Από τουςJEFF HAWN και SIM TACK.
Ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν είναι ο ηγέτης της Ρωσίας από το 2000,αναλαμβάνοντας την εξουσία όταν ήταν μόλις 48 ετών. Ήταν στη θέση του τόσο πολύ που μια ολόκληρη γενιά νέων Ρώσων δεν έχει γνωρίσει ποτέ κανέναν άλλο ηγέτη. Ωστόσο, ένας ηλικιωμένος Πούτιν φαίνεται να γνωρίζει τη δική του θνησιμότητα και κάνει ενέργειες για να εξασφαλίσει τη σταθερότητα που έφερε στη Ρωσία. Στη Δύση, ο Πούτιν θεωρείται ένας αδίστακτος αυτοκράτoρας του οποίου ο μοναδικός στόχος είναι να εξασφαλίσει προσωπική εξουσία, ενώ ενισχύει τον εαυτό του και τους συμμάχους του.
Η πιο αποφασιστική στάση που έλαβε η Ρωσία υπό την κυριαρχία του τόσο στην άμεση περιφέρεια όσο και διεθνώς, θεωρήθηκε επιθετική με τελικό στόχο την απορρόφηση εδαφών που χάθηκαν κατά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Η αλήθεια όπως πάντα βρίσκεται κάπου στη μέση. Για να είμαστε σίγουροι, ο Πούτιν έχει χρησιμοποιήσει όλα τα εργαλεία που διαθέτει, συμπεριλαμβανομένου του εκφοβισμού, των ποινικών διώξεων και της βίας για να εξασφαλίσει την προσωπική του παραμονή στην εξουσία, και έχει συσσωρεύσει μια τεράστια ιδιωτική περιουσία κατά τη διαδικασία. Πριν από την άνοδο του Πούτιν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, η Ρωσία θεωρήθηκε ευρέως ως κράτος γκάνγκστερ όπου ανταγωνιστικοί ολιγάρχες που θόλωσαν τις γραμμές μεταξύ νόμιμων επιχειρήσεων και εγκληματικών επιχειρήσεων κορόϊδευαν το κράτος και χρησιμοποίησαν τις πολιτικές τους συνδέσεις για να λεηλατήσουν την οικονομία. Ο Πούτιν δεν τερμάτισε τη διαφθορά, αλλά ισχυρίστηκε την υπεροχή του κράτους και των συμφερόντων του έναντι όλων των άλλων, συμπεριλαμβανομένων των στόχων των ολιγαρχών και του ίδιου του νόμου. Μαζί με την άνοδο των τιμών του πετρελαίου στη δεκαετία του 2000, ο περιορισμός της διαφθοράς και η αποκατάσταση των επιχειρήσεων επέτρεψαν μια οικονομική άνθηση βοηθώντας έτσι τη ζωή των απλών Ρώσων μετά την απόγνωση της δεκαετίας του 1990 θέτοντας παράλληλα τα θεμέλια της δημοτικότητας του Πούτιν.Μαζί με αυτό έχει προκύψει μια σειρά επικίνδυνων αλλά απόλυτα υπολογισμένων δράσεων που αποσκοπούν στη διασφάλιση των βασικών συμφερόντων ασφαλείας της Ρωσίας, συμπεριλαμβανομένης της πρόσβασης στον Εύξεινο Πόντο και της ηγεμονίας στον Καύκασο. Δεν είναι καθαρά σοβιετική νοσταλγία. οι λαϊκές εκκλήσεις για επανένωση του ρωσικού λαού στη Βαλτική και την Κεντρική Ασία έχουν στην πραγματικότητα κατασταλεί αδίστακτα από το Κρεμλίνο.
Ο Πούτιν δεν είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για τη διαμόρφωση των εξωτερικών και εσωτερικών πολιτικών της Ρωσίας ή των κυβερνητικών δομών που τις θεσπίζουν. Είναι επικεφαλής μιας συλλογικής ομάδας ενδιαφερομένων, συμπεριλαμβανομένων των επιχειρηματικών ηγετών, του σιλόβιτς («Securocrats») των ενόπλων δυνάμεων και των υπηρεσιών ασφαλείας, καθώς και των περιφερειακών μεγεθών. Ο Πούτιν και το δίκτυό του επωφελούνται άμεσα από τις θέσεις εξουσίας τους, αλλά το ευρύτερο δίκτυο των ενδιαφερόμενων μερών θέλει επίσης να παραμείνει στην εξουσία και να διατηρήσει την πρόσβασή τους στους πόρους του κράτους ανεξάρτητα από το αν ο Πούτιν έχει τη διοίκηση ή όχι. Η ρωσική ηγεσία, με τον Πούτιν να εξακολουθεί να λειτουργεί ως βασικός υποκινητής και κριτής, επιδιώκει έτσι να καθιερώσει μακροπρόθεσμη πολιτική σταθερότητα που θα αποτρέψει τους μελλοντικούς ηγέτες να διαταράξουν την ισορροπία που δημιούργησαν. Από την πατριωτική προοπτική του ίδιου του Πούτιν, αυτό θα έσωζε τη Ρωσία έναν άλλο αδύναμο ηγέτη, όπως ο πρώην Πρόεδρος Μπόρις Γέλτσιν, ο οποίος θα επέτρεπε στο κράτος να αποδυναμωθεί από μέσα.
Ο κύριος μηχανισμός για τη διασφάλιση αυτής της συνέχειας είναι η πρόσφατη σειρά συνταγματικών αλλαγών που εφαρμόζονται στη Ρωσία, οι οποίες δημιούργησαν μια λεπτή αλλά σημαντική αλλαγή διακυβέρνησης.
Ο κύριος μηχανισμός για τη διασφάλιση αυτής της συνέχειας είναι η πρόσφατη σειρά συνταγματικών αλλαγών που εφαρμόζονται στη Ρωσία, οι οποίες δημιούργησαν μια λεπτή αλλά σημαντική αλλαγή διακυβέρνησης. Σύμφωνα με το νέο σύνταγμα, για παράδειγμα, η Δούμα (το κοινοβούλιο της Ρωσίας) αποκτά την αποκλειστική εξουσία να διορίζει μια σειρά μελών του υπουργικού συμβουλίου που επικεντρώνονται στην εσωτερική πολιτική και τις οικονομικές πολιτικές, ενώ η Προεδρία αποκτά σαφέστερες εξουσίες για τον διορισμό του τμήματος του υπουργικού συμβουλίου που προσανατολίζεται στην εξωτερική πολιτική και εξωτερική ασφάλεια. Εξίσου σημαντική είναι ο αυξανόμενος ρόλος των λεγόμενων Συμβουλίων της Ρωσίας, συμπεριλαμβανομένου του Συμβουλίου Ασφαλείας (επί του παρόντος σε μεγάλο βαθμό συμβουλευτικού συμβουλίου του προέδρου) και του Συμβουλίου Ομοσπονδίας που εκπροσωπεί τις περιοχές της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Η σωστή εφαρμογή αυτών των αλλαγών θα οδηγήσει τη Ρωσία σε μια μορφή ηγεσίας που βασίζεται σε συναίνεση μεταξύ των βασικών ενδιαφερομένων παρά να έχει μια μεμονωμένη πολιτική καθοδήγησης. Για να γίνει αυτό αποτελεσματικά, δεν απαιτείται απλώς αλλαγή του νόμου, αλλά και αλλαγή πολιτικού πολιτισμού και συνεπώς χρειάζεται ένα ορισμένο θεμέλιο σταθερότητας, παρά ένα σύστημα χτισμένο γύρω από τις συνδέσεις και το χάρισμα ενός ανθρώπου. Αυτό σήμαινε αντίθετη παράταση του χρόνου του Πούτιν στο αξίωμα για τη διευκόλυνση της μετάβασης και της μεταρρύθμισης προς μια μετα-Πούτιν εποχή.
Προηγούμενες απόπειρες αποπροσωποποίησης και αποκέντρωσης της ρωσικής πολιτικής ήταν γενικά αποτυχημένες και υπάρχουν μεγάλες προκλήσεις μπροστά που θα επιβαρύνουν την ικανότητα των εμπλεκόμενων φορέων να διατηρήσουν τη συναίνεση απουσία ενός ηγέτη.
Ο προϋπολογισμός της Ρωσίας για τους υδρογονάνθρακες θα γίνει ακόμη πιο σκληρός, καθώς η εγχώρια παραγωγή πρόκειται να μειωθεί και η παγκόσμια ζήτηση πετρελαίου σταματά ή συρρικνώνεται. Με την οικονομία περιορισμένη, η δημοφιλής δυσαρέσκεια αναμεμειγμένη με γενετικές μεταβολές είναι πιθανό να προκαλέσει απαιτήσεις για ελευθέρωση. Τα δημογραφικά προβλήματα είναι πιθανό να χτυπήσουν τη δεκαετία του 2030 , προσθέτοντας πίεση στο εργατικό δυναμικό και στη στήριξη της γήρανσης του πληθυσμού.
πηγή: Foreign Policy- the Global Magazine of News and Ideas
