Να λοιπόν που το 12άρι της Ελλάδας στο τραγούδι του Αζερμπαϊτζάν στη Eurovision, ήταν στρατηγικά στοχευμένο, όπως αποδείχθηκε από την επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Μπακού. Με μια δόση μαύρου χιούμορ θα μπορούσε να πει κανείς πως ήταν η δεύτερη ευφυέστερη κίνηση που θα μπορούσε να κάνει η Ελλάδα, την ώρα που πήγε ο Σαμαράς να δει τον Αλίγιεφ. Η πρώτη θα ήταν ασφαλώς να έχει αναθερμάνει τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ. Αλλά ζητάμε πολλά τώρα…
Είναι κοινό μυστικό για τους εν Αθήναις παροικούντες, πως ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής διαπλοκής , από διάφορους τομείς της δημόσιας ζωής, είναι δεμένο στο άρμα του λόμπυ της Gazprom. Πιέζουν όσο και όπως μπορούν προκειμένου το φυσικό αέριο στην Ελλάδα να είναι αποκλειστικά ρωσική υπόθεση. Με το αζημίωτο βεβαίως για τους ίδιους, όπως άλλωστε και για του Ρώσους. Διάφοροι ψίθυροι μάλιστα υποστηρίζουν πως ακόμη και η αρχική σύνθεση της διοίκησης του ΤΑΙΠΕΔ με ένα και μόνο κριτήριο επελέγη, το που θα πάει η ΔΕΠΑ.
Οι ενστάσεις που υπάρχουν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού σε μια τέτοια προοπτική προφανώς και δεν έχουν περάσει απαρατήρητες. Αντιθέτως, είναι ένας ακόμη λόγος στο να παραμένουν κλειστές οι πόρτες της Ουάσινγκτον για τον πρωθυπουργό ( όταν μάλιστα είναι διάπλατες για τον Ερντογάν) και να μην βρίσκεται ημερομηνία για την επίσκεψή του. Το Μαξίμου έχει πάρει το μήνυμα και προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις με την επίσκεψη στον Αλίγιεφ.
Αν επιλεγόταν ο TAP που περνάει και από την Ελλάδα για να μεταφέρει το αζέρικο αέριο στην Ευρώπη , η κυβέρνηση θα ένιωθε πιο λυμένα τα χέρια να δώσει τη ΔΕΠΑ στην Gazprom , επικαλούμενη την τήρηση των ισορροπιών. Το σενάριο μάλιστα που θέλει τη ΔΕΠΑ στην Gazprom και τον ΔΕΣΦΑ στην αζέρικη Socar έχει αρχίσει να γίνεται πολύ δημοφιλές στην ελληνική κυβέρνηση. Είναι πιθανό να συμβεί αυτό; Οι Αζέροι (μαζί με τους Αμερικανούς) θα αποφασίσουν τον Ιούνιο μεταξύ TAP (Τουρκία, Ελλάδα, Αλβανία, Ιταλία) ή Nabucco West (Τουρκία, Βουλγαρία, Ουγγαρία, Αυστρία) παρακάμπτοντας την Ελλάδα.
Ο Σαμαράς επιχειρηματολόγησε για τα οικονομικά πλεονεκτήματα του TAP όπως και για την ταχύτερη διέλευση του αερίου προς τις αγορές της Ευρώπης. Βεβαίως παρά το βάσιμο της επιχειρηματολογίας, είναι σαφές πως τέτοιες αποφάσεις που αφορούν το ποιος θα κρατάει τα κλειδιά της ενεργειακής επάρκειας της Ευρώπης, λαμβάνονται πρωτίστως με γεωπολιτικά κριτήρια.
Ο Σαμαράς όπως εμφανίστηκε μπροστά στη Μέρκελ λέγοντας το περίφημο «Ουδείς αναμάρτητος», επιχείρησε τώρα να λάβει «άφεση αμαρτιών» μέσω … Αζερμπαϊτζάν. Τέλος Ιουνίου λοιπόν με την απόφαση των Αζέρων θα γνωρίζουμε και πόσο ειλικρινής θεωρήθηκε η «μετάνοια» ή αν αυτό που διαφημίζεται ως «τήρηση ισορροπιών», διαβάζεται από τους ενδιαφερόμενους ως « πάτημα σε δυο βάρκες».
Διότι η αμερικανική πλευρά γνωρίζει, πολύ καλά, πως η ΔΕΠΑ θα πουληθεί τώρα, ενώ ο αγωγός TAP για να κατασκευαστεί και να λειτουργεί πλήρως θέλει δέκα χρόνια στο νερό. Άρα η ισορροπία, δεν είναι και τόσο…. ισορροπία. Για αυτό και πλησιάζει όλο και περισσότερο η στιγμή που ο Αντώνης Σαμαράς θα πρέπει να μάθει πως καλώς ή κακώς στον κόσμο υπάρχει «άσπρο» και «μαύρο», οπότε θα πρέπει να πάψει να παριστάνει όλες τις αποχρώσεις του… γκρι.
Μπορεί το “you’re either with us, or against us” να το είπε ο Τζώρτζ Μπους που δεν φημιζόταν για την ευφυΐα του, σας βεβαιώνω όμως πως το πιστεύουν ακράδαντα όλοι οι Αμερικανοί Πρόεδροι.
ΥΓ: Τον ΟΠΑΠ δεν τον έχω ξεχάσει… Όλα στην ώρα τους.
