Γράφει ο Γιώργος Ευγενιδης
Η αντίδραση της εκκλησίας εδώ και μερικές μέρες για το ζήτημα της διδασκαλίας των Θρησκευτικών είναι ιδιαίτερα σκληρές, με τον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο μάλιστα να εμφανίζεται λάβρος και να θέτει σε αμφισβήτηση ακόμα και πολιτειακές λειτουργίες, κατά την εισήγησή του στην Ιερά Σύνοδο.
Κατά τα άλλα, είναι που ο κ. Ιερώνυμος ήταν ένας ήπιος και μειλίχιος ιερωμένος. Αλλά, ακόμα και αν δει κανείς το άνοιγμα Ιερώνυμου σε ακραία στοιχεία της Ιεράς Συνόδου, όπως ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, ο Μεσογαίας Νικόλαος και ο Σπάρτης Ευστάθιος, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία της Ιεράς Συνόδου έχουν βγει στον αφρό και πως η εκκλησία ετοιμάζεται για ολική σύγκρουση.
Και τι κάνει ο κ. Τσίπρας; Αποδέχεται το αίτημα του Ιερώνυμου για συνάντηση, μιας και ο κ. Ιερώνυμος είχε μέσω του εκπροσώπου του Χάρη Κονιδάρη ξεκαθαρίσει πως δεν αποδέχεται να συζητήσει με τον αρμόδιο υπουργό Νίκο Φίλη. Τι είχε γίνει όταν η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ συγκρουόταν με την εκκλησία για το ζήτημα των ταυτοτήτων; Από τον Κώστα Σημίτη ζητείτο έντονα συνάντηση με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, αυτός όμως παρέπεμπε πάντα στον αρμόδιο υπουργό Παιδείας και έλεγε επί της ουσίας πως η εκκλησία θα συζητήσει ό,τι έχει να συζητήσει με τον καθ’ ύλην αρμόδιο. Και αυτό γιατί η πολιτεία είχε μια σαφή θέση, την οποία και δεν άλλαζε, ανάλογα με το πού φυσάει ο άνεμος.
Εν προκειμένω όμως ο πρωθυπουργός βρισκόταν σε σταυροδρόμι. Από τη μία έχει τον Φίλη, ο οποίος με ό,τι κάνει και λέει μπετονάρει τις μετοχές του στο εσωτερικό χρηματιστήριο του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα ενόψει συνεδρίου και από την άλλη τον Πάνο Καμμένο, ο οποίος δεν προτίθετο να υποχωρήσει σε ένα θέμα-σημαία για το κόμμα του, μιας και ήδη έχει κάνει παρα πολλές υποχωρήσεις. Ο πρωθυπουργός λοιπόν προσπαθεί να κάνει τον ισορροπιστή, πράγμα που είναι ενδιαφέρον μεν, αλλά εξ ορισμού εξαιρετικά δύσκολο. Ιδίως στην πολιτική, όπου ορισμένες φορές πρέπει να παίρνεις μια σαφή θέση και να αποφεύγεις τον μεσαίο δρόμο εν είδει αποφυγής της πραγματικότητας.
Και τι έγινε εν τέλει; Μαζεύτηκαν όλοι στο Μέγαρο Μαξίμου, Τσίπρας, Ιερώνυμος, Καμμένος και Φίλης κατά βάση, συζήτησαν, διαπραγματεύτηκαν και συμφώνησαν. Τι συμφώνησαν; Να μείνει το βιβλίο των Θρησκευτικών ως έχει για φέτος και να συνεχιστεί ο διάλογος, με το βλέμμα στην επόμενη διδακτική χρονιά. Μέχρι τότε όμως ποιος ζει και ποιος πεθαίνει και ποιος ξέρει ποιος θα είναι η κυβέρνηση στη χώρα. Αλλά, και αν είναι η ίδια κυβέρνηση στα πράγματα, κανείς δεν ξέρει ποιος θα είναι υπουργός Παιδείας. Δεν μπορώ να καταλάβω τι από όλη αυτή την ιστορία μπορεί να πλασάρει ως νίκη το Μέγαρο Μαξίμου. Ότι αποφεύχθηκε η σύγκρουση με την εκκλησία; Για την πλειοψηφία των ψηφοφόρων του κόμματος αυτό δεν λέει κάτι, μάλλον το αντίθετο θα τους ενδιέφερε.
Πρόκειται για ακόμα ένα διαπραγματευτικό στραπάτσο του πρωθυπουργού, το οποίο μάλιστα έλαβε χώρα μέσα στο Μέγαρο Μαξίμου, κατόπιν πρωτοβουλίας του για την επίλυση των όποιων διαφορών. Δυστυχώς για τον ίδιο, ο κ. Τσίπρας δεν έπραξε όπως ο κ. Σημίτης στο ζήτημα των ταυτοτήτων. Και φυσικά και αυτό θα τον ακολουθεί για καιρό ακόμα.
