Γράφει ο Γιάννης Νάκος
Follow@Nakos_Ioannis
Τελευταία ημέρα του έτους και αποφάσισα να μην εστιάσω σε ένα συγκεκριμένο γεγονός, αλλά να προσπαθήσω να κάνω μια μικρή ανασκόπηση των όσων έζησα μέσα από την δίκη μου πένα καθ’ όλη την διάρκεια του 2016.
Το 2016 λοιπόν μπήκε τόσο γρήγορα αλλά και βιαστικά όπως και τα προηγούμενα μνημονιακά έτη που κάνουν μια στάση στην Ελλάδα, η οποία δυστυχώς αντί για έναν χρόνο θυμίζει και σε κάνει να νιώθεις πως είσαι παγιδευμένος σε μια αιωνιότητα. Ο ερχομός λοιπόν του 2016 για άλλους σήμαινε τον ερχομό της ελπίδας και για άλλους το ξεκίνημα μιας ακόμη δύσκολης ημερολογιακής χρονιάς. Νομίζω πως η αλήθεια είναι κάπου στην μέση και δυσκολεύομαι να το πιστέψω και ο ίδιος, αλλά πάντοτε θέλω να είμαι όσο το δυνατόν περισσότερο αισιόδοξος για τα όσα ζήσαμε ή επρόκειτο να ζήσουμε στο μέλλον.
Η μεσότητα άλλωστε ήταν εκείνη η οποία διέσωσε τα έθνη όταν έφθαναν σε κομβικά σημεία της ιστορίας τους. Βέβαια καθώς μεγαλώνω διαπιστώνω πως ολόκληρη η κοινωνία μας και πολύ περισσότερο η ελληνική, όπου και ζω, είναι στηριγμένη πάνω σε ακρότητες αλλά και μεγάλες αντιθέσεις, αντιθέσεις που με κάποιο μαγικό τρόπο δείχνουν να φωλιάζουν και να κρύβουν τα οποία ελαττώματα και παραξενιές της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας που ως γνωστόν είναι ιδιαίτερα περίπλοκη αλλά και δυσνόητη τις περισσότερες φορές.
Χμμ.. Ωραία η φιλοσοφική προσέγγιση αλλά περιττό να σας πω ότι τόση ώρα κρατιέμαι για να μην σχολιάσω πολιτικά και μάλλον η επιθυμία μου θα με κυριεύσει. Ε, ναι, λοιπόν θα το κάνω ακόμη και εάν υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην το πράξω μέρες που είναι. Θα σχολιάσω πολιτικά το 2016 έτσι όπως εγώ το φαντάστηκα και με τα γεγονότα εκείνα που με σημάδεψαν.
First and foremost όσο κλισέ και αν ακούγεται έπειτα από 7 χρόνια μνημονιακής κρίσης, στον πυρήνα του εγκεφάλου μου βρίσκεται ακόμη από την μια εκείνη η αποφράδα ημέρα του 2010 στο Καστελόριζο, όπου κι τυπικά μπήκαμε στο ΔΝΤ, η οποία συνδυάζεται κάθε χρόνο, και όπως είναι φυσικό και φέτος, με τις εικόνες καταστροφής και εξαθλίωσης που αφήνει στο πέρασμά του. Μία απλό βόλτα σε οποιαδήποτε ελληνική πόλη και θα επιβεβαιώσει τα όσα αναφέρω, αλλά το πρόβλημα δεν βρίσκεται μόνο στους δρόμους των πόλεων και τα γεμάτα παγκάκια με κατεστραμμένα όνειρα, βρίσκεται και στα σπίτια των Ελλήνων, όπου τα μισογεμάτα τραπέζια και τα άδεια ψυγεία έρχονται για να σβήσουν τα οποία χαμόγελα προσωρινών επιτυχιών.
Δεν θα πω πολλά γιατί δεν θέλω να πέσω και εγώ θύμα του λαϊκισμού που έχει ριζώσει για τα καλά στην χώρα μας, απλά θα αναφέρω πως ας έρθει λοιπόν ένας χρόνος που τέτοιες εικόνες δεν θα χρειαστεί να τις ξαναδεί ανθρώπινο μάτι. Μόνο αυτό!
Πάμε τώρα και στο Βrexit. Για πολλούς ίσως η απαρχή του τέλους της ΕΕ, ενώ για άλλους ίσως η δυνατότητα ενός κράτους μέλους να αποφύγει τα αρνητικά απότομα της συλλογικής αντιμετώπισης οικονομικών προβλημάτων και εμπορικών δραστηριοτήτων. Η αλήθεια είναι φυσικά για ακόμη μια φορά κάπου στην μέση! Το γεγονός αυτό αποτέλεσε κύριο θέμα σε όλα τα ενημερωτικά δελτία, εφημερίδες αλλά και διαδίκτυο για πάνω από 6 μήνες και δημιούργησε αρκετές ανακατατάξεις στο εσωτερικό της ένωσης, πράγμα το οποίο έξω των πραγμάτων δημιούργησε αλλαγή καταστάσεων.
Από την μια μένει να δούμε στην πράξη το πως θα εφαρμοστεί το περίφημο άρθρο 50 της Συνθήκης, καθώς δεν έχει ξανατεθεί ζήτημα αποχώρησης κράτους μέλους, ενώ από την άλλη θα φανεί και το κατά ποσό η Ένωση φαίνεται να πήρε το μάθημα και να αντιλήφθηκε στον σωστό γύρο χτυπημάτων το προειδοποιητικό καμπανάκι για εκείνη αλλά και τα μέλη της.
Και θα μείνω αρκετά σε αυτό, καθώς το να δούμε μελλοντικά μια Ευρώπη να εθελοτυφλεί μπροστά στο πρόβλημα της οικονομικής δυσπραγίας αλλά και της ανισότητας που επικρατεί μέσα στους κόλπους της θα ισοδυναμεί με πολιτική αυτοκτονία για όλες τις μαζικές δημοκρατικές δυνάμεις και αναγέννηση για όλες εκείνες τις ξενοφοβικές και ακραίες φωνές που θα δούνε τα λεγόμενα και τις ιδεοληψίες τους να επιβεβαιώνονται στην πράξη και με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.
Τέλος, άφησα το προσφυγικό ζήτημα και τον ρόλο της Τουρκίας που θεωρώ πως θα μας απασχολήσει σε μεγάλο βαθμό και το 2017. Μέσα στο 2016 λοιπόν γίναμε μάρτυρες μιας αθρόας μετανάστευσης ανθρωπίνων ψυχών οι οποίοι βρίσκονται για ακόμη μια φορά δέσμιοι πολιτικών παιχνιδιών και αλλοπρόσαλλη βλέψεων και πολέμων. Αν εξαιρέσεις τους Σύριους, οι οποίοι και δικαιωματικά μπορούν να επιχειρηματολογούν υπέρ ενός πολιτικού ασύλου, τότε καταλαβαίνεις για ποιο λόγο έχουμε ‘’Συριακές βαφτίσεις’’ κάθε ημέρα φυσικά πάντοτε με τις ευλογίες του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Είναι τραγικό να βλέπεις πως εν έτι 2016 οι μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες δεν μπορούν να κατανοήσουν ούτε στον ελάχιστο βαθμό πως κάποια προβλήματα δεν επιδέχονται επιδερμικών λύσεων, αλλά χρειάζονται άμεσες και δραστικές επεμβάσεις προκειμένου να λυθούν. Μια τέτοια λύση αναζητά και το προσφύγουν ζήτημα το οποίο όμως να μην εγκλωβίζει τη Ελλάδα πάνω στις ορέξεις των διπλανών της αρπακτικών, αλλά και να μην τη φέρνει σε μειονεκτική θέση και απέναντι στους ευρωπαίους εταίρους της.
Αυτά ήταν τα πολιτικά γεγονότα τα οποία με σημάδεψαν προσωπικά για την χρόνια που ετοιμάζεται να μας αφήσει και νομίζω προσπάθησα να τα καταγράψω με έναν εύκολο τρόπο, κυρίως πρακτικό όχι τόσο γλαφυρό, όπως συνήθιζα άλλες φορές. Και για να μην σας κουράζω άλλο, θα ήθελα να κάνω μια ευχή και μια ευχαριστία.
Θα ευχηθώ από την μια υγεία και ευτυχία για όλον τον κόσμο και ακόμη περισσότερο στον δοκιμαζόμενο λαό της Ελλάδας και από την άλλη νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω για ακόμη μια φορά το μέσο που δίνει φωνή και εικόνα στα όνειρα μου, το RizopoulosPost, για το γεγονός πως όλα αυτά τα χρόνια έχει σταθεί δίπλα μου τόσο στις χαρές όσο και στις λύπες, δείχνοντάς μου με τον πιο έμπρακτο τρόπο το τι θα πει επαγγελματική αγάπη, αφοσίωση και ενδιαφέρον
Καλή Χρόνια!
