Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Η απόφαση του Αρείου Πάγου για τη μη έκδοση των 8 Τούρκων αξιωματικών στην Τουρκία, διότι ελλοχεύει ο κίνδυνος, εφόσον εκδοθούν, να μην τύχουν μιας δίκαιης δίκης, είναι σταθμός, διότι αποδεικνύει αφενός πως η Ελλάδα παραμένει ένα δυτικό κράτος, έστω και δοκιμαζόμενο, και αφετέρου πως οι Έλληνες δικαστές, όταν πρέπει, στέκονται στο ύψος των περιστάσεων.
Μπορεί τις προηγούμενες μέρες, σε ό, τι αφορά τις εξελίξεις στη δικαιοσύνη, να χαρακτηρίστηκαν από τα καραγκιοζιλίκια της προέδρου του Αρείου Πάγου Βασιλικής Θάνου, η οποία ήθελε να θέσει το ζήτημα της αύξησης του ορίου συνταξιοδότησης των δικαστών του Ανωτάτου Δικαστηρίου προς διαβούλευση στην ολομέλεια του Αρείου Πάγου, κατά πλήρη παράβαση της συνταγματικής διάταξης. Μέχρι που η κ. Θάνου βρήκε μπροστά της τον υπουργό κ. Κοντονή, ο οποίος δεν είπε τίποτα περισσότερο από το συνταγματικά ορθό και προβλεπόμενο και αναγκάστηκε να μεταθέσει στο μέλλον τις επιθυμίες της.
Αυτό ήταν ένα μελανό σημείο, το οποίο το χρεώνεται αποκλειστικά η κ. Θάνου, η οποία ομολογουμένως δεν μας έχει δώσει και διαμετρικά αντίθετα δείγματα γραφής όλο το προηγούμενο διάστημα. Συνεπώς, ξέραμε από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τα καθήκοντά της, πως η θητεία της θα είναι …περιπετειώδεις.
Από εκεί και πέρα όμως σε δύο εξαιρετικά κρίσιμες υποθέσεις, η ελληνική δικαιοσύνη παρέκαμψε τις πολιτικές οχλήσεις και στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Στην περίπτωση των τηλεοπτικών αδειών, η δικαιοσύνη δεν άφησε αναπάντητη ούτε τη μεθόδευση για την παράκαμψη του ΕΣΡ και αποφάνθηκε πως οι αρμοδιότητες αδειοδότησης πρέπει να επιστρέψουν σε αυτό, αλλά και τις οχλήσεις μέσω του κίτρινου Τύπου αναφορικά με την προσωπική ζωή των δικαστών. Αυτό ήταν ίσως και το πιο μοιραίο λάθος αυτών που θέλησαν να μεθοδεύσουν μια απόφαση υπέρ των σχεδιασμών της κυβέρνησης και οι δικαστές δεν άφησαν την πρόκληση αναπάντητη. Όποιος κατεβαίνει σε αυτό το επίπεδο, είναι πολύ πιθανό και να την πατήσει άσχημα. Το έπαθε και η κυβέρνηση και τώρα αναγκάζεται να ξανακάνει διαγωνισμό εκ του μηδενός και να επιστρέψει τα χρήματα στους καναλάρχες.
Ως προς την απόφαση του Αρείου Πάγου για τους Τούρκους αξιωματικούς, η ελληνική δικαιοσύνη απλώς ήρθη στο ύψος της και έκανε ό,τι ο δυτικός νομικός πολιτισμός επιτάσσει: να μην εκδίδεται άνθρωπος σε τρίτο κράτος, όπου οι αρχές της δίκαιης δίκης και τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν εφαρμόζονται. Τέτοιο κράτος είναι και η Τουρκία, άσχετα αν η Ευρώπη και η χώρα μας συνακόλουθα έχουν «μακιγιάρει» το σκληρό πρόσωπο του καθεστώτος Ερντογάν, προκειμένου να περάσουμε τη συμφωνία για το προσφυγικό που μας βολεύει. Από εκεί και πέρα, ο σουλτάνος ας κάνει ό,τι καταλαβαίνει, αλλά δεν πρόκειται να επιτύχει πολλά. Δεν γνωρίζω σε πόσο δύσκολη θέση φέρνει την ελληνική κυβέρνηση αυτό, αλλά δεν γίνεται οι νόμοι να γίνονται διαρκώς λάστιχο, προκειμένου να εξυπηρετηθεί το τάδε ή το δείνα συμφέρον, εγχώριο ή διεθνές.
Εν προκειμένω, ο κ. Ερντογάν πήρε μια απάντηση με βάση τα δυτικά πρότυπα πως το σουλτανάτο που οικοδομεί μπορεί να είναι ανατολίτικης κοπής, αλλά στην άλλη άκρη του ορίζοντα τα πράγματα λειτουργούν αλλιώς. Και, επειδή θα επιχειρήσει να εκβιάσει με τη συμφωνία για το προσφυγικό και τις διμερείς σχέσεις κατά πάσα πιθανότητα, η απάντηση της ελληνικής κυβέρνηση πρέπει να είναι μια και σαφής: dura lex sed lex.
Και αν ο κ. Ερντογάν κατάλαβε, κατάλαβε!
