Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος,
Ο κύβος ερρίφθη και ήταν αναμενόμενο. Μεταξύ δεύτερης και τρίτης ψηφοφορίας για τον Πρόεδρο, δεν υπήρξε καμιά πολιτική πρωτοβουλία από την πλευρά του πρωθυπουργού, παρά μόνο μία «συνέντευξή» του στη δημόσια τηλεόραση, την οποία ουδείς πήρε στα σοβαρά, ακόμα και ο ίδιος. Έγινε ξεκάθαρο πως η επιλογή Σαμαρά ήταν οι εκλογές, όπως και έγινε.
Αυτή τη στιγμή η κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ «βράζει» διότι οι μισοί και πλέον από τους σημερινούς βουλευτές δεν πρόκειται να εκλεγούν. Οι βουλευτές είχαν «αγοράσει» τη διαβεβαίωση που εκπορευόταν από το Μαξίμου πως «οι 180 υπάρχουν» και πως θα έχουν το χρόνο και τα επιχειρήματα για να πάνε στις εκλογικές περιφέρειές τους με κάτι περισσότερο χειροπιαστό από το δίλημμα «Σαμαράς ή χάος». Εκ των πραγμάτων λοιπόν αυτή η «μουδιασμένη» ΝΔ δεν μπορεί να κερδίσει στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου.
Αυτό που στην πραγματικότητα μένει να φανεί στην κάλπη είναι το μέγεθος και η έκταση της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ. Κι εδώ θα αρχίσουν να ανακύπτουν ζητήματα που μπορεί να έχουν καθοριστικό ρόλο για την πορεία και το μέλλον της χώρας. Διότι είναι άλλο να πάμε σε εκλογές και είναι τελείως άλλο να πάμε σε διπλές εκλογές. Το δεύτερο φαίνεται, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, να είναι και το πιθανότερο.
Ήδη υπάρχουν φωνές μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ που δημιουργούν κλίμα διπλών εκλογών. Ο Αλέξης Μητρόπουλος λέει και ξαναλέει πως μόνο ένας αυτοδύναμος ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εφαρμόσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Με δεδομένο πως η ΔΗΜΑΡ θα απορροφηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, πως το ΚΚΕ δεν συνεργάζεται με κανέναν και πως οι ΑΝΕΛ είναι αμφίβολο αν καταφέρουν να εκπροσωπηθούν στη νέα Βουλή, ο ΣΥΡΙΖΑ στερείται «φυσικών συμμάχων» για μια κυβέρνηση συνεργασίας. Είναι ενδεχόμενο λοιπόν να πατήσει πάνω στο προηγούμενο του 2012 και να επιδιώξει δεύτερες εκλογές μέσα στον Φεβρουάριο για να διευρύνει όσο μπορεί την εκλογική επιρροή του.
Έτσι όμως θα έχει εξαντληθεί όλος ο χρόνος της δίμηνης παράτασης του μνημονίου, οι χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας θα είναι ακάλυπτες και η Ελλάδα ακυβέρνητη θα θυμίζει επικίνδυνα την τραγωδία του Norman Atlantic.
Στη δημοκρατία δεν φτάνει να μιλάει ο λαός. Πρέπει να ακούγεται κιόλας. Υπό αυτή την έννοια, θα πρέπει το μήνυμα της κάλπης της 25ης Ιανουαρίου να μεταφραστεί πάση θυσία σε κυβέρνηση την επόμενη μέρα. Χειρότερο κι από μια κακή κυβέρνηση είναι να μην υπάρχει καθόλου κυβέρνηση. Ως προς αυτό λοιπόν θα πρέπει να υπάρξει ξεκάθαρη δέσμευση από όλους τους αρχηγούς και απ’ όλα τα κόμματα. Για να έχει ο πολίτης καθαρή εικόνα των προθέσεων που υπάρχουν και να το συνεκτιμήσει ως ουσιαστικό κριτήριο για την ψήφο του στην κάλπη.
