Η μυθολογία της αθώας Αριστεράς που διώκεται από το σύστημα υπήρξε κληροδότημα του εμφύλιου πολέμου, το όποιο εξαργύρωσε ως βολικό άλλοθι με πολυποίκιλο τρόπο η μεταπολιτευτική Αριστερά, είτε η κομμουνιστική, είτε η ριζοσπαστική, ακόμη όμως και η όψιμα δημοκρατική. Παρόλα αυτά, σε χρόνους μνημονιακούς όλα τα δεδομένα της μεταπολίτευσης ανατρέπονται και πλέον η Αριστερά έχει τον δικό της «εμφύλιο» που της αξίζει.
Ο όρος «εμφύλιος» μπορεί να ακούγεται πολύ φορτισμένος για τις σχέσεις πρώην συντρόφων του άλλοτε ενιαίου Συνασπισμού. Αλλά πως να χαρακτηρίσει κάποιος τις πρόβες αριστερού τραμπουκισμού εναντίον του Καμίνη ή τα εύστοχα πλην εμπρηστικά σχόλια Ψαριανού για την ταύτιση Σύριζα και Χρυσής Αυγής ως προς το ζήτημα διασύνδεσης των άκρων με τα φαινόμενα ανομίας. Πέραν αυτού, προ ολίγων ήμερων η ΔΗΜ.ΑΡ ταλανιζόταν με διαγραφές στελεχών της που διαγκωνίζονται για να αποδώσουν τα αντιμνημονιακά τους εύσημα στον Σύριζα. Και σαν να μην ήταν όλα αυτά αρκετά, μόλις χθες «φίλοι» των εξαρχειώτικων «αγωνιστικών» ορμητηρίων εισέβαλαν στα γραφεία της Δημοκρατικής Αριστεράς, διαμαρτυρόμενοι για την στάση του συγκεκριμένου κόμματος στην υπόθεση της Βίλα Αμαλίας.
Κάνεις δεν μπορεί να μην απορήσει με την εκκωφαντική σιωπή του Σύριζα σε όλα τα παραπάνω περιστατικά. Από την άλλη πλευρά, δεν υπάρχουν εκείνα τα στοιχεία που θα ενοχοποιήσουν έστω έμμεσα την Κουμουνδούρου για επίδειξη πυγμής στην Αγ. Κωνσταντίνου, χρησιμοποιώντας ως μακρά χείρα βοηθείας τους φίλους της στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Βεβαία, το τελευταίο επιχείρημα έχει λογική βάση άλλα συνάδει τόσο με την κοινή αίσθηση περί αληθείας όσο ότι η Χρυσή Αυγή δεν διασυνδέεται με καμμία απολύτως επίθεση εναντίον των μεταναστών. Τουλάχιστον, οι ακροδεξιοί καταδικάζουν περιστασιακά και κάποιο περιστατικό από όσα τους καταλογίζουν. Στον αντίποδα, ο «δημοκρατικός» Σύριζα στέκει με τόση αυταρέσκεια υπεράνω των φαινομένων χουλιγκανοποίησης της πολιτικής μας ζωής που προτιμά να ασκεί «σοβαρή» αντιπολίτευση μονό για την υπόθεση Λαγκάρντ. Μη τυχόν και θίξει τα ψηφαλάκια των επερχομένων εκλογών που θα έχουν προέλευση από την ακροαριστερά της μέχρι πρόσφατα αποχής από τις κάλπες του τέως δικομματικού συστήματος. Από ότι φαίνεται η εμπράγματη οσμή της εξουσίας θέλγει και τους δεδηλωμένους αντι-εξουσιαστές!
Βεβαία δεν θεωρείται και η Δημοκρατική Αριστερά ως η αθώα περιστέρα του αριστερού πολιτικού χώρου, επειδή τα στελέχη της φόρεσαν τον αστικοφανή μανδύα της μετριοπάθειας. Ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου δεν είναι ένα κόμμα ξεχασμένο από την ιστορική λήθη όπως η ΕΔΗΚ και η ΔΗ.ΑΝΑ. Τόσα χρόνια, ο Τσίπρας, ο Αλαβάνος και ο Κουβέλης υπήρξαν κοινοί ένοικοι της Κουμουνδούρου. Δεν φέρει ευθύνες ο υπεύθυνος νυν πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ για την καθοδηγητική στάση του Συνασπισμού στο 4% στον οργασμό πανεπιστημιακών καταλήψεων του 2006 για το άρθρο 16; Ή μήπως δεν ταυτίζονται ακόμη οι θέσεις των δύο κομμάτων για φαινόμενα αποσαρθρώσης της κοινωνικής συνοχής όπως η λαθρομετανάστευση, η προσφιλής στην προοδευτική αριστερά διάκριση σκληρών και μαλακών ναρκωτικών και η μονήρης επίθεση τους σε όποια έννοια που λειτουργεί εθνοσυμβολιστικά όπως η Εκκλησία.
Θα αναρωτηθεί κάποιος καλοπροαίρετος αν όχι καλοκάγαθος αναγνώστης τι σχέση έχουν τα παραπάνω ζητήματα με τα φαινόμενα βίας και ανομίας; Μα δεν φτάσαμε στο Δεκέμβριο του 2008 και στην κοινοβουλευτική Χρυσή Αυγή του 2012, χωρίς Μαρία Ρεπούση, Νίκο Μπίστη και Πέτρο Κουναλάκη και τόσα άλλα «μαργαριτάρια» του αριστερού προοδευτισμού. Πόσοι είναι εκείνοι από τους πρώην ή νυν συνοδοιπόρους της Δημοκρατικής Αριστεράς που υπερασπίζονταν το δικαίωμα του εμπρησμού της ελληνικής σημαίας στο όνομα της Αριστεράς και της Προόδου ή δημηγορούσαν για το ιερό «άβατο» του πανεπιστημιακού ασύλου; Τώρα ποιος θα σας σώσει από τους ριζοσπαστικότερους και μαζικότερους πολιτικούς επιγόνους σας, κε Κουβέλη;
