σε πελάτες τέτοιων εταιριών.
Παράλληλα νέες μικρές εταιρίες δημιουργούν το προφίλ τους βασισμένο πάνω στην προβολή της αρχής της «μη εκμετάλλευσης», παράγοντας έτσι τον αντιθετικό όρο «Καταστήματα χωρίς ιδρώτα» (non-sweatshops) Είναι αυτό άραγε μια περίπτωση όπου η ελεύθερη αγορά βρίσκει το αντίδοτο σε μορφές εκμετάλλευσης που η ίδια παρήγαγε; Η μήπως ένα έξυπνο μάρκετινγκ που βασισμένο στην εκμετάλλευση που υπόκεινται εργαζόμενοι σε εταιρίες με ανταγωνιστικότερες τιμές;
