H ακριβή ενέργεια είναι μεγάλο αγκάθι για την ανάκαμψη της ελληνικής βιομηχανίας. Το έχουμε γράψει πολλές φορές πως το ενεργειακό κόστος στερεί ανταγωνιστικότητα από τα ελληνικά βιομηχανικά προϊόντα στις παγκόσμιες αγορές.
Όπως μας έλεγε εκπρόσωπος εξαγωγικής βιομηχανίας επεξεργασίας αλουμινίου, αυτή τη στιγμή οι περισσότεροι ανταγωνιστές τους στην Ευρώπη και όχι μόνο, ετοιμάζονται να ανταποκριθούν στη ζήτηση που θα προκληθεί σε ειδικά προϊόντα αλουμινίου. Σχεδιάζουν δηλαδή νέες επενδύσεις για την παραγωγή τους, καθώς η ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία σταδιακά θα αντικαθιστά άλλα μέταλλα που χρησιμοποιεί για την κατασκευή ενός οχήματος. Ωστόσο η ελληνική βιομηχανία επεξεργασίας αλουμινίου αδυνατεί να σχεδιάσει παρόμοιες επενδύσεις, παρ΄ότι διαθέτει την απαιτούμενη τεχνογνωσία, καθώς με τις σημερινές τιμές φυσικού αερίου και η ηλεκτρικού, το κόστος της παραγωγής θα την έθετε εκτός αγορών, με δεδομένο ότι το ενεργειακό κόστος στην Ελλάδα συμμετέχει με πάνω από 45% στο συνολικό παραγωγικό κόστος.
Το ενδιαφέρον είναι ότι η βιομηχανία δεν «τα έχει» με τη ΔΕΗ. Η επιβολή σειράς ειδικών φόρων στα βιομηχανικά ενεργειακά προϊόντα (ηλεκτρικό, φυσικό αέριο) σε συνδυασμό με σειρά έξτρα χρεώσεων, όπως αυτών για τις ΑΠΕ (ΕΤΜΕΑΡ), τις Υπηρεσίες Κοινής Ωφέλειας, την αγορά δικαιωμάτων ρύπων, καταλήγουν σε τελικές τιμές ενέργειας που οδηγούν μαθηματικά σε κλείσιμο παραγωγικές μονάδες και στην απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας.
«Δεν ζητάμε ούτε χατίρια ούτε επιδοτήσεις» λέει εκπρόσωπος μεγάλης υφαντουργίας που από 1.000 εργαζόμενους πριν τρία χρόνια, σήμερα απασχολεί με το ζόρι 300 άτομα. Ζητάμε να ισχύσει στην Ελλάδα, ότι ισχύει στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, τις βιομηχανίες των οποίων ανταγωνιζόμαστε στις διεθνείς αγορές και οι οποίες έχουν απαλλαγεί από τις χρεώσεις αυτές.
Οι άνθρωποι της βιομηχανίας μπορεί να τα λένε, το ζήτημα είναι αν τους ακούει κανείς.
