Οι σχέσεις των σούπερ μάρκετ με τους προμηθευτές τους, είτε είναι βιομηχανίες είτε εμπορικές επιχειρήσεις, έχουν περάσει από σαράντα κύματα. Κατά κανόνα στα όρια της φουρτούνας. Σταθερό σημείο αντιπαράθεσης κάθε χρόνο τέτοιες μέρες περίπου, οι εκπτώσεις και οι παροχές που λαμβάνει το λιανεμπόριο.
Την τελευταία διετία ωστόσο, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, έχει μπει στο τραπέζι των «θυελλωδών» συζητήσεων και ο χρόνος αποπληρωμής των προμηθευτών…O οποίος χρόνος ήταν σχεδόν πάντα αρκετά μακρύ χρονικό διάστημα που ξεκινούσε στην καλύτερη περίπτωση από τις 60 ημέρες και στη χειρότερη μπορεί και να έφτανε στις 150 ημέρες.
Η κρίση, όμως, και ο φόβος, μήπως η ιστορία της Ατλάντικ (πτώχευσε) επαναληφθεί (εξαιρετικά πιθανό για τους ρεαλιστές) έχουν οδηγήσει τους προμηθευτές να ασκούν ισχυρές πιέσεις στα σούπερ μάρκετ προκειμένου να λαμβάνουν τα χρήματά τους νωρίτερα. Κάποιοι μάλιστα απαιτούν να πληρώνονται μέσα σε έναν μόλις μήνα…
Η ασφυκτική πίεση για εξόφληση σε όσο το δυνατόν συντομότερο χρόνο, έχει σημάνει συναγερμό στο λιανεμπόριο, το οποίο στην όλη διαπραγμάτευση χρησιμοποιεί ως βασικό επιχείρημα τη μεγάλη πτώση της κατανάλωσης. Άρα, τη σημαντικά μεγαλύτερη, σε σχέση με το παρελθόν, παρουσία των προϊόντων στα ράφια.
Βεβαίως και δεν είναι «κακοπληρωτές» όλες οι αλυσίδες σούπερ μάρκετ, αλλά, τι να το κάνεις, η πίεση τις αγγίζει όλες.
Δεδομένου ότι η ανάπτυξη των σούπερ μάρκετ έχει στηριχθεί εν πολλοίς στις εκπτώσεις και τις παροχές- η βιομηχανία δηλαδή χρηματοδοτεί την ανάπτυξή τους- οι παίκτες του λιανεμπορίου θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά να εξασφαλίσουν, αν όχι μεγαλύτερες τουλάχιστον τις ίδιες εκπτώσεις με αυτές που λάμβαναν και τις πληρωμές σε ένα λογικό γι’αυτούς χρόνο.
Είναι εφικτό κάτι τέτοιο;
Τουλάχιστον δεν είναι αδύνατο. Το δυνατό χαρτί που ρίχνουν στο τραπέζι είναι τα ιδιωτικής ετικέτας προϊόντα, των οποίων η δυναμική είναι τεράστια. Και σε κάθε περίπτωση με τα ιδιωτικής ετικέτας «χαμένη» θα είναι η βιομηχανία, που ναι μεν θα παίρνει παραγγελίες και θα συντηρείται, αλλά θα χάνει την υπεραξία από την πώληση δικών της προϊόντων. Το άλλο δεύτερο δυνατό χαρτί είναι η έξοδος από τα ράφια. Σε όσα προϊόντα δεν ανήκουν στις κατηγορίες των ταχυκίνητων, οι εταιρίες που τα παράγουν ή τα εμπορεύονται θα βλέπουν την πόρτα εξόδου… Όπως είπαμε άλλωστε τα ιδιωτικής ετικέτας καιροφυλακτούν.
Απ’ότι φαίνεται, μετά από αρκετά χρόνια ομολογουμένως, το 2013 αναμένεται να καταγραφεί ως η χρονιά της απόλυτης κόντρας των δυο μερών. Θα βλέπουμε τα ράφια και δεν θα πιστεύουμε στα μάτια μας.
