Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Η επιλογή της προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας Αικατερίνης Σακελλαροπούλου ως προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, έγινε με πολλά κριτήρια και προφανείς συμβολισμούς.
Πολλά έχουν ήδη γραφεί μέσα σε λίγες ώρες και πολλά περισσότερα θα γραφούν τις επόμενες ημέρες. Αυτό όμως, που κατά τη δική μου άποψη έχει σημασία και δεν βλέπω να το αγγίζει κανείς είναι οι δύο -πέραν των καθαρά επικοινωνιακών- πραγματικοί λόγοι που εξυπηρετούνται με την επιλογή του πρωθυπουργού.
Η προεδρία της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου θα έχει δύο βασικούς σταθμούς:
• Θα είναι η πρόεδρος της Δημοκρατίας η οποία θα συγκαλέσει το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών προκειμένου η Ελλάδα να προσφύγει στη Χάγη και
• Θα είναι ως εκ της σημερινής της ιδιότητας ο συνδετικός κρίκος μεταξύ της κυβέρνησης και του Συμβουλίου της Επικρατείας σε μεγάλα θέματα που θα προκύψουν από τις επενδύσεις.
Σε ότι αφορά στο πρώτο, θεωρώ ότι η νομική της παιδεία και η επαγγελματική της ενασχόληση με την τήρηση του Συντάγματος, σε συνδυασμό με το κύρος της θέσης που θα καταλάβει, αποτελεί μια στοιχειώδη εγγύηση ότι η Ελλάδα θα δεχθεί την προσφυγή στη Χάγη μόνον εφόσον δεν εγείρονται αξιώσεις που απειλούν τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Και η εμπειρία της, όλα αυτά τα χρόνια, θα είναι εξαιρετικά κρίσιμη για τη διασφάλιση του πολιτικού προσωπικού από ολισθήματα ακούσια ή εκούσια.
Από την άλλη, ως Σύμβουλος Επικρατείας αρχικά και ως πρόεδρος του Δικαστηρίου στη συνέχεια, η κυρία Σακελλαροπούλου έχει συνδέσει το όνομά της με ορισμένες καθοριστικές αποφάσεις που ουσιαστικά έχουν ξεμπλοκάρει μεγάλες επενδύσεις καθορίζοντας με απόλυτη σαφήνεια τα όρια μεταξύ του δημοσίου συμφέροντος και της προστασίας του περιβάλλοντος.
Υποθέσεις όπως τα αυθαίρετα, η εκτροπή του Αχελώου ποταμού στον Θεσσαλικό κάμπο, τα μεταλλεία Χρυσού στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής, τα προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας όπου με απόφασή της διασώθηκαν ως διατηρητέα, κ.λπ..
Λένε ορισμένοι, από χθες, προφανώς γιατί δεν έχουν να πουν κάτι επί της ουσίας, ότι η νέα πρόεδρος δεν θα είναι ικανή να σταθεί απέναντι σε ξένους ηγέτες και ότι αυτό αποτελεί μειονέκτημα για την επιλογή της.
Θα πω μόνο τα εξής: Κανείς δεν σπουδάζει για να γίνει ηγέτης, η ζωή τον κάνει ηγέτη. Όλοι μαθαίνουμε μέχρι να πεθάνουμε. Για παράδειγμα δεν φαντάζομαι πως όταν ο Αλέξης Τσίπρας έκανε καταλήψεις περίμενε να γίνει πρωθυπουργός ή πως όταν ο Άδωνις Γεωργιάδης έκανε εκπομπές telemarketing περίμενε κάποιος να γίνει ένας αξιόλογος υπουργός Ανάπτυξης.
Όσον αφορά στις υποθέσεις που έχει αναλάβει στο παρελθόν ως εισηγήτρια ή πρόεδρος εκτιμώ ότι οι αποφάσεις της βοήθησαν την Ελλάδα στην προσπάθεια να βγει από έναν επενδυτικό-φορολογικό και περιβαλλοντολογικό «μεσαίωνα».
Και σε ότι αφορά στην προσφυγή στη Χάγη που «ωριμάζει» όλο και γρηγορότερα πλέον, υπογραμμίζω ότι νιώθω πιο άνετα με την Αικατερίνη Σακελλαροπούλου στο προεδρικό Μέγαρο.
Συμπερασματικά, θέλω να επισημάνω ότι με ενδιαφέρει πράγματι η Αικατερίνη Σακελλαροπούλου ως επόμενη πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά την κρίνω έξω από τα επικοινωνιακά στερεότυπα του «είναι γυναίκα», «είναι προοδευτική».
Την κρίνω αποκλειστικά ως αξιόλογη και ικανή.
