Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Νικήσαμε το φόβο. Σημαντικό μεν, αλλά δεν φτάνει. Πρέπει να νικήσουμε και τον εφησυχασμό, στον λίγο χρόνο που έχουμε διαθέσιμο μέχρι να «μιλήσει ο λαός».
Ας πάρουμε λίγο τα πράγματα από την αρχή. Το νέο ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε – παρά το γεγονός πως εξαιτίας δύο εμφυλίων πολέμων, η ελληνική επανάσταση είχε ηττηθεί στρατιωτικά – διότι οι γεωπολιτικές επιδιώξεις των δυτικών Μεγάλων Δυνάμεων από τον 19ο αιώνα μέχρι και σήμερα, συγκλίνουν σταθερά στην πάση θυσία ανάσχεση της ρωσικής καθόδου στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο.
Διαχρονικά ό,τι αποκαλούμε «εθνική ανεξαρτησία», υπήρξε μια πολύ σχετική έννοια, η οποία μοιάζει περισσότερο με ένα τροχό που γυρίζει, πότε «πάνω» και πότε «κάτω». Αλλά η θέση που έχουμε κάθε φορά, συνήθως είναι πέρα από τον έλεγχό μας. Το ζήσαμε και στην Κύπρο, λίαν προσφάτως, παραμένοντας «έθνος ασύνετον» αλλά και διαχρονικοί «gatekeepers» της Δύσης. Εξαιτίας του πρώτου χαρακτηριστικού, οι ξένοι μας εκμεταλλεύονται ασύστολα. Εξαιτίας του δεύτερου όμως, δεν μπορούν να μας κάνουν “bypass” και μας κρατάνε «μέσα στο μεγάλο παιχνίδι».
Βεβαίως στο εσωτερικό της χώρας, ορισμένοι έχουν τον τρόπο να είναι πάντα «πάνω». Είναι αυτοί που συνεργάζονται με τον τροχό και τους «ιμάντες» που τον κάνουν να γυρίζει, οπότε φροντίζουν πάντα να επωφελούνται από τη σωστή… πρόγνωση των επερχόμενων. Ξέρουν πως το χρήμα εμφανίζεται εκεί που μπορεί να αγοράσει τα πάντα φθηνά και συνήθως είναι εκεί που «ρέει αίμα», μεταφορικά ή κυριολεκτικά.
Όπως επίσης υπάρχουν και αυτοί που είναι μονίμως «κάτω». Δεν ξεπερνούν το 10%, σύμφωνα μ’ εκείνο το «χαρτάκι» που έγραψαν Στάλιν και Τσόρτσιλ κι αφορά στον επιτρεπόμενο βαθμό ρωσικής επιρροής στην Ελλάδα. Για το υπόλοιπο 90%, φαντάζομαι δεν θέλετε λεπτομέρειες. Κάποτε όλο το «δεκαράκι» πήγαινε στο ΚΚΕ. Σήμερα το διεκδικεί η «Χρυσή Αυγή». Είναι τελικά μεγάλη τσούλα αυτή η Iστορία…
Όταν λοιπόν ενώσεις τις «τελίτσες» βγαίνει μια λέξη, που δεν ηχεί ωραία στα «περήφανα» αυτιά μας: Εξάρτηση! Έχει πάρει πολλές μορφές καθώς γινόταν σταδιακά όλο και πιο εκλεπτυσμένη μέσα στο χρόνο. Δεν παρελαύνουν στρατεύματα κατοχής, ούτε πλένουν αθώες βοσκοπούλες τα «μουνόπανα της Φρειδερίκης». Και από τις απροκάλυπτες παρεμβάσεις και τα πραξικοπήματα, φτάσαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και πάνω που είπαμε «Δόξα σοι ο Θεός», αρχίσαμε πάλι τα «βοήθα Παναγιά μου», καθώς καταλάβαμε πως θα είμαστε αιωνίως δοσο-εξαρτημένοι!
Ο τροχός της «τύχης» μας, δείχνει «κάτω». Δεν είμαστε στο 2004 των Ολυμπιακών Αγώνων, της ανέλπιστης νίκης στο Euro, της ανάπτυξης, των μεγάλων έργων, της επιχειρηματικής και κυρίως της τραπεζικής διείσδυσης στην βαλκανική ενδοχώρα… Το τραπέζι «σκουπίστηκε», το ημερολόγιο δείχνει 2015 κι ο εφησυχασμός είναι κακός σύμβουλος για τον ελληνικό λαό, που ψηφίζει με την ελπίδα να πάρει, έστω και λίγο, τα «πάνω» του.
Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να επιχειρήσουμε να ανακτήσουμε, τουλάχιστον ως ένα βαθμό, τον εθνικό έλεγχο. Κι αυτό απαιτεί να ενωθούν «πολλά χέρια», ανάμεσα σε αυτούς που δεν είναι ούτε οι «πάντα πάνω», ούτε και οι «μονίμως κάτω».
Μην «σκοτώνεστε» λοιπόν, σύντροφοι κι αδέρφια! Διότι το «New Deal» πρέπει πρώτα να το πετύχουμε εσωτερικά για να το διεκδικήσουμε κι έξω. Κι αν «σκοτώνεστε» για τις εντυπώσεις, μετά δεν θα μπορείτε να το περάσετε εύκολα «στους κόσμους σας», διότι ούτε καλούς επικοινωνιολόγους έχετε. Οι αντιθέσεις όμως θα πρέπει αρθούν αμοιβαία στο επίπεδο μιας ανώτερης σύνθεσης, δηλαδή σε μια δημοκρατική και αποτελεσματική διακυβέρνηση της χώρας.
Διανύουμε την «εβδομάδα της επιτάχυνσης» και η φορά των πραγμάτων δείχνει ρεύμα αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο αυτό από μόνο του δεν φτάνει. Απαιτείται εθνική σύγκλιση και κοινωνική ευθυγράμμιση στους στόχους της νέας ελληνικής κυβέρνησης καθώς η διαπραγμάτευση που θα γίνει με τους δανειστές (και όχι μόνο) θα είναι εκ των προτέρων «κεκλιμένη» υπέρ τους. Αυτό ενδέχεται να έχει εξαιρετικά δυσάρεστες συνέπειες, αν δεν αντιμετωπιστεί με «κεντρομόλο δύναμη» από ελληνικής πλευράς. Η επίδειξη αυτής της δύναμης, όπως και κάποιες πρώτες «μικρές νίκες», είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη για να βγουν στο προσκήνιο και «σύμμαχες» δυνάμεις. Αλλιώς δεν γίνεται…
Κανένας εφησυχασμός, λοιπόν. Είναι η ώρα για ανοιχτά μυαλά και ανοιχτά μάτια. Είτε ως πολιτική επιλογή, είτε ως ηθική υποχρέωση, είτε ως πατριωτική στάση, είτε ακόμη και ως ωφελιμιστική αντίληψη, πρέπει να συνειδητοποιηθεί πως αληθινά μεγάλους στόχους μπορούμε να πετύχουμε μόνο με το τρόπο που μας έμαθε η Ιστορία: «Αλέξανδρος και οι Έλληνες, πλην Λακεδαιμονίων».
ΥΓ: Το να ζητάς το αδύνατο, μπορεί να σε κάνει μεγάλο λαϊκό ήρωα. Τέτοιος ήταν ο Άρης Βελουχιώτης. Το να ξέρεις τι να ζητάς, μπορεί να σε κάνει μεγάλο εθνικό ηγέτη. Τέτοιος ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Το να ξέρεις να ζητάς το αδύνατο, μπορεί να σε κάνει «Ανδρέα Παπανδρέου», ήταν κατηγορία μόνος του ο αείμνηστος. Το να ξέρεις να ζητάς το αδύνατο με τρόπο που να το παίρνεις κιόλας, μπορεί να μεταμορφώσει τον «μικρό Αλέξη» σε …Μέγα Αλέξανδρο. Αρκεί να βγουν και τα «μαγικά» στη «μαμά», την «Ολυμπιάδα». Ο «χορός» πάντως ξεκίνησε. Οπότε Αλέξη, «ξεκόλλα»… γίνε Αλέξανδρος!
