Γράφει η Έλενα Ζέρβα-Γκιουρτζιάν,
Ιστορικός με σπουδές στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχουμε ακούσει, δει και νιώσει, ό, τι δεν είχαμε βιώσει επί σειρά δεκαετιών.
Έχουμε ακούσει ότι «τα φάγαμε μαζί»!
Ποιοι «τα έφαγαν» και με ποιους «τα φάγαμε» εμείς;
Συμμετείχαμε όλοι εμείς οι απλοί πολίτες που σήμερα, έχουμε χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μας, στα κέντρα λήψης αποφάσεων της διακυβέρνησης της χώρας;
Μπορεί κάποιος να μας καταλογίσει το ίδιο μερίδιο ευθύνης;
Θα μου πείτε για το πελατειακό σύστημα και θα συμφωνήσω.
Γιατί όμως δεν μερίμνησε κανείς όσο έπρεπε, να αναπτύξει ο Έλληνας πολιτειακή συμπεριφορά, αντί της πελατειακής;
Έχουμε δει συμπολίτες μας να μένουν άνεργοι, να παρακαλούν για ένα μεροκάματο και να κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους.
Έχουμε δει νέους ανθρώπους να αποφεύγουν να κάνουν οικογένεια, λόγω οικονομικής ανεπάρκειας.
Έχουμε δει νέους επιστήμονες να ξενιτεύονται για να βρουν δουλειά στην ειδικότητά τους.
Έχουμε νιώσει θυμό για την ατιμωρησία, αλλά και για την αναλγησία κάποιων που πετάνε το μπαλάκι της ευθύνης στην εξέδρα, προκειμένου να μείνουν στο απυρόβλητο.
Έχουμε νιώσει αγανάκτηση για αυτούς που παριστάνουν τους «τιμωρούς του εγκλήματος».
Έχουμε νιώσει απαξίωση για το πολιτικό σύστημα και τους εκπροσώπους του.
Έχουμε βιώσει την υποβάθμιση του βιοτικού μας επιπέδου.
Παρόλα αυτά, έχουμε νιώσει και τον αξιοπρεπή αγώνα που κάνει ο καθένας ξεχωριστά, αλλά και όλοι μαζί, προκειμένου να ξεπεραστεί μια ώρα αρχύτερα αυτή η πρωτοφανής για τα Ελληνικά δεδομένα δυσμενής κατάσταση.
Πολλά ερωτήματα έχουν τεθεί όλο αυτό το διάστημα για τις ευθύνες που έχουμε και άλλες τόσες είναι οι απαντήσεις που δίνονται, ανάλογα με την προέλευσή τους.
Μολονότι αρκετές προτάσεις διατυπώνονται σχετικά με τη σωτηρία της χώρας, σχεδόν καμία δεν έχει πείσει την πλειοψηφία των Ελλήνων, προφανώς επειδή η αμοιβαία εμπιστοσύνη, μεταξύ πολίτη και κράτους, έχει μειωθεί δραματικά.
Το να παραμένουμε όμως, εγκλωβισμένοι σε θεωρίες της απεικόνισης και θέασης αυτής της πραγματικότητας, δεν βοηθάει να κάνουμε ένα βήμα παρακάτω.
Πρέπει κάποια στιγμή να αντιληφθούμε ότι η τακτική του «διαίρει και βασίλευε», δεν εξυπηρετεί το συλλογικό καλό. Η αδιαφορία ή το μίσος προς τους άλλους, δημιουργούν τερατογενέσεις, που με τη σειρά τους, εξυπηρετούν λίγα και συγκεκριμένα συμφέροντα.
Να σταματήσουμε την «ανθρωποφαγία», της οποίας δυστυχώς, ο σπόρος έχει φυτρώσει και αναπτύσσεται πολύ γρήγορα.
Άλλωστε, ας μη ξεχνάμε ότι, όταν καίγεται το σπίτι του γείτονά μας, κινδυνεύει από τη φωτιά και το δικό μας.
