Γράφει η Ευτυχία Αλικάκου
«Δεν είναι τυχαίο που λέξεις ελληνικές, όπως μουσική, θέατρο, οργασμός, φιλοσοφία, μαθηματικά, φυσική, δημοκρατία, γεωμετρία, πολιτική, περάσανε σε όλες τις γλώσσες των εθνών του OHE σήμερα. Και με τις λέξεις αυτές ζουν και δηλώνουν τις βαθύτερες ουσίες του ανθρώπινου βίου τα δισεκατομμύρια του πλανήτη. Δεν είναι τυχαίο, που όχι μόνο ο πλανήτης αλλά και ο ουρανός, το σύμπαν ολόκληρο είναι κατάσπαρτο με τις ελληνικές λέξεις και με τα ελληνικά γράμματα που ονομάζουν διεθνώς τους αστερισμούς, και τους φωτεινότερους αστέρες του κάθε αστερισμού. Όχι. Δεν είναι καθόλου τυχαίο. Εκείνο που είναι τυχαίο, είναι πως ο λαός που κατοικεί σήμερα στη χώρα που παλαιά την εκατοίκησαν οι Έλληνες, ονομάζουνται Έλληνες. Η έρευνα μας έδειξε ότι μόνο Έλληνες δεν είναι. Γιατί τους Έλληνες ούτε τους βλέπουν ούτε τους γνωρίζουν». Δημήτρης Λιαντίνης, Γκέμμα
Λίγα μόλις μέτρα από το Βρετανικό Μουσείο οι επισκέπτες και οι κάτοικοι του Λονδίνου αντικρίζουν έναν φωτεινό πίνακα με μια επιγραφή: «Σας δώσαμε τη Φιλοσοφία, τη Δημοκρατία, τη Λογική, το Δράμα, την Κωμωδία, τη Δικαιοσύνη». Την επιγραφή συνοδεύει η φωτογραφία ενός αγάλματος, στα γεννητικά όργανα του οποίου υπάρχει ένα μήνυμα: “Δώστε μας πίσω τα Μάρμαρα“.
Πρόκειται για δράση στο πλαίσιο καμπάνιας για την επιστροφή των γλυπτών στην Αθήνα, την οποία έχουν οργανώσει Ελληνοαυστραλοί. Θα μπορούσες να το πεις έξυπνο εάν δεν συνδεόταν με τη πιο στερεοτυπική αντίληψη περί της σοφίας των προγόνων μας την οποία αρεσκόμαστε να επαναλαμβάνουμε όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε. Δώσαμε λοιπόν τα φώτα του πολιτισμού στο κόσμο όταν πράγματι άλλοι λαοί πάσχιζαν να αποκτήσουν εθνική επικράτεια και ταυτότητα ενώ στο ενδιάμεσο κοιμόνταν σε στίβες από καλαμιές. And then what?, που λένε και στο χωριό μου. Προκαλέσαμε τεχνητή διακοπή ρεύματος στα δικά μας μυαλά, κοιμίσαμε σταδιακά κάθε κύτταρο δημιουργίας και έμπνευσης, περιχαρακωθήκαμε σε μίση και πάθη και κάπως έτσι γεννήθηκε το φαινόμενο «νεοέλληνας».
Κάποιες φορές προσπαθώ μάταια να τοποθετήσω στο χρόνο την άνωθεν διαδικασία. Πότε αλλοιώθηκε η ταυτότητα μας, πότε αποφασίσαμε να απαγκιστρωθούμε από τα ιδεώδη τα οποία υπερασπίσθηκαν με σθένος οι μεγάλοι άνδρες και οι μεγάλες γυναίκες του έθνους μας, πότε τέλοσπάντων λάσπωσε το μαντρί; (που λένε όντως στο χωριό μου!). Καταλήγω ότι αυτή η διαδικασία ομοίαζε με τη νηνεμία που έχει η θάλασσα πριν το δυνατό τσουνάμι. Εν συνεχεία, σκάνε τα πρώτα κυματάκια και μετά θεριεύουν επιμελώς, όπως τα έχει προστάξει η φύση για να καταλήξουν να γίνουν πελώρια και να καταπνίξουν κάθε ψυχή ζώσα και μη. Κανείς λοιπόν στη περίπτωση μας δεν φαίνεται να αντιλήφθηκε εγκαίρως αυτό το φαινόμενο ώστε να λάβει τα μέτρα του και να σώσει ότι μπορεί. Και φτάσαμε στη σημερινή Ελλάδα να παλεύουμε σαν ναυαγοί στον Ατλαντικό να πιαστούμε από τη σανίδα του Καρνεάδη, να καταφύγουμε στις παλιές μας δόξες και μεγαλεία προκειμένου να καθησυχαστούμε.
Δεν πορεύονται όμως έτσι τα έθνη που επιθυμούν πραγματικά να αφήσουν παρακαταθήκη το αίσθημα της περηφάνιας στις επόμενες γενιές. Το αίτημα της επιστροφής των μαρμάρων είναι καθ’ όλα δίκαιο και όλοι θα έπρεπε να ευχόμαστε με όλη μας τη ψυχή να ανταμώσουν αυτά τα αριστουργήματα που τώρα βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο με αυτά που φιλοξενούνται στο μουσείο της Ακρόπολης. Ας μην καταφεύγουμε όμως σε επιχειρήματα καφενειακά προκειμένου να επιτύχουμε το σκοπό μας. Το παρελθόν ας αποτελέσει κάποια στιγμή έναυσμα για την ανοικοδόμηση ενός φωτεινού παρόντος και ενός πολλά υποσχόμενου μέλλοντος, παύοντας επιτέλους ως το στρώμα από δάφνες πάνω στο οποίο επαναπαυόμαστε εδώ και χρόνια.
