Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Κυριακή των Βαΐων σήμερα. Και μαζί Πρωταπριλιά. Αυτή η ημερολογιακή συντυχία θα μπορούσε να πει κανείς πως αναδεικνύει με μοναδικό τρόπο το απατηλό ψέμα της δόξας. Τη μια Κυριακή τα πλήθη παραληρούν και κραυγάζουν «ωσαννά!» κι αφού μεσολαβήσουν μερικά 24ωρα φωνάζουν εξαγριωμένα «σταυρωθήτω!». Η κοινή γνώμη έχει πάντα τις μεταπτώσεις της.
Όταν η ελπίδα επενδύεται στο πρόσωπο ενός «Μεσσία» που εξυπηρετεί τις επιδιώξεις μας και μας δίνει επιχειρήματα για να στηρίξουμε την πολιτική, οικονομική, θρησκευτική ή όποια άλλη ιδεολογία μας βολεύει, τότε είμαστε πρόθυμοι να αναφωνήσουμε «ωσαννά».
Ωσαννά για «την επανίδρυση του κράτους». Ωσαννά, «λεφτά υπάρχουν». Ωσαννά, «στο Ζάππειο μια μέρα περιπατούσα…». Ωσαννά, «σκίζουμε τα μνημόνια». Τη στιγμή του «ωσαννά», όσο και να διαφωνεί η αντικειμενική πραγματικότητα για τις δυνατότητες επίτευξης του στόχου, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Είναι ένα είδος βοναπαρτισμού που χαρακτηρίζει οριζόντια το πολιτικό σύστημα: «Θα δοξαστούμε ως νικητές και μετά βλέπουμε…». Ωστόσο και για τους τρείς πρώην πρωθυπουργούς (Κώστα Καραμανλή, Γιώργο Παπανδρέου και Αντώνη Σαμαρά) αυτό που τελικά φάνηκε ήταν μόνον η συνάντησή τους με την αναπόφευκτη στιγμή του «σταυρωθήτω», όταν πλέον η ελπίδα του καλύτερου είχε μετατραπεί σε θυμό κι απογοήτευση.
Τηρουμένων των αναλογιών, αυτό συμβαίνει τώρα και με τον Αλέξη Τσίπρα. Η κοινή γνώμη έχει πλέον μεταστραφεί. Δεν είναι μόνο θέμα δημοσκοπήσεων. Είναι αυτό που εισπράττει κανείς «στο δρόμο» και στις καθημερινές συναναστροφές του. Η μέχρι πρότινος πολιτική αμηχανία που εκφραζόταν με το «και οι άλλοι τι παραπάνω θα κάνουν;» έχει μετατραπεί σε «άι σιχτιρ».
Η «καθαρή έξοδος» από τα μνημόνια ακούγεται σαν σύντομο ανέκδοτο, όταν το ΔΝΤ -παρά τις επίσημες διαψεύσεις- ασκεί ήδη πιέσεις για επίσπευση των μέτρων μείωσης αφορολόγητου και συντάξεων από τις αρχές του 2019. Όσο για το «Μακεδονικό» αποδείχθηκε εξαιρετικά πολύπλοκο κι επικίνδυνο καθώς προσεγγίστηκε με αμιγώς επικοινωνιακούς όρους. Ωστόσο η καταφυγή στα σκάνδαλα και στη σκανδαλολογία ελλείψει θετικού πολιτικού αφηγήματος δεν μπορεί να παρατείνει για πολύ ακόμη τη ζωή της παρούσας κυβέρνησης.
Τα «πολιτικά καύσιμα» έχουν σχεδόν τελειώσει και η «μπάλα» κινδυνεύει να χαθεί. Μιλάμε για κράτος που η αστυνομία συστήνει στους πολίτες να κάνουν πως κοιμούνται όταν μπαίνουν συμμορίες μέσα στα σπίτια τους. Κράτος που επί μια βδομάδα έχει αφήσει χωρίς νερό, διψασμένους και άπλυτους τους Θεσσαλονικείς, ενώ κατά τα λοιπά «Μακεδονία ξακουστή…». Κράτος που όπως διαπιστώνουμε έχει απολέσει το μονοπώλιο της έννομης βίας, εφόσον σημαίνοντες επιχειρηματίες της χώρας που συμβαίνει να είναι και ιδιοκτήτες ποδοσφαιρικών ΠΑΕ έχουν πλέον ιδιωτικούς στρατούς, οι οποίοι δεν αγγίζονται από καμία κρατική αρχή και μπορούν να παρεμβαίνουν βίαια στα πολιτικά τεκταινόμενα της χώρας. Πότε οι μεν να διαλύουν μια συγκέντρωση του Άδωνη Γεωργιάδη και πότε οι δε, μια άλλη, του Ευκλείδη Τσακαλώτου.
Ο Τσίπρας σίγουρα δεν είναι χαζός για να μην καταλαβαίνει αυτό που του συμβαίνει. Η κοινωνική δυσφορία πολλαπλασιάζεται με γεωμετρική πρόοδο και ο σχεδιασμός για διπλές εκλογές -εθνικές και ευρωεκλογές- τον Μάιο του 2019 δεν αντέχει χρονικά, τουλάχιστον αν δεν μεσολαβήσει κάτι «μεγάλο» που θα αλλάξει προς όφελός του τα δεδομένα. Άλλωστε ακούει εισηγήσεις που του λένε πως το στρατηγικό διακύβευμα πλέον είναι το κόμμα και όχι η κυβέρνηση και όσο διατηρούνται δυνάμεις πέριξ του 18 – 20% θα πρέπει να προχωρήσει σε εκλογές και ν’ ανοίξει το δρόμο σε μια «παρένθεση Μητσοτάκη» μέχρι την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας το 2020.
Αλλά ο Τσίπρας είναι και «παίκτης» που δεν βγαίνει εύκολα από το «παιχνίδι». Ξέρει πως τα σχέδια επί χάρτου με «παρενθέσεις» και «comeback» καταλήγουν συνήθως στον κάλαθο των αχρήστων. Αν δεν μπορεί όπως φαίνεται να παίξει πλέον με την ελπίδα του καλύτερου, σίγουρα δεν θα διστάσει, βοηθούντος του «πολεμικού κλίματος» με τον Ερντογάν, να παίξει με τον φόβο του χειρότερου.
