Γράφει η Έφη Αλικάκου
Tο βράδυ της Δευτέρας (30/11) στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», ένας αγαπημένος ηθοποιός, ο Μηνάς Χατζησάββας απεβίωσε σε ηλικία μόλις 67 ετών. Ο δημοφιλής ηθοποιός με το έντονο εκτόπισμα και το καθηλωτικό βλέμμα είχε βεβαρημένο ιστορικό με καρδιολογικά προβλήματα, και νοσηλευόταν στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Ευαγγελισμού από την περασμένη Δευτέρα (23 Νοεμβρίου) έχοντας υποστεί σοβαρό αιμορραγικό εγκεφαλικό επεισόδιο.
Μεγάλη συγκίνηση στους θαυμαστές και μη του ηθοποιού προκάλεσε ο επικήδειος λόγος του επί 25 χρόνια συντρόφου του Κώστα Φαλελάκη ο οποίος, αποχαιρετώντας τον άνθρωπο της ζωής του, περιέγραψε τόσο τη γνωριμία τους και την κοινή τους πορεία, όσο και τα γραφειοκρατικά προβλήματα που συνάντησε μετά τον ξαφνικό θάνατό του.
Και φυσικά ξεπρόβαλε αιφνιδίως οσάν το σαλιγκάρι μετά από βροχή, ο βούρκος του ελληνικού Internet ο οποίος δίχως ίχνος σεβασμού στον νεκρό ηθοποιό, έσπευσε να μαυρίσει τις ψυχές μας με μισαλλόδοξα και ομοφοβικά σχόλια. Το απόγευμα της ημέρας της πολιτικής κηδείας του μεγάλου ηθοποιού, ο Φαήλος Κρανιδιώτης έγραψε στο λογαριασμό του στο Facebook: «Μεγάλος ηθοποιός ο Χατζησάββας. Τον έχω δει στο θέατρο κι όποτε έβλεπα στην τηλεόραση πως συμμετέχει σε σειρά, ήταν κίνητρο να την δω. Τώρα γιατί πρέπει να φάμε στη μάπα την αξύριστη “χήρα” του; Άμα ο εκλιπών ήθελε να μιλήσει για όλα αυτά, θα το είχε κάνει». Δεν έχει νόημα να σταθείς στις ασυναρτησίες ενός γελοίου όπως ο Κρανιδιώτης και το συνάφι που τον χειροκροτεί όπως χειροκροτούν τα παιδάκια το θηριοδαμαστή του τσίρκου. Κρίνεται όμως αναγκαίο να γίνουν κάποιες αποσαφηνίσεις λεξιλογικού περιεχομένου.
Αυτοί οι άνθρωποι που ύψωσαν πάλι τον δείκτη με επικριτική διάθεση αναφορικά με την ομοφυλοφιλία του εκλιπόντος δεν είναι απλά ομοφοβικοί. Το δεύτερο συνθετικό της λέξης, «ο φόβος», δεν είναι αρκετό για να περιγράψει αυτό που διαδραματίζεται στα ενδότερα της ιδιοσυγκρασίας τους. Δεν φοβούνται, απεχθάνονται, δεν έχουν ανάγκη να προστατευτούν, αντιθέτως επιτίθενται ανερυθρίαστα στο διαφορετικό γιατί δεν το αντέχουν. Πρόκειται για άτομα που έχουν αποφασίσει να φυλακίσουν τα αισθήματα σε κουβούκλια και να θεμελιώσουν μνήμες και εμπειρίες σε στερεοτυπικές εικόνες του μέσου αστικού βίου τύπου «μπαμπάς, μαμά και δέκα κουτσούβελα σε κυριακάτικη βόλτα στη ταβέρνα στα καλύβια». Είναι βαθιά ριζωμένο το μίσος στη κοινωνία μας οσάν γηραιός πλάτανος θεριεύει μέρα με τη μέρα απορροφώντας μολυσμένο υπόγειο νερό. Ο Μηνάς Χατζησάββας είχε αντιληφθεί αυτό το «καθεστώς» του μίσους και ίσως για αυτό επέλεξε, όχι να κρύψει, αλλά να προστατέψει την ιδιωτική ζωή εκείνου και του ανθρώπου που αγαπούσε. Θαύμαζα απεριόριστα το ταλέντο του από μικρή και λυπάμαι που την ανθρώπινη του διάσταση κληθήκαμε οι περισσότεροι αν όχι όλοι να την συνειδητοποιήσουμε με αφορμή το ταξίδι του εις το μεγάλο τίποτα.
Ήταν νωρίς ακόμα για να μιλήσει ανοιχτά για αυτό που αισθανόταν ο Χατζησάββας: «Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’αλλού φερμένο δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι και είναι νωρίς μ’ακούς, είναι νωρίς ακόμα μες τον κόσμο αυτό αγάπη μου να μιλώ για σένα και για μένα» έγραψε ο Ελύτης στο Μονόγραμμα. Ας ελπίσουμε ωστόσο ότι θα έρθει μια μέρα που η αλλαγή θα πέσει σαν ώριμο φρούτο πριν να είναι πολύ…αργά.
