Γράφει ο Κωνσταντίνος Παντελής,
MSc in Crisis and Security Management
Απίστευτες σκηνές για τα δεδομένα ενός ποδοσφαιρικού παιχνιδιού εκτυλίχθηκαν χθες στην αναμέτρηση της Σερβίας με την Αλβανία με τους φόβους για ξέσπασμα έκρυθμων καταστάσεων να γίνονται πραγματικότητα.
Όλα ξεκίνησαν όταν στο 41ο λεπτό του αγώνα ένα τηλεκατευθυνόμενο αεροπλάνο, κοινώς γνωστό ως drone πέρασε πάνω απ’ το γήπεδο φέροντας μαζί του μια σημαία της λεγόμενης «Μεγάλης Αλβανίας».
Το συγκεκριμένο γεγονός προκάλεσε την έκπληξη των παρευρισκομένων, καθώς ήταν γνωστό από πριν ότι είχε απαγορευτεί η μετακίνηση οπαδών, ενώ η ίδια η σερβική αστυνομία είχε ανακοινώσει ότι θα συλλαμβάνει όποιον Αλβανό επεδίωκε να προσεγγίσει το στάδιο.
Την αφορμή βέβαια για τα επεισόδια και τις βίαιες συμπλοκές μεταξύ των παικτών αλλά και των οπαδών της Σερβίας δεν έδωσε η σημαία αυτή καθαυτή αλλά η κίνηση του Σέρβου ποδοσφαιριστή Στέφαν Μίτροβιτς να πηδήξει, να την πιάσει και να την κατεβάσει. Ήταν κάτι το οποίο εξαγρίωσε τους παίκτες της Αλβανίας και προκάλεσε γενικότερη σύρραξη στον αγωνιστικό χώρο μέσα στον οποίο γρήγορα άρχισαν να εισβάλλουν και οπαδοί.
Υπό αυτές τις συνθήκες και την κατάσταση να μην προμηνύει στο ελάχιστο ότι θα ομαλοποιηθεί άμεσα, καθώς και ότι δεν θα υπάρξει κάποια δεύτερη αφορμή για επεισόδια, ο Άγγλος διαιτητής Άτκινσον πήρε αρχικά τις ομάδες στ’ αποδυτήρια και κατόπιν αποφάσισε την οριστική διακοπή του ματς.
Τα βαθύτερα αίτια των πρωτοφανών επεισοδίων εντοπίζονται στη διαμάχη της Σερβίας και της Αλβανίας σχετικά με το Κοσσυφοπέδιο.
Το συγκεκριμένο περιστατικό βέβαια, είναι το δεύτερο που συνέβη μέσα σε λίγες μέρες, μετά και τον αγώνα του ομίλου των προκριματικών του Euro 2016 στο Βουκουρέστι μεταξύ Ρουμανίας και Ουγγαρίας, όταν σημειώθηκαν σοβαρά επεισόδια μεταξύ των οπαδών.
Και το βαθύτερο ζήτημα που ανακύπτει είναι το τί συμβαίνει όταν η πτυχές της πολιτικής εισβάλουν κυριολεκτικά στο χώρο του αθλητισμού. Τι γίνεται όταν εθνοτικές διαφορές καταστρέφουν έναν αγώνα ποδοσφαίρου και μάλιστα με τον πιο βίαιο τρόπο. Κι αυτό σίγουρα έχει μεγάλη σημασία στις μέρες όχι μόνο στο ευρύτερο διεθνοποιημένο περιβάλλον, το οποίο βρίθει από εσωτερικές κρίσεις και ένοπλες διαμάχες μεταξύ κρατών, θρησκευτικών, εθνοτικών ή παραστρατιωτικών ομάδων (βλ. Ουκρανία, Συρία). Το σημαντικό είναι ότι ο αθλητισμός προάγει ή μάλλον πιο σωστά θα πρέπει να προάγει – κι εδώ περνάμε από τον οντολογικό στο δεοντολογικό κομμάτι – τον πολιτισμό και αξίες όπως η ισότητα, η ειρήνη, η ευγενής άμιλλα και η εξάλειψη των ρατσιστικών φαινομένων. Εάν λοιπόν δεν είναι σε θέση να επιτελέσει τη βασική του λειτουργία τότε θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τις προτεραιότητές μας σε σχέση με αυτόν. Και βέβαια να λάβουμε σοβαρά υπόψη τον παιδευτικό χαρακτήρα που θα πρέπει να απορρέει από τα ίδια τα αθλητικά γεγονότα και πρώτα πρώτα από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές πάντα με γνώμονα την εξάλειψη της βίας.
