Γράφει η Ευτυχία Αλικάκου
Χωρίς αμφιβολία η μαθήτρια που έκλεψε τα βλέμματα, αλλά και προκάλεσε σχόλια επί σχολίων στα social media με αφορμή τη χθεσινή μαθητική παρέλαση στην Αθήνα ήταν η Άγια Ιμπραήμ από την Αίγυπτο. Η νεαρή μαθήτρια της Τρίτης λυκείου παρέλασε φορώντας μαντίλα (τη γνωστή hijab). Και αμέσως άρπαξαν τα πληκτρολόγια φωτιά.
Στο εν λόγω ζήτημα η παγίδα στην οποία μπορεί να πέσει ο παρατηρητής είναι να αγκυλωθεί είτε στην απολύτως επικριτική στάση της εικόνας της μαθήτριας είτε να περιχαρακωθεί σε μία αντίληψη του στυλ «έλα μωρέ δημοκρατία έχουμε, ο καθείς κάνει ότι θέλει». Η αλήθεια και η νηφάλια αντιμετώπιση μάλλον βρίσκονται κάπου στη μέση.
Ζούμε σε ένα κράτος που διέπεται από τις αρχές και τα ιδανικά της δημοκρατίας, αναπόσπαστο στοιχείο των οποίων αποτελεί η ανεκτικότητα στο διαφορετικό και ο σεβασμός στα πιστεύω και στη προσωπικότητα ατόμων άλλης κουλτούρας. Με ποιο δικαίωμα να υψώσουμε λοιπόν το δείκτη στον αέρα, δηλώνοντας ενοχλημένοι από την ενδυματολογική επιλογή της μαθήτριας η οποία πιθανότατα ερείδεται στο σεβασμό της απέναντι στη θρησκεία και το πολιτισμό της;! Γιατί να σταθούμε μαινόμενοι στο θέμα της μαντίλας αντί να κατακλυστούμε από αισθήματα ενότητας και αλληλεγγύης, όταν παιδιά διαφορετικών πολιτισμών ενώνονται υπό τη σκεπή μίας εθνικής επετείου, όταν ένα άριστο παιδί παρελαύνει με υπερηφάνεια, ίσως περισσότερη και από τα ίδια τα ελληνόπουλα;!
Εύλογα ρητορικά ερωτήματα-επιχειρήματα που μας βάζουν σε σκέψεις. Όμως, δεν μπορείς από τη μία να υποστηρίζεις ότι στα κοσμικά κράτη δεν έχουν θέση τα θρησκευτικά σύμβολα και από την άλλη, σε μία από τις ύψιστης σημασίας ημέρες του έθνους, να ανέχεσαι αυτού του είδους τη διαφοροποίηση. Λέμε ότι θέλουμε να κτίσουμε ένα κόσμο που δεν θα πορεύεται χέρι χέρι με τις θρησκευτικές αγκυλώσεις και προκαταλήψεις, μέρος της οποίας αποτελεί η μαντίλα που καταπιέζει εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο και, παρόλα αυτά, δεν ενθαρρύνουμε τη καταστολή της, έστω και για μία ώρα (όσο κρατάει η παρέλαση). Και στην τελική, η παρέλαση έχει κανόνες, οφείλει και η μικρή να τους σεβαστεί.
Ας μην γελιόμαστε, όμως. Ούτε τα ίδια τα ελληνόπουλα φαίνεται να σέβονται το θεσμό και ο ίδιος, όμως, ο θεσμός έχει προ πολλού ξεπέσει τόσο πολύ που επιβάλλεται η κατάργηση του. Το να μας ενοχλεί περισσότερο η μαντίλα της Άγιας από ότι το μίνι μέχρι τον αφαλό της Έλενας από το Παγκράτι δεν είναι δίκαιο ούτε και λογικό.
Τί βαραίνει, λοιπόν, περισσότερο, η ελευθερία βούλησης και έκφρασης της Άγιας ή η αδήριτη ανάγκη να μην υπεισέρχεται η θρησκεία σε όλο το εύρος της καθημερινής μας ζωής, πόσο μάλλον στη διάρκεια μίας εθνικής επετείου; Δύσκολα να βαρύνει κάπου η ζυγαριά. Ας κρατήσουμε μόνο τα συγκινητικά λόγια του ίδιου του κοριτσιού σε συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα Έθνος: «Το περίμενα ότι το θέμα θα συζητιόταν. Άλλωστε με τη μαντίλα φαινόμουν διαφορετική από τους υπόλοιπους μαθητές. Ήθελα όμως να περάσω το μήνυμα ότι μπορούμε όλοι μαζί να ζήσουμε ειρηνικά ακόμα κι αν είμαστε διαφορετικοί. Έλληνες, Αιγύπτιοι, χριστιανοί και μουσουλμάνοι μπορούμε να είμαστε δίπλα ο ένας στον άλλον από τη στιγμή που δεν υπάρχουν φανατισμός και ρατσισμός. Κατάλαβα ότι αυτό το μήνυμα έγινε αποδεκτό, αν και κάποιοι το πήραν αρνητικά».
