Γράφει ο Γιάννης Νάκος
Follow@Nakos_Ioannis
Ραγδαίες είναι οι εξελίξεις των τελευταίων μηνών όσον αφορά τις σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, με πολλούς να διατείνονται πως τα “ελληνοτουρκικά” έχουν εισέλθει σε μια νέα περίοδο, μια εποχή δηλαδή όπου κυριαρχεί κυρίως η αβεβαιότητα και οι εξαιρετικά επικίνδυνες καταστάσεις.
Αιγαίο και προκλήσεις
Πάντοτε το Αιγαίο κατά την διάρκεια της τελευταίας 15ετίας και ίσως παραπάνω αποτελούσε πεδίο έντονων αντιπαραθέσεων μεταξύ της χώρας μας και της Τουρκίας, όμως την δεδομένη χρονικά στιγμή η ειδοποιός διαφορά των προκλήσεων του σήμερα σε σχέση με το χθες εξαρτάται και από άλλους παράγοντες. Ένας από αυτούς έχει να κάνει και με το γεγονός (όπως θα αναφερθώ και μετά) της εκκρεμότητας του Κυπριακού ζητήματος.
Αυτός λοιπόν ο παράγοντας θεωρώ όχι μόνο εγώ αλλά και αρκετοί οι οποίοι ασχολούνται παραδοσιακά με τον ελληνοτουρκικές σχέσεις πως έχει επηρεάσει την άσκηση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Σε έναν μεγάλο βαθμό λοιπόν μπορούμε να πούμε πως η τουρκική εξωτερική πολιτική εξαρτάται και από έναν ακόμη στοιχείο. Την απόφαση της Άγκυρας να προχωρήσει σε διακοπή της νατοϊκής δράσης στο Αιγαίο στις αρχές του ερχόμενου χρόνου, πράγμα που από μόνο του φανερώνει πως από την απέναντι πλευρά έχουν πάρει αποφάσεις που έχουν ως μοναδικό σκοπό να φέρουν σε “τετελεσμένο” τις όποιες αντιδράσεις δημιουργηθούν στην Αθήνα.
Επιπροσθέτως ένα ακόμη στοιχείο που φανερώνει την διάθεση για συντήρηση της “κρίσης στο Αρχιπέλαγος” είναι και οι καθημερινές πτήσεις των τουρκικών μαχητικών και οι συχνές αερομαχίες με τα ελληνικά F-16. Υπό αυτές τις συνθήκες είναι επιτακτική η ανάγκη της Ελλάδας στο να ‘’μην τσιμπάει στις προκλήσεις‘’ από την αντίπερα όχθη και να μπορεί να δείξει μια σταθερότητα και φυσικά αυτοσυγκράτηση στα όρια του επιτρεπτού βέβαια.
“Φακελος Κύπρος”
Τώρα όσον αφορά το Κυπριακό, όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στις 12 Ιανουαρίου, όπου εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, θα πραγματοποιηθεί η διάσκεψη μεταξύ Τουρκίας, Κομισιόν-Ελλάδας και Κύπρου. Παράλληλα, σύμφωνα και με τις πληροφορίες όπου είδαν το φως της δημοσιότητας κατά τις προηγούμενες ημέρες, αξίζει να αναφερθεί το γεγονός πως ο πρωθυπουργός Α.Τσίπρας κατά την συνάντηση που είχε με την γερμανίδα ομόλογο του αναφέρθηκε στην αναγκαιότητα μιας προκαταρκτικής συνάντησης με τον Τούρκο Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν προκειμένου να διευθετηθούν αρκετά προαπαιτούμενα.
Ο λόγος που η ελληνική πλευρά είναι τόσο πιεστική αλλά και βιαστική στο συγκεκριμένο ζήτημα της διμερούς συνάντησης πριν της 12 Ιανουαρίου, μεταξύ Τσίπρα-Ερντογάν είναι διότι στο Μαξίμου θεωρούν πως πρέπει να υπάρξει μια επί της αρχής συμφωνία για το καυτό ζήτημα της ασφάλειας αλλά και των εγγυήσεων όσον αφορά το Κυπριακό ζήτημα. Από την πλευρά της η Τουρκία δεν είναι καθόλου θερμή όσον αφορά αυτή την εξέλιξη και δεν βιάζεται ιδιαίτερα για την πραγματοποίηση της, με πολλούς να τονίζουν πως πίσω από τις ενέργειες της βρίσκονται σκέψεις για διεκδικήσεις σε πολλαπλά επίπεδα.
Τέτοιες διεκδικήσεις θα μπορούσαν να αφορούν το Αιγαίο όπου αναφέραμε πιο πάνω, την Ανατολική Μεσόγειο που θα είχαν ως άμεσο απότοκο στο να μετατραπεί η πολυμερής συνάντηση σε ένα φόρουμ ανάδειξης εξ’ολοκλήρου της τουρκικής εξωτερικής αναθεωρητικής πολιτικής.
Επιπλέον, δεν θα πρέπει να αγνοηθεί και να παραγκωνιστεί το γεγονός πως πρέπει η Ελλάδα να βελτιώσει περισσότερο αλλά και σε μεγαλύτερο βαθμό τις σχέσεις της με την Κύπρο, καθώς τους τελευταίους μήνες έχει παρατηρηθεί μια “απόσταση” πάνω στις σχέσεις των δύο, πράγμα που από μόνο του θα πρέπει να μας προβληματίσει, αλλά και να μας ενεργοποιήσει προκειμένου σαν παραδοσιακοί σύμμαχοι να μην επιτρέψουμε την ύπαρξη κανενός λάθους που θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί μελλοντικά ο Ερντογάν.
Και για να μην σας κουράζω άλλο, θα κλείσω το άρθρο μου αναφέροντας πως η συνεχόμενη προσπάθεια της Τουρκίας να καταστεί παράγοντας άσκησης επιρροής στην Μεσόγειο δεν θα έχει καλό τέλος για εκείνη, καθώς τα ανοιχτά μέτωπα του Ερντογάν είναι πολλά και τα περιθώρια στενεύουν μέρα με την μέρα για τον πάλαι ποτέ κραταιό ηγεμόνα της Τουρκίας.
