Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Διαβάζω στο σύνολο του Τύπου και σε πολλά ηλεκτρονικά μέσα πως ο Τσίπρας απειλεί με εκλογές και πως έχει δεύτερες σκέψεις αναφορικά με την ολοκλήρωση της αξιολόγησης.
Αρχικά, να πούμε κάτι βασικό. Αν δεχτούμε πως κάποιον απειλεί ο Τσίπρας με εκλογές είναι κατά βάση οι «έξω», οι οποίοι έχουν βολευτεί (για να λέμε όλη την αλήθεια) με τον τρόπο που εφαρμόζει το τρίτο Μνημόνιο, το οποίο, μεταξύ άλλων, περιέχει και όλες τις ουρές των άλλων δύο Μνημονίων. Βέβαια, ο Τσίπρας δεν περίμενε να το κάνει τώρα, το έχει διαμηνύσει εκεί που έπρεπε, όταν έπρεπε. Παράλληλα, στέλνει μήνυμα και στα μικρά κόμματα του κέντρου, τα οποία διαχωρίζουν τη θέση τους από τη ΝΔ και ξορκίζουν ένα σενάριο εκλογών.
Συνεπώς, η απειλή προς τους «έξω» θα μπορούσε να είναι ως εξής διατυπωμένη: «βοηθήστε κι εσείς, για να βοηθήσω κι εγώ και να συνεχίσουμε την εφαρμογή του Μνημονίου». Και προς τους μέσα: «Αν πραγματικά δεν θέλετε εκλογές, πάρτε θέση».
Οι μόνες εκλογές που μπορεί να κάνει αυτή τη στιγμή ο πρωθυπουργός, βέβαια, είναι εκλογές ρήξης. Τί άλλες εκλογές θα ήταν; Σκεφτείτε το δηλαδή: ο άνθρωπος που εφαρμόζει το Μνημόνιο, θα κατέβει και θα πει στους πολίτες «ψηφίστε με, για να διαπραγματευτώ καλύτερα και να εφαρμόσω εγώ πιο δίκαια το Μνημόνιο;». Αστεία πράγματα, το είπε μια φορά το 2015, έπιασε και ξαναβγήκε πρωθυπουργός. Τι θα μπορούσε να πει τώρα; «Εμείς μέχρι εδώ φτάνουμε εντός ευρώ, αυτές τις παραχωρήσεις μπορούμε να κάνουμε, οι έξω δεν δίνουν τίποτα. Θέλετε διαιώνιση των Μνημονίων εντός ευρώ;». Αυτό θα μπορούσε να είναι grosso modo ένα δίλημμα σε περίπτωση μη κλεισίματος της αξιολόγησης.
Αν ο Τσίπρας φτάσει σε αδιέξοδο, το απειλητικό αυτό δίλημμα είναι αντιληπτό στρατηγικά. Αλλά, δεν θέλει να φύγει, διότι, αν το επιχειρήσει τώρα, είναι αμφίβολο κατά πόσο θα συγκρατήσει δυνάμεις. Και, όσο μεγαλύτερη η εκλογική επιρροή του Μητσοτάκη, τόσο μικρότερη η δυνατότητα των μικρότερων κομμάτων του κέντρου να αντισταθούν στο προσκλητήριό του για κυβερνητική συνεργασία. Εκτός, αν έχουν αυτοκτονικές τάσεις και θέλουν να οδηγήσουν τη χώρα σε νέες εκλογές με απλή αναλογική που θα τορπιλίσουν τις προοπτικές δημιουργίας αξιόπιστης κυβέρνησης της χώρας. Και τότε, θα βρεθούν αντιμέτωπα με τις επιλογές τους, αλλά αυτό είναι μια άλλη, παρεμπίπτουσα συζητήση.
Από εκεί και πέρα, από τις δικές μου πηγές, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό, δεν βλέπω καμία διάθεση να μην κλείσει η αξιολόγηση. Εντελώς αναλυτικά, όλοι έχουν κάτι να κερδίσουν σε αυτή την υπόθεση. Οι μεν Ευρωπαίοι θα έχουν διασφαλίσει την πολιτική ηρεμία σε ένα δύσκολο γι’ αυτούς μέτωπο, ιδίως σε μια περίοδο που θα είναι κολασμένη για την Ευρώπη, η δε κυβέρνηση θέλει να πάρει την αξιολόγηση, τα μέτρα για το χρέος και το QE, προκειμένου να διαμορφώσει το δικό της success story και να περιμένει να γυρίσουν τα πράγματα, ελπίζοντας πως θα μπορέσει να κεφαλαιοποιήσει την όποια βελτίωση της κατάστασης, ιδιαίτερα τώρα μάλιστα που ο πολιτικός ορίζοντας θα είναι καθαρός και θα έχουν φύγει από τη μέση τα πολύ δύσκολα του Μνημονίου σε ό,τι αφορά τα προαπαιτούμενα τουλάχιστον. Ο Τσίπρας όμως έριξε στο τραπέζι και το «κακό σενάριο», προκειμένου όλοι να γνωρίζουν όλες τις πτυχές.
Η αλήθεια είναι πως στην όλη διαδικασία υπάρχουν δυσκολίες, οι οποίες πηγάζουν κυρίως από την απόσταση των «θέλω» του Βερολίνου και του ΔΝΤ. Επειδή όμως τα χρονικά περιθώρια είναι στενά, όλοι προσπαθούν να βρουν μια παραγωγική διέξοδο, για να μην σκαλώσει το πράγμα και φτάσει πέραν των Χριστουγέννων. Από εκεί όμως μέχρι την πλήρη δραματοποίηση πως ο πρωθυπουργός έχει σχεδόν …αποφασίσει τις κάλπες, επειδή δεν του βγαίνει η εξίσωση, η απόσταση είναι πολύ μεγάλη.
