Του Γιώργου Ευγενίδη
Το δημοσίευμα του Reuters αναφορικά με τον ρόλο του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα είναι απολύτως αποκαλυπτικό, κυρίως αναφορικά για την ευελιξία των εταίρων μας στην Ευρώπη προκειμένου να μην έχουν πολιτικό πρόβλημα, αλλά και για την αδυναμία της κυβέρνησης να μεθοδεύσει το οτιδήποτε σε παρασκηνιακό επίπεδο.
Το ΔΝΤ λοιπόν θα συνεχίσουμε να το βλέπουμε στα μέρη μας σε έναν νέο ρόλο, αυτόν του ειδικού συμβούλου. Οι προϋποθέσεις για την πλήρη είσοδό του με χρηματοδότηση στο πρόγραμμα δεν συντρέχουν, καθώς η DSA (Debt Sustainability Analysis) που θα καταρτίσει για την ελληνική περίπτωση δεν θα είναι πολύ διαφορετική σε σχέση με την προηγούμενη-απαγορευτική για τη συμμετοχή του, ενώ παράλληλα οι προβλέψεις του Ταμείου για τα πλεονάσματα είναι πολύ διαφορετικές και πολύ πιο απαισιόδοξες από αυτές των Ευρωπαίων. Δεν θα είναι όμως και απλός τεχνικός σύμμβουλος, θα συμμετέχει στους Θεσμούς, θα καταρτίζει προτάσεις για το ελληνικό πρόγραμμα και θα έχει σφαιρική άποψη για ό,τι συμβαίνει. Με άλλα λόγια, θα κάνει περίπου ό,τι και σήμερα, απλά χωρίς να δίνει χρήματα και αυτή η κατάσταση θα βολεύει όλους: και την κ. Λαγκάρντ που δεν θα μπορούσε να περάσει κάτι αντίθετο από το ΔΣ του Ταμείου και τον κ. Σόιμπλε, ο οποίος στους Γερμανούς βουλευτές του CDU θα μπορεί να πλασάρει πως το ΔΝΤ παραμένει «Δερβέναγας» στο ελληνικό πρόγραμμα, αλλά πλέον τον τελευταίο λόγο θα έχει η Ευρώπη.
Τους βολεύει όλους αυτή η απόφαση; Όλους εκτός από έναν, την Ελλάδα. Η κυβέρνηση αντιδρά με κάτι του στυλ «ούτε κρύο ούτε ζέστη», γιατί αναγνωρίζει μεν πως θα υπάρξει πίεση για συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις και περικοπές, αναγνωρίζει όμως πως το Ταμείο είναι ο ισχυρότερος σύμμαχός της για το ζήτημα του χρέους. Πλην όμως, με δεδομένο τον πιο αποδυναμωμένο ρόλο του Ταμείου, οι Ευρωπαίοι θα ακολουθήσουν τη δική τους ατζέντα για το χρέος, η οποία είναι σαφώς περιγεγραμμένη. Και αν το ΔΝΤ κάνει πάλι το…μαντρόσκυλο στις διαπραγματεύσεις; Τότε, αυτό είναι πρόβλημα του κ. Τσακαλώτου. Η ελληνική κυβέρνηση ποτέ δεν είχε σαφή στρατηγική για το αν θέλει το ΔΝΤ ή όχι στο ελληνικό πρόγραμμα και αυτό θα το πληρώσει στο εγγύς μέλλον.
Βέβαια, για να λέμε του στραβού το δίκιο, η Ευρώπη επιμένει, για λόγους πολιτικού κόστους, να βγάζει το ΔΝΤ μπροστά και να προπαγανδίζει αυτό τις δύσκολες αποφάσεις και ιδίως τη στρατηγική «εσωτερικής διόρθωσης» (λέγε με εσωτερική υποτίμηση) που ακολουθείται στην Ελλάδα. Πλην όμως, από το 2010 και μετά η Ευρώπη έχει αναπτύξει τα δικά της εργαλεία αντιμετώπισης κρίσεων, συνεπώς το ΔΝΤ θα έπρεπε σταδιακά να περάσει στην άκρη. Πλην όμως, στην ηγεσία της Ευρώπης βρίσκονται εν πολλοίς άνθρωποι, οι οποίοι καίτοι αναγνωρίζουν τον αντιπαραγωγικό ρόλο του ΔΝΤ, εν τέλει προτάσσουν την πολιτική διαχείριση.
Ας είναι, όλοι θα βρουν αυτή την απόφαση μπροστά τους με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Και πρωτίστως οι πολίτες αυτής της χώρας.
