Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Ο κεντρικός ήρωας της ταινίας του Μάρτιν Σκορσέζε “Καζίνο” λέγεται Σαμ Ρόθστιν. Τον ενσάρκωσε ο εξαιρετικός Ρόμπερτ Ντε Νίρο και πρόκειται για έναν άνθρωπο της ιταλικής μαφίας, ο οποίος καλείται να διοικήσει ένα από τα μεγαλύτερα καζίνο του Βέγκας. Ο Ρόθστιν είναι εξαιρετικός τζογαδόρος, σχεδόν επιστήμονας σε αυτό το σκέλος, και διοικεί αποτελεσματικά, ικανοποιώντας τα αφεντικά, αλλά εν τέλει υποτάσσεται στο πάθος του για τη γυναίκα του, την πρώην πόρνη Τζάζμιν, την οποία υποδύθηκε η Σάρον Στόουν, σε μια οσκαρική ερμηνεία.
Ο Αλέξης Τσίπρας προφανώς δεν προέρχεται από τη …μαφία, ούτε είναι φυτευτός. Όπως είπε και ο ίδιος στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα του είναι σε μεγάλο βαθμό «το τέκνο της ανάγκης και της οργής». Ο Τσίπρας όμως είναι σαν τον Ρόθστιν σε έναν μεγάλο βαθμό: τακτικιστής, εξαιρετικός στρατηγικός παίκτης, ο οποίος καταφέρνει και όχι απλά επιβιώνει πολιτικά, αλλά κυριαρχεί στρατηγικά στον χώρο του. Καθόλου εύκολο για έναν πρωθυπουργό. Πολλοί αναφέρονται στην καλλιέργειά του, αλλά και στο θράσος του (και με την κακή έννοια) πολλές φορές, αλλά στην πολιτική πολλές φορές τα πράγματα γίνονται πολύ σκληρά. Και ο Τσίπρας παλεύει για την επιβίωση του ίδιου, αλλά και του δημιουργήματός του που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ. Για να το πετύχει, θα κάνει τα πάντα.
Έχει δίπλα του και έναν άνθρωπο που κάνει «βρώμικη δουλειά»: τον Νίκο Παππά, ο οποίος είναι ο βασικός παίκτης του συστήματος εντός του Μαξίμου. Είναι αλήθεια πως χωρίς τον Νίκο Παππά, ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα ήταν ο ίδιος παίκτης. Και ο Παππάς έχει μια βασική διαφορά με τον Νίκι Σαντόρο που ενσαρκώνει ο Τζο Πέσι: δεν είναι χαζός και δεν είναι παρορμητικός. Είναι προσεκτικός παίκτης, με την έννοια ότι λαμβάνει υπόψιν όλες τις παραμέτρους. Και προσπαθεί να πετύχει μεγάλες ζαριές, όπως αυτή με τα κανάλια. Αν θα βγει, κανείς δεν μπορεί να το πει, αλλά κάνει μεγάλη προσπάθεια.
Ποια είναι η διαφορά του Τσίπρα με τον Ρόθστιν; Δεν φλερτάρει με την καταστροφή, αν και έχει και αυτός ένα ιδιότυπο πάθος: την εξουσία. Και θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι του προκειμένου να τη διατηρήσει. Χρειάζεται ανάσες όμως: γι’ αυτό και θέτει με ένταση το ζήτημα του χρέους, σε συνάρτηση με την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης. Ο Τσίπρας γνωρίζει πως ακόμα οι ξένοι παίζουν μπάλα μαζί του. Διότι κάνει τη δουλειά χωρίς αναταράξεις στη Βουλή και χωρίς κοινωνικές εντάσεις. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και εκλογές να χάσει ο ΣΗΥΡΙΖΑ δεν εξοβελίζεται-αντίθετα έχει παγιώσει τη θέση του στο πολιτικό σκηνικό.
Ο Τσίπρας όμως δεν είναι ακριβώς παντός καιρού. Χρειάζεται και αυτός τις ανάσες του. Γι’ αυτό, χρέος και άδειες είναι δύο κομβικά σημεία για την κυβέρνησή του και τον ίδιο προσωπικά. Γιατί μπορεί μεν να ποντάρει με μια στρατηγική, πλην όμως πρέπει να μαζέψει τη χασούρα. Αν δεν το καταφέρει σε πρώτο χρόνο, όμως, έχει εναλλακτική. Θα παλέψει για να μαζέψει τη ζημιά και θα προσπαθήσει να σηκωθεί από το τραπέζι στον σωστό χρόνο.
Θα μου πείτε, θα γίνουν όλα αυτά; Τι να σας πω; Καζίνο γίναμε, με τις πιθανότητες παίζουμε…
