Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Δεν έχω δει ταχύτερο πέρασμα ενός πολιτικού από τον σύγχρονο αριστερό ρομαντισμό στον μεταμοντέρνο συμβολισμό του «δεν πιστεύω σε τίποτε παρά μόνον στην ανδρεοπαπανδρεϊκή συμβολοποίηση του Εαυτού μου»! Ούτε ο Ανδρέας Παπανδρέου πίστευε τίποτε – και σε τίποτε – παρά μόνον στην ηγετική του πρόζα, αλλά τουλάχιστον αυτός δεν εξέφραζε τίποτε ρομαντικό, για όσους τουλάχιστον δεν αντιμετώπιζαν τον ίδιο ως κάτι ρομαντικό!
Νομίζω πως η απομάκρυνση του κυρίου Αλέξη Τσίπρα από την ανατρεπτική ρητορεία με στοιχεία αριστερής ποίησης είναι μια συνειδητή πλέον πράξη, όχι για να προσδώσει στην ελληνική εμπειρία το υλικό βάρος που της αντιστοιχεί, αλλά για να απαλλαγεί ο ίδιος από το υλικό βάρος της εμπειρίας πτώχευσης, υποτέλειας και φτωχοποίησης που διακρίνει το πραγματικό από το φαντασιακό στην σημερινή Ελλάδα.
Η υποκατάσταση της ανατρεπτικής ρητορείας από την ανδρεοπαπανδρεϊκή πρόζα του Αλέξη Τσίπρα, αφού προηγουμένως καλλιέργησε ως πρωθυπουργός την αισθηματολογία στον δημόσιο λόγο, είναι μια έκφραση μεταμοντερνισμού που ενώ εμφανίζεται να εξελίσσεται κάτω από το βάρος του Κοινωνικού Ζητήματος – εξαιτίας της εσωτερικής υποτίμησης και της πλήρους παράδοσης της εθνικής οικονομίας στους εταίρους-δανειστές της χώρας – μοιάζει να βοηθά στην απαλλαγή του ιδίου από τις συνέπειες της προσαρμογής του στην στρατηγική της τρόικας.
Η ανδρεοπαπανδρεϊκή πρόζα, λοιπόν, που χαρακτηρίζει το πολιτικό «Υπάρχειν» του κ. Τσίπρα, είναι το επικοινωνιακό τεχνούργημα, που ενώ υποτάσσει τον Άλλον (: ελληνικό λαό) στην δραματική εμπειρία μιας χρόνια υφεσιακής και γενικευμένα απορρυθμιστικής λειτουργίας υπανάπτυξης και πλήρους απώλειας των αναπτυξιακών μέσων, εμφανίζει το «Είναι»-του (κ. Τσίπρα) απαλλαγμένο από το υλικό βάρος αυτής της εμπειρίας. Δεν πιστεύω σε τίποτα, δεν με υποτάσσει η υλική πραγματικότητα, άρα είμαι λέφτερος και ωραίος σαν πρωθυπουργός του παρόντος και του μέλλοντος… είναι η ηγετική έκφραση της ανδρεοπαπανδρεϊκής πρόζας του Αλέξη.
Είναι σωστό, ή λάθος αυτό; Ως επικοινωνιακό στρατήγημα, ασφαλώς σωστό, μόνον που στον βαθμό που αποτελεί συνειδητή πράξη και επιλογή θα μπορούσε κάποιος, χωρίς πρόθεση να αδικήσει τον Αλέξη Τσίπρα, να το χαρακτηρίσει αριβισμό. Στον βαθμό που το πολιτικό κόστος δεν συνδέεται – γίνεται προσπάθεια να αποσυνδεθεί – από το υλικό βάρος που επιφέρει μία συγκεκριμένη πολιτική εμπειρία, το πολιτικό φαινόμενο νοθεύεται και διαστρέφεται επικίνδυνα για την συλλογική συνείδηση και την ωριμότητα ενός λαού και μιας κοινωνίας που υφίστανται τις συνέπειες αυτής της πολιτικής. Και αυτό είναι το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί σήμερα στην Ελλάδα ενόψει της αναζήτησης ενός προοδευτικού δρόμου για μια νέα μεταπολίτευση.
