Γράφει ο Γιάννης Νάκος
Follow@Nakos_Ioannis
Παρόλο που τα φλας της δημοσιότητας έχουν πέσει πάνω στο Κυπριακό ζήτημα, τις τελευταίες ώρες έχουμε σημαντικές εξελίξεις που αφορούν την πορεία του ελληνικού προγράμματος. Η τελευταία αναφορά έγινε δια στόματος Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και Γερμανίας, μέσω συνέντευξης που θα δημοσιευθεί αύριο Παρασκευή στην γερμανική εφημερίδα süddeutsche zeitung, το περιεχόμενο της οποίας αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, ο Γερμανός πολιτικός φαίνεται να έχει κάνει μια θεαματική στροφή στα λεγόμενα του, τα οποία ομολογώ να πω πως τα πιστεύει και τηρεί με θρησκευτική ευλάβεια. Δήλωσε λοιπόν πως «η Ευρωζώνη έχει τα εφόδια για να υποστηρίξει την Ελλάδα ακόμη και χωρίς τη συμμετοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου».
Πρόκειται για μια δήλωση-βόμβα που κανείς δεν γνωρίζει ή δεν έχει προλάβει να ερμηνεύσει σε κατανοητό βαθμό, για ποιον λόγο έγινε. Το μόνο σίγουρο είναι πως για πρώτη φορά μετά και το 2010 ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών δείχνει να είναι τόσο σίγουρος για τις πολιτικές προεκτάσεις των όσων ανέφερε, ενώ την ίδια στιγμή δείχνει να στηρίζει και υπερασπίζεται την ανάγκη για ‘’περισσότερη Ευρώπη’’ και οικονομική συνεργασία, πάντοτε όμως προτάσσοντας και τις αρχές της αμοιβαίας αναγνώρισης υποχρεώσεων και σεβασμού της ατομικότητας κάθε χώρας.
Επιπροσθέτως, παρ΄όλη την αδιαλλαξία που είχε δείξει όλα αυτά τα χρόνια σχετικά με τις αυστηρές προϋποθέσεις για συμμετοχή του Δ.Ν.Τ. στα ελληνικά προγράμματα, αυτήν την φορά φάνηκε να δηλώνει έτοιμος να θέσει στο Δ.Ν.Τ. ένα ‘’δημιουργικό τελεσίγραφο’’, το οποίο να προετοιμάζει όλα τα εμπλεκόμενα μέρη και για τα δύο ενδεχόμενα. Με την ρητορική του δηλαδή ο Σόιμπλε, θέλησε μέσω ενός επικοινωνιακού κόλπου που θα φανεί στην πορεία εάν είναι μέρος πραγματικής πολιτικής ατζέντας να ωθήσει το Δ.Ν.Τ στο να αποφασίσει αν πραγματικά θέλει ή όχι να συμμετάσχει στο ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης. Σε διαφορετική περίπτωση θα μπορούσε να αντικατασταθεί από τον ΕSM, ο οποίος θα εισήγαγε και αυτήν την φορά ένα νέο Μνημόνιο το οποίο θα έπρεπε να τύχει περισσότερης και εξακριβωμένης εποπτείας.
Υπό αυτό το πρίσμα δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω τους λόγους για τους οποίους ίσως ο γερμανός υπουργός Οικονομικών αναγκάστηκε να προβεί σε μια τέτοια ενέργεια. Πρώτον μια τέτοια αλλαγή πλεύσης σε ένα τόσο σημαντικό ζήτημα θα μπορούσε να επέλθει και να δικαιολογηθεί μόνο εάν η Γερμανία και πιο συγκεκριμένα η γερμανίδα Καγκελάριος Μέρκελ θεώρησε πως η πολιτική επιρροή αλλά και η πίεση που ασκεί το Ταμείο προς την κατεύθυνση μιας μεγαλύτερης απομείωσης του ελληνικού χρέους θα έφερνε σε δυσμενή θέση τα γερμανικά συμφέροντα. Και δεύτερον εάν οι συσχετισμοί και τα όσα επρόκειτο να λάβουν χώρα στην μετά Ομπάμα εποχή τοποθετούν το Δ.Ν.Τ. εκ προοιμίου σε μια θέση που θα το ωθούσε αργά και βασανιστικά εκτός κάδρου με μονόδρομο την αποχώρηση του από το ελληνικό πρόγραμμα.
Όποιο και εάν ήταν το σκεπτικό του κ. Σόιμπλε, ο κυρίαρχος πολιτικός χρόνος έχει διαδραματίσει για ακόμη μια φορά κρίσιμο ρόλο στην εξέλιξη του προγράμματος δημοσιονομικής επαναφοράς της χώρας μας με τρόπους που αυτήν την στιγμή δεν μπορούμε είτε να αντιληφθούμε είτε να κατανοήσουμε σε βάθος.
