Γράφει ο Γιάννης Νικήτας
Οποιαδήποτε σύγκριση ανάμεσα στον Έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και τον Τούρκο ομόλογο του, Αχμέτ Νταβούτογλου είναι βλασφημία. Ο ένας αναφέρει πως η “θάλασσα δεν έχει σύνορα” και ο άλλος πως η Τουρκία έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει «οποιαδήποτε μέτρα» εναντίον εκείνων που παραβιάζουν τον εναέριο χώρο της. Μια εκ των μόνιμων παθογενειών της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι η ίδια η εκάστοτε πολιτική ηγεσία. Στοιχειώδης ελλείψεις γνώσεων διεθνούς πολιτικής δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα.
Παρότι υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι διπλωμάτες και εμπειρογνώμονες χάνονται μέσα στη ευρύτερη αδιαφάνεια και αναξιοκρατία. Το κυριότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι η έλλειψη πολιτικού ρεαλισμού. Σε μια Τουρκία που σκοπεύει να αναδειχθεί σε περιφερειακή δύναμη η Ελλάδα απαντά με συναισθηματικές δηλώσεις περί ελληνοτουρκικής φιλίας. Η ελληνική απάντηση βασίζεται στον κατευνασμό που οδηγεί σε υποχωρήσεις ως προς τα ζωτικά, μείζονα και δευτερεύοντα συμφέροντα του ελληνισμού.
Σήμερα υπάρχει ανάγκη για κατανόηση του ρόλου και της σημασίας των Ενόπλων Δυνάμεων ως βασικού εργαλείου άσκησης εξωτερικής πολιτικής. Η αποτροπή δεν είναι μια απλά λέξη που συχνά πυκνά χρησιμοποιείται από υπουργούς στις εθνικές επετείους μετά το πέρας των στρατιωτικών παρελάσεων. Αποτροπή και μάλιστα αξιόπιστη αποτροπή συνεπάγεται ισχυρές ένοπλες δυνάμεις με τεχνολογική υπεροχή που μεταφράζεται σε ποιοτική υπεροπλία. Αποτροπή σημαίνει προβολή ισχύος και αυτό δεν αποδεικνύεται μέσα από βαρύγδουπες κουβέντες.
Δυστυχώς, η ελληνική εξωτερική πολιτικής παραμένει αναιμική και κατόπιν τούτων ακόμα και αδύναμες χώρες όπως η Αλβανία και τα Σκόπια δεν μας υπολογίζουν. Το ρητό «δώσε θάρρος στον χωριάτη να σ’ ανέβει στο κρεβάτι» παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ. Χρειάζεται θάρρος, τόλμη και αποφασιστικότητα. Όπως λέει και ο ποιητής θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.
